Vikan - 04.05.1978, Qupperneq 11

Þeir, sem fara til London í
þeim tilgangi að létta sér upp og
hressa andann, þurfa ekki að
fara fýluför. Þar er ákaflega
margs að njóta á öllum menn-
ingarsviðum. Sjálf læt ég ekki
hjá líða að bregða mér
í einn eða tvo djassklúbba, ef
ég er þarna á ferð. Einn sá
albesti er Ronnie Scott’s á Frith
Street 47, þar sem margir
frægustu djassistar heims hafa
komið fram. Þegar við komum
þarna fyrr i vetur, hafði Cleo
Laine verið aðalaðdráttaraflið
nokkru áður og á undan henni
sjálfur Stan Getz ásamt
félögum. Hljómsveitin þetta
kvöld stóð fyrir sínu, lék vand-
aðan djass af stakri alúð, en
nöfnum þeirra félaga er ég því
miður búin að gleyma. Annan
klúbb er gaman að heimsækja,
Club 1000 við Oxford Street.
Þar er ekki eins fágað, hvorki
umhverfi né tónlist. Venjulega
leika þar tvö bönd á kvöldi,
gjarna háværa dixielandmúsík
af mikilli innlifun. Þessir tveir
staðir eru jafn ólikir og svart og
hvítt, en aðlaðandi hvor á sinn
hátt. Þeir, sem áhuga hafa á
Leikhús
íLondon
Þegar
annars konar tónlist, popp eða
klassík, finna áréiðanlega eitt-
hvað við sitt hæfi.
Breskir leika af snilld
En það er á leiklistarsviðinu,
sem alltaf er hvað mest að gerast
í London. Leikritin, sem sýnd
eru, eru sannarlega ekki alltaf
ýkja merkileg að efni til. Ég sá
fimm leikrit á einni viku fyrr i
vetur, og af þeim voru að
minnsta kosti tvö svo vitlaus, að
þau hefðu sennilega vakið
hneykslun hér heima, a.m.k.
spakvitra gagnrýnenda. Annað
var þó sýnt í Þjóðleikhúsi Breta,
og bæði voru svo frábærlega
leikin, að engin leið var að ergja
sig yfir efnislegri þynnku þeirra.
Og í þessu er einmitt galdur
breskra leikhúsa fólginn, breskir
leika svo vel, að það er nánast
sama, hvaða efnivið þeir bera á
borð, maður hlýtur alltaf að
njóta þess.
Fyrir þá, sem ekki telja sig
sterka í enskri tungu, er óþarfi
að forðast bresk leikhús, flestir
geta notið þess að sjá létta
gamanleiki, og alltaf eru
einhvers staðar í gangi söng-
leikir. Til dæmis er nú Jesus
Christ Superstar að renna sitt
sjötta ár á enda, en það þykir
reyndar engin ósköp í heims-
borginni London, þar sem sum
verkin ganga árum saman og
jafnvel í áratugi, eins og
Músagildran hennar Agöthu
Christie, sem hefur nú slegið
heimsmet með sýningum í aldar-
fjórðung. Öll leikritin, sem við
sáum fyrr í vetur, virðast enn
við góðu lífi og líkleg til að
endast a. m. k. fram á sumar, ef
ekki næsta vetur.
Sá á kvölina.
Það var sannarlega erfitt að
velja á milli, þegar kom að því
að kaupa leikhúsmiða. Það var
til dæmis hægt að sjá þá frægu
Deboruh Kerr leika á móti
Denis Quilley í Candidu eftir
Bernard Shaw, Otherwise
Engáged undir leikstjórn
Harolds Pinter freistaði líka,
enda hafði sá leikur hlotið mikið
verðlaunasafn árið 1975.
Murder at the Vicarage eftir
eiginmaðurmn
brdfæti fyrir
Joan Plowright í titilhlutverki í leikritinu
Filumena eftir ítalska leikritaskálið Eduardo de
Filippo, meinfyndið leikrit Toms Stoppard,
Dirty Linen, Alec Guinness í aðalhlutverki í
The Old Country eftir Alan Bennett,
stórkostlegur leikur Donalds Sinden í
sprenghlægilegum gamanleik eftir Marriott og
Chapman og svellandi fjörið í einum af
gamanleikjum Feydeaus í Þjóðleikhúsi Breta —
þetta eru atburðir, sem ekki gleymast.
Colin Bla-
kely og
Joan Plow
right, sem
Domenico
og Filume-
na í leikriti
Eduardos
de Filippo.
Shirley MacLaine