Vikan - 30.03.1978, Síða 48

Smásaga eftir
Brendu Lowery
Sárþjáð af höfuðverk og með
auma fætur, hlustaði hún nieð öðru
eyranu á endalausa lofræðu Betu
um Niels, en reyndi jafnframt að
muna, hvar í ósköpunum hún hefði
getað sett skattaskýrsluna sína. í
reiði sinni skellti hún allri skuldinni
á Pétur, manninn sinn, sem hafði
sagt svo elskulega: „Ég held bara,
að þú hefðir gott af því að fara í
innkaupaferð með vinkonum
þínum.'' Að því ógleymdu að
auðvitað þurfti hann sjálfur að fara
með vinum sínum á golfvöllinn.
Já, Pétur, Pétur, sem alltaf
gleymdi öllum afmælisdögum og
öðrum merkisdögum, gleymdi að
panta borð, þegar þau fóru út,
gleymdi að tala við umsjónar-
kennarann hans Andrésar og sem
með jöfnu millibili varð að minna á
að skrifa nú móður sinni. Pétur, sem
hafði lofað að póstleggja skatta-
skýrsluna, en hafði skilið hana eftir
á baðherberginu, þar sem hún hafði
fundið hana. Guð mátti vita, hvar
hún var nú niðurkomin. Það var
svo langt í frá, að Pétur líktist á
nokkurn hátt hinum fullkomna
Níelsi, sem Beta var alltaf að lýsa. —
Ó guð, hvað hún óskaði þess að
Beta gæti hætt að tala um þennan
mann.
— Það eru smáatriðin, sagði Beta,
á meðan þær sátu á kaffistofunni og
biðu eftir því, að teið og kökurnar
yrðu bornar fram. — Hann er svo
tillitssamur.
— Það er Viggó nú einnig, greip
Maríanna fram í. — Hann veit,
að ég elska blóm, og þó svo að
stundum séu það ekki annað en
fjóluvendir, þá man hann eftir því á
hverjum föstudegi að koma heim
með blóm.
— Ég hef ofnæmi fyrir blómum,
sagði Vera með sinni djúpu,sterku
röddu. En Jörgen er sá traustasti og
áreiðanlegasti maður, sem ég hef á
ævi minni kynnst. Ef Jörgen segir:
Þetta skalt þú láta mig um, þá veit
ég, að ég get verið alveg róleg, það
verður gert.
Nú kom þögn. Nú var röðin komin
að henni. Hvað get ég sagt um
Pétur? hugsaði Lísa í örvæntingu, á
meðan kökurnar voru réttar á milli
við borðið og Beta náði að hremma
eina berið. Að Pétur hendi fötunum
af sér á baðherbergisgólfið, þar sem
þau bíða eftir því, að ég hirði þau
upp? Að Pétur haldi, að í hvert sinn,
sem hann verður kvefaður, þá komi
hann til með að deyja? Að Pétur
missi alltaf af lestinni og segi svo, að
það sé mér að kenna?
Hún náði sér í tepoka og sagði
dauflega: — Pétur er.... ég veit, hvar
ég hef hann.
— Veistu, hvar þú hefur hann?
Hvað meinar þú með þvi?
— Jú, það eru alltaf vissir hlutir,
sem ég get verið viss um, að hann
geri. Eða geri ekki.
Á eftir fylgdi vandræðaleg þögn,
sem ekki var rofin, fyrr en Lísa sagði
snöggt: — Alveg er ég viss um, að
þeir eru að tala um okkur núna.
— Ég vona bara, að þeir hafi
gleymt því, að við erum til, sagði
Beta stillilega. — Ég vona, að þeir
skemmti sér vel á golfvellinum og
hugsi ekki einu sinni til okkar.
Leyfum þeim nú einu sinni að slappa
aðeins af.
Bara, að hún hefði sett skatta-
skýrsluna í póstkassann. Hugsa sér,
ef hún hafði nú gleymt henni ó
afgreiðsluborðinu 1 vörumarkað-
inum — en hún var einmitt hrædd
um, að það hefði hún gert. En hlyti
þá ekki sá, sem fyndi hana, að setja
hana í póst? Jú, auðvitað, eða hvað?
Höfuðverkurinn var nú næstum
þvi orðinn óbærilegur.
....og alltaf réttlátur, en ákveðinn
við Hinrik, sagði Beta, en nú voru
börnin komin á dagskrá. Ef Niels
hefur lofað Hinrik einhverju, þá
efnir hann það alltaf, hvað sem á
dynur.
VANTRÚUÐ velti Lísa því fyrir
sér, hvort Andrés kynni að meta
það, að enda þótt faðir hans væri
uppstökkur, þegar hann átti við
48VIKAN 13. TBL.