Vikan - 30.03.1978, Blaðsíða 45

Olga sagði ekkert. Hún skildi,
hvað hann meinti. í Ólympiuþorp-
inu vissu allir, að þau höfðu verið
mikið saman. Ef þau stœðu sig illa í
keppni, yrði því kennt um. En
gullverðlaun myndu þagga niður
allt slúður. Og ef bæði ynnu gull,
gæti það hjálpað þeim í baráttunni
fyrir sameiginlegri framtíð. Þau
— Var það ekki Harold Conolly,
sem þú talaðir við?
Olga kinkaði kolli.
— Tókstu ekki eftir einhverju
óvenjulegu við vinstri hönd hans?
— Nei, hvað áttu við?
— Hann er bæklaður. Vinstri
handleggurinn er styttri og veikari
en sá hægri. Þegar hann var barn,
var höndin alveg lömuð. Það er
furðulegt, að honum skuli hafa
tekist að komast í röð bestu sleggju-
kastara í heiminum.
— Hann er aðlaðandi. Ég hefði
gjarnan viljað eiga við hann lengri
samræður.
— Ekki ganga of langt. Þú veist,
hvaða skoðanir pólitísku farar-
stjórarnir okkar hafa á sambandi
við Bandaríkjamenn!
Næsta dag óskuðu vinir Olgu
henni til hamingju með daginn. Hún
þakkaði brosandi hamingjuóskirn-
ar, en hafði alltaf í huga, hvort
Conolly léti sjá sig við æfinguna,
eins og hann hafði talað um. Hún
vonaðiþað.
Rétt í þann mund sem æfingum
var að ljúka kom hann. Hann rétti
henni bók og sagði:
— Fyrirgefðu, að ég kem svona
seint. Þetta er bók um liðið okkar.
Ég er búinn að hlaupa á milli liðs-
manna í allan dag til að fá þá alla til
að skrifa nafnið sitt í hana. Gjörðu
svo vel og til hamingju!
Olga var hrærð, og hún fann, að
hann hafði ekki komið aðeins fyrir
kurteisis sakir.
Næstu daga notuðu þau hvert
tækifæri sem gafst til að spjalla
saman.
Urðu bæði Olympíumeistarar
Olga tók ekki þátt í opnun leikj-
anna. Hún var með slæmsku í fæti
og læknirinn hafði fyrirskipað henni
að hafa hægt um sig. En Olga hafði
ekki hægt um sig. Um leið og hún
var orðin ein, fór hún til æfinga-
svæðisins. Þar beið annar, sem ekki
tók þátt í opnun leikjanna frekar en
hún — Harold Conolly.
Þau eyddu deginum saman.
Daginn eftir áttu leikarnir að hefj-
ast, kringlukast kvenna varein af
fyrstu greinunum.
— Þú getur sigrað, Olga, sagði
Harold. Og það er áríðandi, að þér
takist það! Það er áriðandi, að við
sigrumbæði...
Olga og Harold eignuðust
brátt son, og hann var
ekki orðinn hár í loftinu,
þegar þau fóru að taka
hann með sér á œfingar.
Olga og Harold
leiðast í Hyde park
— loksins orðin hjón.
fundu það bæði, að leiðir þeirra áttu
að liggja saman í framtíðinni.
Olga var taugaóstyrk í keppninni
og gekk ekki of vel í fyrstu. En í
síðasta kasti setti hún nýtt
Ólympíumet. Áhorfendur fögnuðu
óspart, en Olga var ekki viss um
sigur. Skæðasti keppinautur
hennar, hin rússneska Nína
Panomareva, átti eftir sitt síðasta
kast.
Olga treysti sér ekki til að horfa á
hennar kast. Hún lá á grúfu á
vellinum. Nafn Ponomarevu var
kallað upp. Svo var stundarþögn og
síðan áköf fagnaðarlæti mann-
fjöldans, sem klappaði sterkt og
lengi. Var verið að fagna vel-
heppnuðu kasti Panomarevu eða....?
Olga þorði ekki að líta upp. En
einn af starfsmönnunum ýtti við
henni og hrópaði:
— Þú getur risið á fætur, þú hefur
sigrað!
Óendanleg gleði og léttir fylltu
hug hennar. Henni hafði tekist að
vinna sitt gull! En svo náðu áhyggj-
urnar tökum á henni aftur. Á
morgun yrði Harold í eldlínunni.
Hann varð líka að sigra...
Áður en hann gekk til keppni, gaf
hún honum lítinn bangsa og sagði:
— Hann heitir Media. Ég hefi haft
hann með mér við hverja einustu
keppni, sem ég hefi tekið þátt í. Nú
átt þú að hafa hann með þér i dag.
Hann mun færa þér heppni...
Og bangsinn færði honum gæfu.
Harold sigraði! En nú höfðu
tékknesku fararstjórarnir þefað
uppi, að eitthvað var á milli hans og
Olgu. Hún var tekin tii yfirheyrslu:
— Það er til skammar, að
Olympíumeistari frá Tékkóslóvakíu
sýni sig með einum úr hópi heims-
valdasinnanna. Er eitthvað á milli
ykkar?
Olga svaraði bara:
— Ekkert annað en vinátta. Við
dáumst að hvort öðru sem íþrótta-
menn.
Þau börðust fyrir ást sinni
En þetta var ekki sannleikanum
sannkvæmt. Olga var ákaflega ást-
fangin af Harold og hún var sann-
færð um ást hans, jafnvel þó að
hann hefði aldrei tjáð hana berum
orðum.
Síðasta dag leikjanna játuðu þau
hvort öðru ást sína. Þau voru saman
á sýningu . Harold var óvenju
þögull. Að lokum sagði hann:
— Ég fer á morgun.
— Ég veitþað.
— Þú verður að koma með mér.
Viltu verða konan min? Við getum
gift okkur í Boston...
Harold stakk upp á einföldustu
leiðinni. En Olga vissi, hvað það
myndi hafa i för með sér. Hún myndi
aldrei framar verða viðurkennd
13. TBL. VIKAN45