Vikan - 03.03.1977, Blaðsíða 38

Ilnilurinn 2l.m;ir\ 20.njiril %nulio 2l.npril 2l.nnii T\íhuriirnir 22.mui 2l. juni
Þú ættir ekki að
draga það að gera
nokkrar áætlanir fyr-
ir nánustu framtíð,
ef þú vilt ekki eiga
það á hættu að verða
fyrir vonbrigðum.
Heillalitur er fjólu-
blátt.
Ef þér finnst þú bera
of þunga byrði á
baki, ættirðu ekki að
láta það á þig fá, því
sá sem ekkert leggur
á sig, ber heldur
ekkert úr býtum.
Happatala þin er
átta.
Þú verður fyrir mikl-
um freistingum í vik-
unni, og þvi miður
bendirallttil þess, að
þú verðir ekki maður
til þess að standast
þær allar. Lærðu
samt af yfirsjónum
þínum.
krahhinn 22.júní 23.júlí
Þú munt verða
áþreifanlega var við
það, að ákveðin
manneskja vill kynn-
ast þér nánar. Í
fyrstu kann þér að
virðast, að þetta sé
óspennandi, en þar
skjátlast þér.
Iijúni'1 2-f.júlí 24. ÚJÍÚM
Gerðu ekki uppskátt
um raunverulegar til
finningar þínar, ef
það hefur truflandi
áhrif á þá, sem þér
eru kærastir. Þú
ættir að halda þig
heima við á kvöldin
>lc)jan 2l.ájtiisl 2.>.scpl.
Þetta verður fremur
tilbreytingarsnauð
vika, einkum, ef þú
reynir ekkert til þess
að koma lífi í tusk-
urnar. Þú virðist
sniðganga einn af
meðlimum fjölskyld-
unnar.
Vii(iin 24.sepl. 2,V.okl.
Sporútlrckinn 24.»kl. ,'U.nm. Bo{fmaúurinn 24.nú%. 2l.tlcs.
Þú ættir að snúa þér
að verkefni, sem þú
hefur hingað til látið
sitja á hakanum.
Mánudagurinn er dá-
lítið varasamur fyrir
þig, einkum hvað
snertir fjármálin.
Kona, sem þú þekkir
litilsháttar, kemur
talsvert við sögu
þina í þessari viku.
Líklegt er, að þú
kunnir ekki í fyrstu
að meta hana, en
brátt rennur upp ljós
fyrir þér.
Þetta verður fremur
tíðindalítil vika. Þú
munt sitja mikið
heima og una þér vel.
Allt bendir til þess,
að einveran hafi góð
áhrif á þig. Reyndu
að nota tíma þinn
vel.
Sleingeilin 22.des. 20.jan.
Þú munt tefla á tvær
hættur í sambandi
við mál, sem þér
hefur verið mjög
kærkomið undan-
farnar vikur, og ef að
líkum lætur mun allt
fara vel. Happalitur
er rósrautt.
Valnsbcrinn 2l.jan. lú.fcbr.
Ef þér leiðist heima
skaltu umfram allt
reyna að komast að
heiman og skapa þér
einhverja tilbreyt-
ingu. Þér gefst tæki-
færi til að launa vini
þínum gamlan
greiða.
Fiskarnir 20.fcbr. 20.mars
Amor verður mikið á
ferli, einkum meðal
fólks milli fimmtán
ára og þrítugs.
Gættu þín á gesti,
sem gæti heimsótt
þig á mánudags- eða
þriðjudagskvöldið.
,,Ég á þetta hótel.”
Undrunarsvipurinn hlýtur að
hafa frostið á andliti mínu. Þetta
var bróðir Nonis, sonur Edgars
Jarvis. Ég hafði ekki minnstu löng-
un til þess að umgangast neinn úr
þeirri fjölskyldu. Hvernig átti ég að
forðast Michael, ef Noni væri alltaf
einhvers staðar nærri?
Ég varð óttaslegin, og Randal sá
það strax. ,,Má ég?” sagði hann og
settist gegnt mér. Hann gerði smell
með fingrunum, og nær samstundis
var komið með annað glas. Hann
hellti í glasið, klingdi því siðan í
mitt, og það var engu líkara en
hann hefði lesið hugsanir minar.
..Bragðaðu vinið, Alexa. Skyldfólk
mitt er hér hvergi nærri. Það býr á
Gozo, en ekki á mínu hóteli.”
,,Ö...” Þessi upphrópun virtist
einhvers konar gleðiandvarp, en
svo varð mér aftur hugsað til þess,
að Noni var systir þessa manns. Ég
hafði verið ófyrirgefanlega ókurteis.
,,Mér þykir þetta leitt, en ég
ætlaði ekki...” Ég þagnaði, er ég sá
Randal horfa hæðnislega á mig.
,,Vertu ekki að biðjast afsökunar.
Ég bý ekki hjá fjölskyldu minn
vegna þess, að ég kýs að hafa það
þannig.”
