Vikan - 30.03.1978, Blaðsíða 10

vinna öll heimilsstörf saman, þó ekki
bætist við að vinna saman!
Sólveig: Við vinnum nú samt saman
á stofunni tvo daga í viku.
— Varstu viss um, að þér tækist að
ná stúdentsprófi.
Sólveig: Já, þetta er áfangakerfi og
ég vissi, að ég gæti með dugnaði hespað
þessu af, og ég gerði það, — lauk þessu
á þremur árum í stað fjögurra, sem er
algengast.
— Voru ekki öll börnin fædd á
þessum tima?
Sólveig: Jú, og þá vorum við hka að
byggja, svo ég fór stundum á kvöldin
upp í hús að hreinsa timbur og fleira.
Eiríkur: Þetta var heljarmikið átak.
Sólveig: Mér fannst erfiðara að vera í
öldungadeildinni en háskólanum, því •
ég var í tímum á kvöldin. Mér var
ekkert um það gefið að vera að heiman
á kvöldin eftir að hafa verið að allan
daginn á hárgreiðslustofunni.
Fluttu í húsið í
miðju stúdentsprófi
— Þetta hefur ekki verið að sliga
ykkur, þegar verst lét?
Eiríkur: Nei, en þó var ansi erfitt hjá
okkur um það leyti, sem við vorum að
flytja inn, og vixlarnir og skuldirnar
helltust yfir okkur, allt hurðalaust og
vantaði alit til alls.
Sólveig: Við fluttum inn, þegar ég
var í stúdentsprófinu. Eg gekk inn með
bókahlaðann, fór beint inn í herbergi og
hélt áfram að lesa! Þetta var ansi stíft.
— Ákvaðstu þá strax að fara í
lögfræðina?
Sólveig: Já, ég var búin að ákveða
það siðasta veturinn fyrir stúdentspróf
— ég hef alltaf haft áhuga á
húmanistískum greinum og var að
hugsa um sögu eða islensku, en áleit
samt, að lögfræðin væri spennandi, og
ég sé ekki eftir að hafa valið hana. Eg
klára fyrsta hlutann í vor.
— Ertu ekki orðin þreytt á lestri?
Sólveig: Jú, stundum, og þá
einkanlega sjálfum próflestrinum.
Fyrsta árið var ansi erfitt, og þar sem
ég vissi, að þeir myndu á fyrsta ári feila
a.m.k. helming nemenda í prófi í
almennri lögfræði, þá lagði ég hart að
mér. Ég slapp i gegn, en þeir felldu 60-
70% nemendanna sem þreyttu þetta
próf. Þetta bendir til að það sé
óopinbert verið að loka deildinni.
Eirikur: Æth þreytan sé ekki helst
fólgin í því að henni finnst hún
vanrækja börn og heimili. En ég er lika
stundum þreyttur á próflestri! Þá þarf
ég að fara heim að malla og sjá um
heimilið, meðan Sólveig er að lesa í
háskólanum. Við vinnum öll
heimilisstörf saman, og börnin eru þar
ekki undanskilin. Ekki má gleyma
þætti ammanna, sem voru óþreytandi
við barnapössun og gaukuðu að okkur
ótal máltíðum. Þetta myndi ekki geta
gengið öðru vísi, og það verður langt í
það, að ég kaupi húsbóndastól!
— Hvernig bjargast krakkarnir,
meðan þið eruð úti að vinna eða læra?
Sólveig: Þau eru yfirleitt lengi í
skólanum, og að auki eru þau öll í tón-
listarskóla, þannig að vinnudagur
þeirra er býsna langur. Þau koma
yfirleitt ekki heim fyrr en um
þrjúleytið og sjá um sig sjálf, þar til
við komum. Þau eru líka í frjálsum
íþróttum, þannig að þau hafa engan
tíma til að láta sér leiðast.
Kom ekki til hugar að
þau gætu eignast húsið
— Eiríkur, viltu segja mér hvernig
þið klufuð að eignast þetta hús?
Eiríkur: Mér datt aldrei í hug, að við
kæmum þessu upp, svo ég reyndi að
selja lóðina og teikninguna, sem
Benjamín Magnússon, arkitekt, góður
vinur okkar, gerði. Það hafði enginn
áhuga á kaupum, svo ég ákvað að grafa
fyrir húsinu, og i framhaldi af því
ákvað ég að byrja á plötunni. Ekki
bólaði á neinum kaupanda, svo ég
ákvað að gera húsið fokhelt, en þegar
byrjað var að reisa, fórum við fyrst að
hugsa um það í alvöru að reyna að
halda húsinu. Þetta gekk einhvern
veginn, en ekki má gleyma því, að
pabbi hjálpaði mikið til. Hann hefur
staðið í því að byggja tvisvar sinnum
og er forkur duglegur. Tengdapabbi er
byggingarverkfræðingur, og hann
aðstoðaði okkur líka. Þetta var sem-
sagt hægt með góðra manna hjálp og
mikilli vinnu.
