Vikan - 30.03.1978, Qupperneq 21

Giles loks. „Ætluðu þau að fara til
Norfolk?”
,,Já. Þau voru búin að kaupa hús
þar. Frú Halliday sagði mér það
þrem vikum áður — áður en þetta
gerðist ailt saman. Hún spurði mig,
hvort ég vildi koma með þeim,
þegar þau flyttu, og ég sagðist vilja
það. Ég hafði heldur aldrei farið frá
Dillmouth og fannst þess vegna
ágætt að breyta til — og svo þótti
mér líka vænt um fjölskylduna.”
,,Ég vissi ekki, að þau hefðu
keypt hús'í Norfolk,” sagði Giles.
,,Já, það er nú einmitt það, frú
Halliday vildi greinilega, að sem
minnst fréttist um það. Hún bað
mig að nefna þetta ekki við neinn,
— svo auðvitað gerði ég það ekki.
En hana hafði í nokkum tíma
langað til að komast frá Dillmouth.
Hún hafði lengi reynt að fá Halliday
til þess, en hann kunni vel við sig í
Dillmoth. Ég held meira að segja,
að hann hafi skrifað frú Findeyson,
sem átti St. Catherine, og spurt
hana, hvort hún vildi selja húsið.
En frú Halliday var mikið á móti
því. Hún virtist allt í einu vera
orðin svo afhuga Dillmouth. Það
var næstum því eins og hún væri
hrædd við að vera hér.”
Hún sagði þetta ósköp eðlilega,
en samt brá þeim, sem á hana
hlustuðu, ónotalega við.
„Heldurðu, að hún hafi viljað
fara til Norfolk, til þess að vera
nálægt þessum — þessum manni,
sem þú manst ekki hvað heitir?”
sagði Giles.
Edith Pagett varð vandræðaleg á
svip.
„Ö, nei, það dettur mér ekki í
hug. Nei, — það hvarflar ekki að
mér að hugsa slíkt. Auk þess held
ég að — ég man það núna — þau
komu frá Northumberland, þessi
hjón. Ég held það sé rétti staðurinn.
Þeim fannst gott að koma hingað
niðureftir, af því loftslagið er svo
milt hér.”
„Þú sagðir, að hún hafi verið
hrædd við eitthvað, var það ekki?
Eða við einhvem? Stjúpmóðir mín,
meina ég,” sagði Gwenda.
„Þegar þú segir það, þá man ég
„Já?”
„Einn daginn kom Lily inn í
eldhúsið. Hún hafði verið að þrífa
stigann og hún sagði „Andskot-
ans”, það var það, sem hún sagði.
Þú verður að fyrirgefa að ég segi
svona ljótt, en það var ekki alltaf
allt fallegt, sem hún Lily sagði.
Ég spurði hana, hvað væri að.
Hún sagði, að frúin og húsbóndinn
hefðu komið utan úr garðinum og
inn í dagstofuna, og þar sem hurðin
fram í holið var opin, þá heyrði Lily
hvað þau sögðu.
„Ég er hrædd við þig,” hafði frú
Halliday sagt.
MORÐ tJR
GLEYMSKU
GRAFIÐ
„Og ég heyrði líka, að hún var
hrædd,” sagði Lily. „Ég hef lengi
verið hrædd við þig. Þú ert
bijálaður. Þú ert ekki heilbrigður.
Farðu í burtu og láttu mig vera í
friði. Þú verður að láta mig í friði.
Ég er hrædd. Ég held að innst inni,
hafi ég alltaf verið hrædd við þig...”
Þetta var eitthvað þessu líkt —
auðvitað man ég ekki nákvæmlega
sömu orðin. En Lily, hún tók þetta
allt mjög alvarlega, og þess vegna
var það, þegar allt þetta gerðist, að
hún — V
Edith Pagett þagnaði snögglega.
Hún varð undarlega skelfd á svip.
„Ég meina, ég er viss um — ”
sagði hún svo. „Fyrirgefðu, ég
blaðra allt of mikið”.
Giles sagði vingjarnlega: „Nei,
haltu bara áfram Edith. Það er
ákaflega mikilvægt, að við fáum að
vita allt þetta. Þetta tilheyrir allt
löngu liðnum tíma, en samt verðum
við að vita þetta.”
„Ég veit ekki,” sagði Edith
áhyggjufull.
„Hvað var það, sem Lily hélt —
eða hélt ekki?” spurði ungfrú
Marple.
Eins og afsEikandi sagði Edith
Pagett: „Lily var alltaf með alls
kyns grillur í kollinum. Ég tók
aldrei neitt mark á þeim. Hún fór
mikið í kvikmyndahús og þaðan
fékk hún margar furðulegar hug-
myndir. Hún var einmitt í bíói,
kvöldið sem þetta gerðist — og það
sem verra var, hún fór með Layonee
með sér — og það var illa gert og
það sagði ég henni líka. „O, það er
allt í lagi,” sagði hún. „Það ekki
eins og barnið sé eitt heima. Þú ert
niðri í eldhúsi, og hjónin koma heim
seinna, og svo vaknar hún held-
ur aldrei, þegar hún er einu
sinni sofnuð.” En þetta var samt
ekki rétt gert, og það sagði ég
henni, enda þótt ég vissi ekki fyrr
en eftir á, að Layonee fór með
henni. Ef ég hefði vitað það, þá
hefði ég gáð að henni — að þér á ég
við, ungfrú Gwenda. Það heyrist
ekkert inn i eldhúsið, þegar dyrnar
eru lokaðar.”
