Vikan - 04.05.1978, Qupperneq 17

Þegar Carol leit út um gluggann sá hún
örsmáa báta langt fyrir neðan, þar sem
þeir ruddu sér braut eftir East River.
„Ég verð alltaf svangur, þegar ég kem
i réttarsali," sagði Judd. „Hvað segirðu
um einhverjar afmælisveitingar?” Og
hann fór með hana inn i eldhúsið, þar
sem hún fylgdist með honum töfra fram
mexíkanska eggjaköku, franskar
kartöflur, enskar tebollur, salat og kaffi.
„Þetta er einn af kostunum við það að
vera einhleypur,” sagði hann. „Ég get
eldað þegar mér sýnist.”
Nú, svo hann var piparsveinn með
enga píku heima. Ef hún spilaði spilun-
um sínum rétt núna, þá gat hann reynst
gullnáma. Hann fór með hana inn í
gestaherbergið, þegar hún var búin að
rifa i sig matinn. Svefnherbergið var
blámálað. með stóru hjónarúmi, sem
bláköflótt rúmteppi var breitt yfir. Þar
inni var lika spönsk kommóða úr
dökkum viði og með koparskreytingum.
„Þú getur sofið hér i nótt,” sagði
hann. „Ég skal grafa upp náttföt handa
þér.”
Þegar Carol leit í kringum sig í þessu
smekklega herbergi, hugsaði hún:
„..Carol, eískan! Þú erl komin á græna
grein! Þessi gæi er að leita að svartri
piku með fangelsislykt. Og þú erl pian.
sem gefur honum það, sem hann v///."
Hún háttaði sig, og var hálftíma í
sturtu. Þegar hún kom þaðan með
handklæði vafið um glansandi þrýstinn
likamann sá hún, að mannfýlan var
búin að setja náttföt á rúmið. Hún
vissi, hvað klukkan sló, hló og skildi
þau þar eftir. Hún henti frá sér hand-
klæðinu, og gekk inn i stofuna. Hann
var ekki þar. Hún leit inn um dyr, sem
opnuðust inn í vinnuherbergi. Þar sat
hann við stórt, þægilegt skrifborð. sem
gamaldags skrifborðslampi hékk yfir.
Vinnustofan var þakin bókum frá gólfi
til lofts. Hún gekk að honum og kyssti
hann á hálsinn. „Byrjum strax, elskan,”
sagði hún. „Þú ert búinn að gera mig
svo æsta, að ég get ekki beðið,” hún
þrýsti sér fastar að honum. „Eftir hverju
erum við að biða, elskan? Ef þú tekur
mig ekki strax, þá geng ég af djöfuls
göflunum.”
Hann leit andartak á hana, hugsandi
gráum augum. „Er þetta ekki nógu erfitt
fyrir þig?" spurði hann blíðlega. „Þú
getur ekkert að því gert, að þú ert fædd
svertingi, en hver sagði þér að þú þyrftir
að vera sextán ára svört mella, sem
reykir gras og er að auki utangarðs?"
Hún starði forviða á hann. og braut
heilann um það. hvað hún hefði sagt
rangt. Kannski þurfti hann fyrst að
komast i ham og lentja hana, áður en
hann fengi eitlhvað út úr þessu. Eða var
það séra Davidson leikurinn, sem hann
vildi? Ætlaði hann að biðja yfir störtum
rassinum á henni, frelsa hana og taka
hana svo? Hún reyndi aftur. Hún stakk
hendinni milli fóta hans og strauk hann
og hvíslaði, „áfram, elskan. Komdu.”
Hann losaði sig bliðlega og kom henni
fyrir i hægindastóli. Hún hafði aldrei
verið svona rugluð fyrr. Hann virtist
ekki vera hommi, en það var aldrei að
vita á þessunt siðustu og verstu tímum.
„Hvað er það, sem þú vilt. vinur? Segðu
mér, hvernig þú vilt gera það og ég skal
sjá um það."
„Alll i lagi,” sagði hann. „Röbbum
saman."
þeir myndu spyrja. „Sextán. Ég á sextán
ára afmæli í dag. Til hamingju með
afmælið," sagði hún. Og hún fór að
gráta. Ekkasogin hristu allan líkanta
hennar.
Hái þögli maðurinn stóð við borð og
var að safna saman skjölum, sem hann
setti í skjalatösku úr leðri. Hann leit á
Carol, þar sem hún stóð þama grátandi.
og horfði á hana um stund. Siðan lalaði
hann við Murphy dómara. Dómarinn
lýsti réttarhléi, og mennirnir tveir hurfu
inn í herbergi hans. Fimmtán minútum
siðar færði réttarvörðurinn Carol
þangað inn. Þögli maðurinn var í
djúpunt samræðum viðdómarann.
„Þú ert heppin stúlka . Carol." sagði
Murphy dómari. „Þér verður veitt
annað tækifæri. Rétturinn skapar dr.
Stevens sérlegan gæslumann þinn."
Langi náunginn var þá ekki málpípa.
Hann var skottulæknir. Henni hefði
staðið á sama, þótt hann hefði verið
Jack the Ripper. Það eina, sem hana
langaði til að gera, var að komast út úr
djöfuls réttarsalnum áður en þeir
kæmust að því, að hún átti ekki afmæli.
Læknirinn ók henni heim til sin , og
þvaðraði eitthvað, sem ekki þurfti að
svara neinu, þannig að Carol hafði
tækifæri til að jafna sig og hugleiða
málið. Hann stöðvaði bílinn fyrir utan
nýlegt fjölbýlishús á Sjötugustu-og
fyrstu götu, þar sem sást yfir East River.
1 húsinu voru bæði dyravörður og lyftu-
stjóri, og ef dæma mátti eftir rólegum
kveðjunum, sem hún fékk, þá kont Itann
heim með sextán ára mellur hverja
einustu nótt.
Carol hafði aidrei séð neina ibúð lika
ibúð læknisins. Stofan var hvít, og þar
voru tveir langir sófar klæddir gráhvit-
um ullardúk. Á milli sófanna var risa-
stórt, ferhyrnt kaffiborð með þykkri
glerplötu. Á þvi stóð stórt skákborð með
útskornum feneyskum taflmönnum. Á
veggjunum héngu nútímamálverk. I
anddyrinu var innanhússsjónvarp, sem
sýndi innganginn að húsinu. í einu
horni stofunnar var bar úr reyklitu gleri,
þar sem kristalsglös og könnur stóðu.
18. TBL. VIKAN 17