Vikan - 30.03.1978, Qupperneq 42

horfa á konu sína — eftir tuttugu og
fimm ár.
En í hvert sinn, sem hún þurfti
ekki að taka þátt í samræðunum,
hugsaði hún ekki um annað en,
hvort síminn myndi nú ekki hringja.
Og við eitt slíkt tækifæri, hallaði
Guy sér að henni og spurði: „Lucy,
um hvað ertu að hugsa? Þú lítur út
fyrir að vera í margra kíiómetra
fjarlægð.”
„Hvaða vitleysa,” neyddi hún
sjálfa sig til að segja léttilega. En er
hún horfði framan í andlit hans, tók
hún eftir, að á bak við áhyggjufuilt
bros hans, var eitthvað dapurlegt,
næstum því vonleysislegt. Þetta
gerðist svo snögglega, að hún hafði
næstum því spurt: „Hvað er að,
Guy?” en hún gat það ekki, þar sem
Amanda hafði einmitt valið þetta
augnablik til þess að lilkynna, að nú
væri kominn tími til að halda heim á
leið.
Þegar þau voru farin, spurði Lucy
móður sína: „Guy var svo hljóður í
kvöld, fannst þér það ekki? Er
eitthvað að?”
„Eg er hrædd um það. Amanda er
eitthvað að flögra í kring um þennan
Laurie Felpham aftur. Ég vissi, að
það var eitthvað á milli þeirra fyrir
einu og hálfu ári. Þá fór hann og var
einhvers staðar erlendis, svo að ég
hélt, að þessu væri lokið. En nú er
hann kominn heim og sama
vitleysan byrjuð aftur. Ég er svo
hrædd um, að þetta sé eitthvað
alvarlegt og að hún sé að hugsa um
að fara frá Guy.”
„Það gæti hún aldrei gert, þú
þekkir Amöndu. Hún gerir allt til
þess að hafa það skemmtilegt og
fjörugt. Henni finnst gaman að
hneyksla fólk. En hún myndi aldrei
vilja særa Guy. Hann dýrkar hana,
og svo eru það líka stelpurnar, Sara
og Emma. Mamma, hún gæti aldrei
yfirgefið hann."
„Ég veit það svei mér ekki," frú
Craig velti þessu fyrir sér. „Hún
væri vís til þess. Stelpurnar eru enn
svo ungar, hún myndi örugglega fá
umráðaréttinn yfir þeim við skilnað-
inn.” Hún færði sig nær Lucy. „Þú
og Tim, þið hafið haft það erfitt. En
sem betur fer, kæmi aldrei neitt
svona fyrir hjá ykkur, það hefur
verið mér mikil huggun upp á
síðkastið, Lucy mín." Lucy hallaði
sér að móður sinni og kyssti hana á
kinnina. Það var eins og storm-
sveipur hefði farið um huga hennar
og hreinsað burt alla sjálfselsku og
sært stolt, og*gkarpskyggni hafði
komið í staðinn. I huga hennar
rúmaðist nú aðeins ein staðreynd.
Hún þyrfti ekki að bíða lengur í
hamslausri óþolinmæði, í húsi, sem
var ekki heimili hennar, eftir því að
síminn hringdi. Hún hafði fundið
sína eigin lausn.
Hún ætlaði að fara aftur til Tag's
End og segja rólega við Tim, sem
hún elskaði: „Þú þekkir mig Ég er
mjög viðkvæm, ég brotna niður,
verð hrædd, missi stjórn á mér. Og
þú ert stundum svo blindur, grefur
höfuðið niður í sandinn, og þú veist
það. Allt í lagi, við eigum við vanda-
mál að stríða, en okkur ætti að
takast að leysa það, ef við hættum
að æpa og ásaka hvort annað.
Berhard getur ekki verið hér lengur
en sjö vikur til viðbótar, því að
Milli vonar
og ótta
Robin þarf að fá herbergið sitt í
páskaleyfinu. Við hljótum að geta
fundið upp á einhverju."
Og það dásamlegasta af öllu yrði,
þegar Tim myndi svara: „Astin mín.
Auðvitað tekst okkur það.”
Hún færði sig frá móður sinni og
sagði: „Ég held ég nái lestinni
klukkan tíu í fyrramálið.”
LEIGUBÍLLINN skrölti eftir ísi
lögðum veginum, en komst ekki með
hana alveg upp að húsinu, þar sem
bíl, sem hún kannaðist ekkert við,
hafði verið lagt á stíginn. Og
bílskúrsdyrnar voru opnar, ó-
tvírætt vitni um það, að annað
hvort Tim eða Bernard var ekki
heima. Á meðan hún opnaði hliðið
og hraðaði sér yfir flötina, klingdu í
höfðinu á henni litlar varnarbjöllur.
