Vikan - 04.05.1978, Side 12

Leikhús
íLondon
Agöthu Christie var á þriðja ári
og hafði fengið góða dóma,
einnig A Murder is announced
eftir sama höfund. Claire Bloom
og fleiri góða leikara mátti sjá í
Rosmersholm eftir Ibsen. Glynis
Johns hafði fengið góða dóma
fyrir leik sinn í Cause Celebre
eftir Terence Rattigan og þá
ekki síður Keith Michell fyrir
leik sinn í The Apple Chart eftir
Bernard Sliaw. Og í enn einu
leikhúsi var verk eftir Shaw,
Man and Superman, þar sem
Susan Hampshire var meðal
leikara. Ekkert af þessu varð þó
fyrir valinu.
Til þess að búa sig undir það
að stunda leikhús í snöggri heim-
sókn til London, er til dæmis
gott að fylgjast með leik-
hússkrifum I Herald Tribune í
nokkrar vikur áður. Út frá
umsögnum þess blaðs urðu eftir-
talin leikhúsverk fyrir vali
okkar. Rétt er einnig að geta
þess, að á stærri hótelum í
London er leikhúsmiðasala, og
það sparar óneitanlega sporin að
kaupa miðana þar. Þá er að vísu
um örlitla álagningu að ræða, og
einhverjir kunna að vilja hafa
þann háttinn á að fara í leik-
húsin rétt fyrir sýningu, og er þá
hægt að fá miða á niðursettu
verði, ef einhverjir eru eftir.
Joan Plowright —
Filumena
Eduardo de Filippo er einn af
fremstu leikritaskáldum ítala.
Hann hefur skrifað um 50
leikrit, sem sýnd hafa verið víða
um Evrópu og einnig í Banda-
ríkjunum. Fyrir um það bil 20
árum sýndi Leikfélag Reykja-
víkur Nótt yfir Napoli eftir
þennan höfund, og 22. apríl sl.
frumsýndi Þjóðleikhúsið
leikritið Laugardagur, sunnu-
dagur, mánudagur með Herdísi
og Róbert í aðalhlutverkum
undir stjórn Gunnars Eyjólfs-
sonar. Joan Plowright lék
einmitt sama hlutverk og Herdís
í uppfærslunni í London fyrir
tveimur árum.
Leikritið um Filumenu
skrifaði Filippo árið 1946.
Filumena er gleðikona, sem
hefur fengið Domenico, elsk-
huga sinn í 25 ár, til þess að
giftast sér með því að látast vera
á banabeði. Domenico er
trylltur af bræði yfir svikum
hennar, þvi vitanlega er hún
hraustari en nokkru sinni fyrr að
athöfn lokinni, en hún útskýrir
hegðun sína með því, að hún
hafi viljað gefa þremur full-
orðnum sonum sínum, sem
Domenico var alls ókunnugt
um, nafn og fjölskyldu.
Leikritið er svo stöðug glíma
milli þeirra tveggja, og það er
reyndar augljóst frá upphafi,
hvort er sterkara. í hvert sinn
sem Domenico telur sig standa
með pálmann í höndunum,
kemst hann að raun um annað.
Leikur Colins Blakely í hlutverki
Domenicos var mjög góður,
enda er maðurinn enginn
viðvaningur, hefur leikið mikinn
fjölda hlutverka á leiksviði, í
sjónvarpi og kvikmyndum, og
muna til dæmis eflaust margir
eftir honum í Morðinu í
Austurlandahraðlestinni, sem
sýnt var hér heima ekki alls fyrir
löngu.
Yfir frábæran leik Joans
Plowright ná engin orð, hann er
blátt áfram ógleymanlegur. Joan
þarf varla að kynna mörgum
orðum, hún er margverðlaunuð
leikkona með fjölda stórra hlut-
verka að baki, bæði í London og
New York, á sviði, í kvik-
myndum og í sjónvarpi. Það er
auðvelt að geta sér til um, hvert
er umræðuefnið á heimili
hennar. Hún er gift Sir
Lawrence Olivier.
Tom Stoppard —
sá besti
Fyrsta leikrit Toms Stoppard,
Rosencrantz and Guildenstern
are dead, var sýnt á Edinborgar-
hátíðinni árið 1966. Einn af
virtustu leikgagnrýnendum
Breta, Robert Bryden, sá þessa
uppfærslu lítils leikhóps frá
háskólanum í Oxford og kallaði
verkið það merkilegasta, sem
lengi hefði komið fram. Næsta
leikár var leikritið sýnt í Old Vic
í London, og sigurganga Toms
Stoppard var hafin.
„Hann er of góður til að geta
verið raunverulegur,” sagði
Bernard Levin, gagnrýnandi
London Times um Tom
Stoppard. „Hann er sá besti,
fyndnasti og áhugaverðasti
Alec Guinness í hlutverki njósnarans í The Öld Country eftir
Alan Bennett.
leikritahöfundur í heiminum
núna,” skrifaði gagnrýnandi
New York Times, John
Leonard, nýlega. Og það leikur
enginn vafi á því, að Stoppard er
í mestu áliti núlifandi breskra
leikritahöfunda og eftirsóttari en
nokkur þeirra, síðan Harold
Pinter og John Osborne voru
upp á sitt besta. Hann er sagður
hafa margt framyfir þá, ná til
víðari áhorfendahóps en Pinter
og ekki eins bundinn í tíma og
Osborne. Leikrit Stoppards hafa
verið þýdd á a.m.k. 30 tungumál
og sýnd í um 20 löndunt.
Dirty Linen & New-Found-
Land, sem við sáum í Arts
Theatre fyrr í vetur, eru tveir
einþáttungar, geysilega háðskir
og fyndnir. Ég ætla reyndar að
ráðleggja væntanlegum áhorf-
endum að leikritum Stoppards
að verða sér úti um þau á prenti,
því að orðkynngi hans er slík, að
vesæll íslendingur hlýtur að
missa af mörgum gullkornum,
enda þótt hann hafi sig allan við.
En sjáið hann endilega, ef þið
hafið tækifæri til.
Það er reyndar merkilegt, að
stóru leikhúsin hér á landi skuli
ekki enn hafa séð sóma sinn í því
að kynna jtennan höfund. Það
Forsíða leikskrárinnar
að leikriti Feydeaus
gefur fyllilega til kynna
efni leikritsins.
varð hlutskipti Herranætur að
kynna hann i vetur með leikrit-
inu Albert á brúnni, og má unga
fólkið vera hreykið af því.
Sir Alec í The Old Country
Liklega er næstum því
nauðsynlegt að vera Breti eða að
minnsta kosti mjög vel að sér í
breskri þjóðarsál til þess að geta
notið út í hörgul hins nýja