Það liðu nærri tvö ár frá þvi við
byrjuðum, þar til við fluttum hér inn.
Við sluppum nokkuð vel frá þessu
kostnaðarlega séð, og það byggist á
því, að við þurftum ekki, vegna
byggingarsamþykktarinnar hér í
sveitinni að kaupa rándýra iðnaðar-
menn með meistaraálagi.
— Hvenær stofnsettuð þið
hárgreiðslustofuna Hödd?
Eiríkur: 1972. Þá hætti ég í
Greiðunni, sem pabbi, ég og systir mín
áttum saman og rákum i eigin húsnæði
á Grettisgötunni. Við eigum núna hálft
húsnæðið, á móti systur minni, sem
Hödd er í í dag. Sumir eru hissa á þessu
nafni, sem þýðir hárprúð kona og er
rammíslenskt nafn, frá því í fornöld.
Þessi klassísku
fegurðardrottningaáhugamál....
— Þið hafið gert feykilega mikið á
stuttum tíma.
Eirikur: Ætli vinnuvikan hafi ekki að
jafnaði verið 100 tímar hjá okkur,
meðan á öllu þessu stóð, vinnutimi frá
9-12 á kvöldin dag eftir dag. En það var
hrein afslöppun að fara úr hárgreiðslu í
byggingarvinnu og fá sér frískt loft
eftir lakkmengað loftið á stofunni. Við
þurfum að drífa í einhverju svona aftur
til að halda heilsunni!
Sólveig: Fá okkur hesta....
Eiríkur: Einmitt, við ætlum að sækja
um lóð undir hesthús, þó við höfum
ekki efni á þvi eins og stendur, en ætli
við byrjum ekki á sökklunum og sjáum
svo til!
— Það þarf varla að spyrja að því,
hvað þið gerið í frístundum?
Eirikur: Við höfum mjög gaman af
að ferðast á sumrin, en annars er ég
bara latur, ef einhver fristund er á
veturna. Við hlustum mikið á músík,
og ég fer á allar málverkasýningar,
sem ég kem við að sækja — þetta eru
þessi klassísku fegurðardrottninga-
áhugamál!
— Hefurðu lengi haft áhuga á
myndlist?
Eirikur: Já, og ég þurfti oft að sitja á
mér með að festa ekki kaup á myndum,
en ég ákvað einu sinni að kaupa ekki
mynd fyrr en ég gæti hengt hana á
eigin vegg. Nú erum við búin að kaupa
þrjár myndir eftir Gunnar Örn, eina
eftir Hring Jóhannesson og tvær eftir
Magnús Kjartansson. Það er dáhtið
gaman að segja frá þvi, að i sambandi
við tónlistaráhuga okkar, þá höfðu
börnin ekki frið fyrir poppáhuga
föðurins....
Sólveig: Við höfðum mestan áhuga á
þungu rokki, en börnunum fannst htið
til um þá músik.
Eiríkur: Börnin hafa alltaf haft meiri
áhuga á klassík en poppi, þveröfugt við
okkur, en þau bara heilaþvoðu okkur,
og nú er svo komið, að við kaupum
aðeins klassíska tónlist. Börnin ólu
semsagt upp foreldrana á þessu sviði!
Permanent karlmanna
— Svo við snúum okkur að
hárgreiðslu, þá eru piltar farnir að fá
sér permanent í stórum stíl. Þorði
nokkur karlmaður að láta sjá sig á
hárgreiðslustofu fyrir nokkrum árum?
Eirikur: Þegar siða hárið komst i
tísku, voru rakararnir ákveðnir i því að
viðhalda stutta hárinu, hvað sem það
kostaði og þessi afstaða leiddi til þess,
að þeir misstu stóran hóp viðskipta-
manna inn á hárgreiðslustofurnar. Þeir
hafa nú breytt um afstöðu, en samt
sem áður er alltaf allstór hópui
karlmanna, sem hefur viðskipti við hár-
greiðslustofur.
— Ég hef dáðst að hugrekki þeirra,
10 VIKAN 13. TBL