Vikan - 04.05.1978, Síða 16

Nýframhaldssaga eftir Sidney Sheldon:
Andlit án grímu
FYRSTI KAFLI
Klukkan var tíu mínútur yfir ellefu
um morgun. Himinninn huldist
skæðadrifu hvítra snjókorna, sem þöktu
borgina þegar i stað. Mjúkur snjórinn
breytti frostköldum götum Manhattan í
forarfen, og napur desembervindurinn
feykti fólkinu, sem var að versla fyrir
jólin.heim á leið í notalegar íbúðir sinar.
Eftir Lexington Avenue gekk hávax-
inn, grannur maður i gulri regnkápu.
Hann gekk hralt, en ekki eins hratt og
aðrir vegfarendur, sem voru að flýja
kuldann. Hann bar höfuðið hátt og virti
ekki viðlits aðra vegfarendur, sem rákust
utan i hann. Hann var orðinn frjáls eftir
heila ævi i hreinsunareldi, og hann var á
leiðinni heim til Mary til að segja henni,
að nú væri því lokið. Fortíðin átti að
geyma hina dauðu, og framtiðin var
björt og gullin. Hann hugsaði um það,
hve andlit hennar myndi Ijóma við
fréttirnar. Á horni Fimmtugasta og
níunda strætis breyttist rafgult um-
ferðarljósið i rautt, og hann nam staðar
með óþolinmóðum hópnum. Fáein skref
frá honum stóð jólasveinn frá Hiálp-
ræðishernum við stóran ixrtt. Maðurinn
leitaði að fáeinum myntum i vasa sinum
til að færa hamingjuguðunum sem fórn.
í því barði einhver snöggt á bak hans —
högg. sem hristi allan likama hans.
Einhver, sem var byrjaður á jóladrykkj-
unni og var að reyna að vera vingjarn-
legur.
Eða Bruce Boyd. Bruce, sem aldrei
hafði þckkl eigir. krafta, og hafði
barnalega gaman af þvi að meiða hann
likamlega. En hann hafði ekki hitt Bruce
í heill ár. Maðurinn snéri höfðinu til að
sjá, hver sló hann, og það kom honum
mjög á óvart, að fæturnir skyldu svikja
hann. Hann sá sjálfan sig úr einhverjum
fjarska falla á gangstéttina. í hrygg hans
var sljór sársauki. sem breiddist hægt út.
Það var orðið erfitt að anda. Hann sá
heila fylkingu af skóm ganga framhjá
andlitinu, rétt eins og þeir væru gæddi.
eigin lífi. Kinnar hans voru orðnar
kaldar af frosinni gangstéttinni. Hann
vissi, að þarna mátti hann ekki liggja.
Hann opnaði munninn til að biðja
einhvern um að hjálpa sér, úr munni
hans streymdi heit, rauð á, sem litaði
bráðnandi snjóinn. Hann horfði fullur
undrunar á flauminn, sem rann yfir
stéttina og hvarf niður í göturæsið. Nú
voru kvalirnar orðnar meiri, en honum
var sama, þvi skyndilega mundi hann
eftir góðu fréttunum. Hann var frjáls.
Hann ætlaði að segja Mary, að hann
væri frjáls. Hann lokaði augunum til að
hvila þau frá hvítri ægibirtu himinsins.
Snjórinn var orðinn nistandi slydda, en
hann fann ekki fyrir neinu framar.
ANNAR KAFLI
Carol Roberts heyrði dyrnar að
móttökuherberginu opnast og lokast og
mennina tvo ganga inn. Áður en hún
svo mikið sem leit upp, vissi hún, hverjir
þeir voru. Þeir voru tveir. Annar var á
fertugsaldri. Hann var stór náungi, tveir
metrar á hæð og ekkert annað en
vöðvar. Hann hafði þykkt höfuð,
djúpstæð, blá augu og þreytulegan
munn, sem bar engin merki um kímni-
gáfu. Hintt var yngri. Hann hafði hreina
og tilfinninganæma andlitsdrætti. Augu
hans voru dökk og lifandi. Mennirnir
tveir hefðu varla getað verið ólíkari i
útliti, en samt hefðu þeir getað verið tvi-
burar, að svo miklu leyti, sem Carol
skipti.