Hann sagði þetta dapurlegri
röddu, og af einhverri ástæðu kom
það illa við mig.
Þótt ég kynni vel við Randal gat
ég ómögulega treyst honum. Hann
var af Jarvisfjölskyldunni, og þegar
hann sagði: Langar þig ekki að fara
út og skoða lífið?” svaraði ég þvi til,
að ég ætlaði að fá mér stuttan
göngutúr, en fara síðan beint í
háttinn.
Honum virtist létta við þetta og
sagði kurteislega: ,,Já auðvitað. Þú
hlýtur að vera mjög þreytt.”
Úti á veröndinni var enn hlýtt, en
komin dálítil gola. Ég gekk niður
nokkur þrep og kom þá á stíg, sem
lá í áttina að flóanum. Skvaldrið frá
hótelinu dó smám saman út.
Siðan kom ég að snarpri beygju,
og þar fyrir handan var slétt flöt. Á
flötinni var steinbekkur, og þaðan
var ágætt útsýni. Þarna á bekknum
sat maður, og glóð frá sígarettu
lýsti sem snöggvast upp andlit
hans.
Ég horfði á hann og skammaðist
mín fyrir, að ég skyldi halda, að
þetta væri sami maðurinn og mér
hafði virst hafa gætur á mér á
Luqaflugvelli. Ég er orðin ímynd-
unarveik, sagði ég við sjálfa mig, en
samt hraðaði ég för minni.
Ég stansaði andartak og lagði við
hlustirnar, en þegar ég heyrði
ekkert fótatak að baki mér, hægði
ég á ferðinni, og loksins var ég
komin á götu, sem lá meðfram
sjónum. Bátar af öllum stærðum og
gerðum lágu þarna við festar.
Framundan voru upplýstir barir og
verslanir Xlendiþorps. Þar var
krökkt af fólki, hávaðasöm tónlist
og dillandi hlátur. Ég hvarf í
mannþröngina og fannst notalegt,
að enginn þarna skyldi þekkja mig.
Á gangstéttinni var kona að selja
knipplinga. Hún sýndi mér borð-
dúka, mottur og vasaklúta, kvað
þetta vera miklu betra en ég gæti
fengið annars staðar. Ég brosti og
útskýrði, að ég væri ekki með neina
peninga á mér.
,,Þú kemur aftur,” sagði hún
ákveðin, ogég lofaði þvi. Síðan hélt
ég áfram og kom þá auga á unga
konu. Hún himdi þarna í skóti og var
dapurleg á að lita.
Hún brosti ekki, þegar ég gekk
framhjá, og í augum hennar brá
hvorki fyrir forvitni né athygli, en
enguaðsiðurvarégsannfærðum, að
hún þekkti mig. Sú undarlega
tilfinning, að nær s töðugt væri fy lgst
með mér, hafði varla yfirgefið mig
siðan ég kom til Gozo.
Ég fékk mér sæti á útikaffihúsi og
pantaði ávaxtadrykk. Ég reyndi að
hugsa sem minnst um gönguferðina
heimá hótelafturogþað, að ég skyldi
þurfa að ganga framhjá manninum á
bekknum.
Ég býst við, að undir niðri hafi ég
verið að vor.a, að ég kæmi auga á
Michael Brent, fyrrverandi unnusta
minn, eða jafnvel, að Randal hefði
veitt mér eftirför. Ég var mér að
minnsta kosti meðvitandi um þá
fáránlegur aðstöðu, sem ég var í, og
ég borgaði reikninginn ogbjóst til að
fara. Mér til mikils léttis reyndist
maðurinn á bekknum farinn, en ég
kom auga á nokk-a sígarettustubba.
Þegar ég bað um lykilinn heima á
hóteli, rétti stúlkan í móttökunni mér
lítinn miða. Á honum stóð aðeins
þetta: ,,Hr. MichaelBrent hringdi.”
Ekkert annað.
„Engin sérstök skilaboð?” sagði
ég-
„Nei, hr. Brent spurði einungis,
hvort þú byggir ekki hér,” ansaði
stúlkan. „Ég innti hann eftir frekari
skilaboðum, en hann kvað þau
óþörf.”
Á meðan ég beið eftir lyklinum fór
ég að hugsa um, að þessi upphringing
gæti áreiðanlega ekki verið persónu-
legseðlis. Honum fyndist hann sjálf-
sagt á vissan hátt bera áby rgð á mér,
bæði vegna einstæðingsskapar míns
og einnig vegna þess, hversu sam-
band okkar hafði verið náið. Og svo
var það hitt, að hann hafði kaupanda
að húsi föður míns.
En hvað það snerti yrði hann fyrir
vonbrigðum. Mérláekkertá að selja.
Auk þess væri það blátt áfram
óviðeigandi að auglýsa hús til sölu,
sem faðir minn hafði ekki einu sinni
lokið við að endurbyggja.
Eftir ótrúlega væran nætursvefn
fór ég ofan til morgunverðar. Ég var
varla sest, þegar viðfelldinn maður
38VIKAN 9. TBL.