Edith Pagett þagnaði, en hélt
síðan áfram: „Ég var að strauja.
Kvöldið leið fljótt og ég vissi ekki
fyrr en Kennedy kom inn i eldhús og
spurði mig, hvar Lily væri. Ég
sagði honum, að þetta væri
fríkvöldið hennar, en hún kæmi rétt
bráðum, og rétt í sama mund kom
hún og hann fór með hana upp í
herbergi húsmóðurinnar. Hann
vildi vita, hvort hún hefði farið með
einhver föt með sér, Svo Lily leit í
kringum sig og sagði honum það og
kom svo niður til mín. Hún var öll í
uppnámi. „Hún hefur hlaupist á
brott með einhverjum,” sagði hún.
„Þetta hefur fengið mikið á
húsbóndann. Ég held hann hafi
fengið slag. Þetta hefur greinilega
verið hræðilegt áfall fyrir hann.
Hann er nú meiri einfeldingurinn.
Hann mátti nú búast við þessu.”
„Þú ættir ekki að tala svona,”
sagði ég. „Hvernig veistþú, hvort
hún hefur hlaupist á brott með
einhverjum? Kannski hefur hún
fengið skeyti frá einhverjum veik-
um ættingja sínum.” „Veikum
ættingja, að heyra,” sagði Lily.
„Hún skildi eftir miða.” „Með
hverjum fór hún?” spurði ég. „Með
hverjum heldurðu?” sagði Lily.
„Áreiðanlega ekki hinum alvöru-
gefna Fane með ýsuaugun, þótt
hann elti hana eins og hlýðinn
hundur.” Þá sagði ég: „Þú heldur
þá, að það sé hershöfðinginn —
hvað sem hann nú hét.” Og hún
sagði, „Það þori ég að veðja. Nema
að það sé dularfulli maðurinn í fína
bílnum.” (Þetta með dularfulla
manninn var bara grín okkar á
milli) Og ég sagði: „Ég trúi þessu
ekki. Ekki á frú Halliday. Hún
myndi aldrei haga sér þannig.” Og
Lily sagði, „Ja, hún virðist nú samt
hafa gert það.”
En þetta var bara byijunin.
Seinna, þegar við vorum farnar að
sofa uppi í herberginu okkar, þá
vakti Lily mig. „Heyrðu,” sagði
hún. „Þetta getur engan veginn
staðist.” „Hvað getur ekki stað-
ist?” sagði ég. Og hún svaraði,
„Fötin,” „Um hvað ertu að tala?”
sagði ég. „ÞófEdie,” sagði hún.
„Ég athugaði fötin hennar, vegna
þess að læknirinn bað mig um það.
Og ein ferðataskan var horfin og
heilmikið af fötum — en ekki þau
réttu.” „Hvað áttu við?” spurði ég.
Og Lily sagði, „hún fór með
kvöldkjól, þennan gráa og silfraða
— en hún tók ekki beltið, brjósta-
haldarannogundirkjólinn, sem hún
notar við hann, og hún fór með
gylltu. skóna sína, en ekki þessa
silfurlitu. Og svo fór hún með
þykku grænu dragtina, sem hún
fer aldrei í fyrr en á veturna, en ekki
með þykku peysuna, heldur blúndu-
blússuna, sem hún notar við spari-
dragtina.
Framhald í naesta blaöi.

<3 EJnaus SlÐUMÚLA 7—9 ^ REYKJAVlK rn.r ^ SlMI 82722 J
1. Wizt þú hvar vörurnar
eru fáanlegar?
2. Hefur þú tekið saman hve
mikiö þaö kostar þig aö leita
um allan bæ art því sem
'antar?
•’i. Veiztu hvernig greina á
bilun á hílnum?
EINFÖLD EN GÓÐ LAUSN:
Vörulisti frá Bílanausti hf.
er 154 síður. mert skrá vfir
gífurlegt vöruúrval.
Asamt greinargórtum
upplýsingum um hvernig
greina má bilun á bílnum.
ÞAI) SEM GER.A ÞARF:
Panta lista.
Útfyllirt eyrtublart þetta og sendirt til Bilanausts hf.,
Sírtumúla 7-9, pósthólf 994. Revkjavík.
Nafn_______________________________________________________
Ileimili __________________________________________________
Sveitarfélag ----------------------------------------------
VERÐ AÐEINS KR. 600.
Eg öska þess art Bilanaust sendi mér vörulisa 197S sem
kostar kr. 600.
Póstsendist hjálögrt greirtsla kr. 850,- mert
burrtargjaldi.
Póstkriifu mert póstkröfukostnarti.
13. TBL. VIKAN 21