Þeir voru löggur. Hún fann af þeim
löggulyktina. Svitadroparnir tóku að
leka gegnum svitaeyðisvörnina undir
höndum hennar, þegar þeit^gengu i átt
að skrifborði hennar. Hugur hennar
flaug örvæntingarfullur yfir alla hugsan-
lega veikleika. Chick? Guð ntinn góður,
hann hafði ekki lent í neinu klandri i
rúma sex mánuði. Ekki siðan nóttina
góðu i íbúðinni hans, þegar hann bað
hana um að giftast sér og lofaði að hætta
með klíkunni.
Sammy? Hann var i hernum erlendis,
og þeir hefðu ekki sent þessa tvo náunga
fl
til að segja henni þær fréttir, ef eitlhvað
hefði komið fyrir bróður hennar. Nei,
þeir voru komnir að taka hana. Hún var
með gras i töskunni, og einhver helvítis
slefberinn hafði kjaftað frá. En hvers
vegna tveir? Carol reyndi að telja sjálfri
sér trú um það, að þeir gætu ekkert gert
henni. Hún var ekki lengur svört smá-
mella úr Harlem, sem þeir gátu kássast
uppá. Ekki lengur. Hún tók á móti
sjúklingum fyrir einn fremsta sálfræðing
i Bandarikjunum. En ótti Carol jókst,
þegar mennirnir tveir gengu nær. Það
var minning ofsótts dýrs um allt of mörg
ár i yfirfullri leiguibúð, þar sem hvitir
löggæslumenn brutu niður dyr og drógu
burt feður, systur eða frænda.
En á andliti hennar sást engin hugar-
æsing. Við fyrstu sýn sáu lögreglu-
mennirnir tveir ekki annað en dökkleita
svertingjastúlku á giftingaraldri, klædda
vel sniðnum, Ijósum kjól. Rödd hennar
var kuldaleg og ópersónuleg. „Hvað get
ég gert fyrir ykkur?" spurði hún.
Þá tók Andrew McGreavy, eldri
lögreglumaðurinn, eftir vaxandi svita-
blettum undir höndum hennar. Hann
lagði það þegar í stað á minnið, sem
athyglisverðar upplýsingar til notkunar
síðar. Móttökustjóri læknisins var tauga-
óstyrkur. McGreavy dró upp veski, með
gömlu skilti nældu í leðurlikið.
„McGreavy, rannsóknarlögreglunni,
nítjánda hverfi." Hann kynnti félaga
sinn. „Angeli rannsóknarlögreglu-
maður. Við erum úr morðdeildinni."
Morðdeildinni! Ósjálfrátt fékk Carol
taugakippi i handleggina. Chick! Hann
drap einhvern. Hann hajði svikið það.
sem hann lofaði henni. og var byrjaður í
ktíkunni aflur. Hann framdi rán. og
skaut einhvern — eða var hann skotinn?
Dáinn? Var það það. sem þeir cetluðu að
segja henni? Hún fann fyrir vaxandi
svitablettum. Skyndilega varð hún
þeirra meðvituð. McGreavy horfði i
andlit hennar, og hún vissi, að hann
hafði tekið eftir þeim. Hún þurfti ekki að
skiptast á neinum orðum við McGreavy
heimsins. Þau þekktust, þegar þau
sáust. Þau höfðu þekkst um aldir.
„Við ætlum að hitta dr. Judd
Stevens,” sagði yngri lögreglumaðurinn.
Rödd hans var mild og kurteis, og var i
samræmi við útlit hans. Hún tók
skyndilega eftir því, að hann bar lítinn,
pakka, sem vafinn var í brúnt bréf og
bundinn saman með snæri.