Fjórir dagar? Það var alveg sama,
hvað hún hafði verið hrædd og
kvíðafull, ekkert gat afsakað það, að
hún skyldi hafa skilið Tim svona
lengi eftir, undir áhrifum Bernards.
Er hún kom inn í forstofuna,
heyrði hún raddir tveggja
karlmanna innan úr setustofunni,
Bernards og einhvers annars. Hún
steig inn fyrir þröskuldinn og sá þar
tvo menn með glös í höndum.
Bera»d snéri baki í hana, en
lágvaxinn, hvatlegur maður með
ákveðið andlit og örmjótt yfir-
vararskegg, sennilega nálægt fer-
Ödýrt- einfalt- fyrir unglinga á öllum aldri.
Husgagnadeild JIS
Jón Loftsson hf.
Hringbraut 121 Simi 10600
Thorex— pakkaraðhúsgögn
Húsgögn, sem hver maður
getur raðaö aö eigin vild
og flutt og
breytt eftir þörfum.
Thorex-pakkaraöhúsgögn, hönnuö af
Sigurði Karlssyni.
Sófi, stóiar, hillur, borð, bekkir, skrifborð, skápar, hjónarúm.
Fást lökkuð eða ótituð, þér getió ráðið litnum sjálf.
tugu, reis hæversklega upp,
dökkblá, skýr augun lýstu strax
virðingu fyrir henni, á meðan hann
beið augljóslega eftir því, að Bern-
•ard kynnti þau.
Bernhard var ekkert að flýta sér,
en kynnti þau síðan dauflega, og
virtist með hugann einhvers staðar
víðs fjarri.*Ó, Lucy. Svo þú ert
komin aftur? Má ég kynna þig fyrir
Jack Bridges? Jack, þetta er
mágkona mín.”
„Gaman að kynnast yður." Hann
hneigði sig, samkvæmt alda -
gömlum venjum.
Hún svaraði ósjálfrátt, en snéri
sér síðan að Bernard: „Hvar er
Tim?"
„I London. Hann fór með nokkrar
myndir til þess að sýna í Whiteshire.
Vonaði, að hann yrði kominn aftur
til baka um fimmleytið. Jack, má ég
bjóða aftur í glasið. Og hvert vorum
við nú aftur komnir?”
Þar sem henni hafði verið gefið
skýrt til kynna, að nærveru hennar
var ekki óskað, gekk hún upp á loft
og byrjaði að taka upp úr töskunni.
Hún barðist við að halda aftur af
reiði sinni yfir því, hvernig Bernard
hafði tekið að sér hlutverk hús-
bóndans og komið fram við hana,
eins og hún væri utanveltu í húsinu.
Henni rétt tókst það. Það var líka
svo miklu auðveldara að beita
skynsemi gagnvart fyrirbærinu
Bernard, þegar hún var ekki í sjón-
máli við þessi lævíslegu háðslegu
augu, þegar hún var ekki nálægt
þessari óbilandi stjórnsemi, sem
hann hafði tamið sér.
Hún beið uppi, þar til hún hafði
séð Jack Bridges aka frá húsinu, þá
fór hún niður. Setustofan leit
sóðalega út einkum að því er virtist
vegna brauðmola, sem voru dreifðir
út um allt gólf. Bernard sat við
arininn með koníaksglas og hafði
greinilega ekki ætlað sér að láta sem
hann sæi hana.
Hún sagði og reyndi að hafa rödd
sína léttilega, þótt það tækist ekki
sem skyldi: „Ég vona, að þetta sé
ekki síðasta flaskan af heimatilbúna
koníakinu mínu sem við skildum
eftir á jólunum?”
„Nei. Ég keypti hana sjálfur í
morgun."
Þessi staðreynd, að hann hafði átt
peninga til að kaupa flöskuna,
sýndi, að hann var ekki eins
blásnauður og Tim hafði sagt hann
vera. Þetta hressti hana svo, að hún
gat spurt glaðlega: „Hver var þessi
Bridges?"
Bernhard sendi henni eitt af
þessum augnaráðum, sem áttu að
láta henni liða eins og ósvífnu og
uppivöðslusömu barni. „Hann er
blaðamaður.
„Ó, enn einn blaðamaðurinn að
reyna að ná tali af Tim^'
Framhald í næsta blaði.
42VIKAN 13. TBL