Það tók nokkra stund fyrir hana að
átta sig. Það var þá ekki Chick. Eða
Sammy. Eðagrasið.
„Mér þykir það leitt,” sagði hún, og
gat varla dulið létti sinn. „Það er sjúkl-
ingur hjá Stevens lækni."
„Þetta tekur ekki nema örfáar
mínútur,” sagði McGreavy. „Við
þurfum að spyrja hann nokkurra
spurninga.” Hann gerði hlé á máli sínu.
„Við getum alveg eins gert það á
lögreglustöðinni.”
Hún leit undrandi á þá tvo. Hvern
djöfulinn vildu tveir rannsóknar-
lögreglumenn frá morðdeildinni dr.
Stevens? Læknirinn hafði ekkert gert af
sér, hvað svo sem lögreglan kunni að
halda. Hún þekkti hann of vel. Hvað var
það annars orðið langur timi? Fjögur ár.
Það hófst alit í næturréttinum ...
Klukkan var þrjú um nótt, og loft-
Ijósin i réttarsalnum gáfu öllum sjúklegt
yfirbragð. Herbergið var gamalt, þreytu-
legt og kuldalegt, og baðað gamalli svita-
lykt óttans, sem hafði hlaðist upp árum
saman eins og málning, sem farin er að
flagna.
Það var óheppnin hennar Carol, að
Murphy dómari var aftur á vakt. Það
vorti ekki nema tvær vikur siðan hún
kom fyrir hann, og þá fékk hún skilorð.
Fyrsta brot. Sem þýddi að drullu-
sokkarnir höfðu ekki náð henni áður. En
nú vissi hún, að dómarinn myndi hafa
eitthvað að segja.
Málið, sem var á undan hennar, var
næstum yfirstaðið. Hávaxinn og
rólyndislegur maður, sem stóð fyrir
framan dómarann, var eitthvað að
segja við hann um skjólstæðing sinn,
feitan handjárnaðan mann, sem skalf og
nötraði eins og lauf i vindi. Hún hélt að
hávaxni maðurinn hlyti að vera
málpipa. Hann virtist einhvern veginn
vera þannig, að það bauð af honum
rólegan þokka, sem kom henni til að
finnast feiti maðurinn heppinn að hafa
hann. Hún hafði engan.
Mennirnir fóru frá dómarasætinu, og
Carol heyrði nafn sitl nefnt. Hún stóð
upp, og þrýsti hnjánunt saman. svo þau
titruðu ekki. Réttarvörðurinn ýtti henni
varlega i átt til dómarans. Ritarinn rétti
dómaranum ákæruna.
Murphy dómari leit á Carol, og síðan
á blaðið. sem hann hafði i höndunum.
„Carol Roberts. Veiðar á götunni,
heimilislaus, með marijuana í fórum
sinum og streittist á móti við handtöku.”
Þetta siðasta var tóm helvitis
vitleysa. Lögregluþjónninn hrinti henni,
og hún sparkaði i punginn á honum.
Hún var nú bandarískur rikisborgari
þrátt fyrir allt.
„Þú komsl hér fyrir stultu. er ekki
svo, Carol?"
Hún gerði rödd sína fulla af efa. „Ég
held, að svo hafi verið herra dómari.”
„Og ég dæmdi þér skilorð?"
„Já, herra.”
„Hvaðertugömul?"
Hún hefði getað sagt sér það sjálf, að
Dr. Stevens hafði gert Carol að því, sem hún
var nú. Hún var ekki lengur svört smámella úr
Harlem, heldur tók á móti sjúklingum fyrir
einn fremsta sálfræðing Bandaríkjanna. Hún
vildi, að dr. Stevens væri stoltur af henni. Hún
hefði sofið hjá honum, drepið fyrir hann ... Og
nú voru þeir komnir, þessir tveir náungar frá
morðdeildinni, og ætluðu að tala við hann..
16VIKAN18. TBL.