Vikan - 04.05.1978, Qupperneq 18

„Meinarðu— Tala."
„Einmitt.”
Og þau töluðu. Þelta var furðulegasta
nótt, sem Carol hafði nokkurn timann
átt. Dr. Stevens fór úr einu umræðuefn-
inu i annað, leitaði fyrir sér og reyndi
hana. Hann spurði um skoðanir hennar
á Vietnam, fátækrahverfum og óeirðum
í skólum. 1 hvert sinn, sent Carol hélt að
hún væri búin að komast að þvi, hvað
hann vildi, skipti hann um umræðuefni.
Þau töluðu um hluti, sem hún hafði
aldrei áður heyrt um, og hluti, sem hún
hélt að hún væri mesti sérfræðingur
heimsins i. Mörgum mánuðum siðar lá
hún andvaka og reyndi að rifja upp fyrir
sér orðin, hugmyndirnar — töfraorðin,
sem breyttu henni. Það var einfalt, scm
dr. Stevens gerði. Hann talaði við hana.
Talaði i raun og veru við hana. Hann
kom fram við hana eins og mannlcga
veru, jafningja, og hugmyndir hennar,
skoðanir og tilfinningar skiptu hann
máli.
Einhvern límann um nóttina tók
hún eftir því, að hún var nakin, og þá fór
hún inn, og fór i náttfötin hans. Hann
kom inn og settist á rúmstokkinn og þau
héldu áfram að tala saman. Þau töluðu
um Mao Tse-Tung. húla-hopp hringi og
pilluna. Og foreldra. sern aldrei höfðu
gifst. Carol sagði honum hluti, sem hún
hafði aldrei trúað neinum öðrum fyrir.
Hluti, sem höfðu lengi verið grafnir í
undirmeðvitund hennar. Og þegar hún
loks féll i svefn, þá fannst henni hún
vera algerlega tóm. Það var eins og hún
væri búin að gangast undir meiri háttar
uppskurð, þar sem hún hefði vcrið
hreinsuð af heilum hafsjó af eitri.
Eftir morgunmatinn næsta dag rélti
liann henni hundrað dollara. Hún
hikaði, en sagði svo. „Ég laug. Það var
ekki afmælisdagurinn minn."
„Ég veit það.” Hann glotti. ,',En við
erurn ekkert að segja dóntaranum það."
Rödd hans brcyttist. „Þú getur hirt
þennan pening og gengið út héðan og
enginn gcrir þér neitt, fyrr en lögreglan
nær þér aftur.” Hann þagnaði. „Mig
vantar móttökustjóra. Ég held. að þú
gætir staðið þig mjög vel i þvi starfi."
Hún leit vantrúð á hann. „Þú ert að
gera grin að mér. Ég get hvorki hrað-
ritað eða vélritað."
„Þú gætir það. ef þú færir aftur I
skóla."
Carol leil andartak á hann og sagði
áköf: „Mér datt það aldrei í hug. Það
hljómar stórkostlega.” Hún gat varla
beðið eftir að komast út úr ibúðinni með
hundrað dollarana hans, til að sýna
strákunum og stelpunum á Eishman’s
Drugstore i Harleni. þar sem klikan hélt
sig. Hún gat keypt sér nóg stuð fyrir
þessa peninga til að það entist henni
vikuna.
Það var eins og hún hefði aldrei farið
neitt, þegar hún gekk inn i Fishman’s
Drugstore. Hún sá sömu beisku andlitin
og heyrði sama uppgefna slangið. Hún
var komin heini. Hún gat ekki hætt að
hugsa um ibúð læknisins. Það voru ekki
húsgögnin. sem gerðu gæfumuninn.
Hún var svo — hrcin. Og róleg. Hún var
eins og eyja i öðrum heimi. Og hann
bauð henni vegabréf þangað. Hverju
hafði hún að tapa? Hún gat gert það að
gamni sínu — sýnt lækninum að honum
skjátlaðist, að hún gæti ekki gert það.
Sér til mikillar undrunar lét Carol
innrita sig i kvöldskóla. Hún flutti úr
herberginu með ryðgaða vaskinum,
ónýta salerninu, rifnu gluggatjöldunum
og lasburða járnrúminu, þar sern hún
lék listir sinar og leikrit. Hún var
fallegur milljónaerfingi í París eða
London eða Róm, og maðurinn. sem
hamaðist ofan á henni, var rikur og
myndarlegur konungssonur, sem var
ólniur I að giftast henni. Og þegar þeir
fengu fullnægingu og skriðu niður af
henni. dó draumur hennar. Þangað til
næst.
Hún saknaði hvorki herbergisins eða
prinsanna sinna, og flutti til foreldra
sinna. Stevens læknir greiddi henni vasa-
peninga, á meðan hún var við nám. Hún
fékk fyrsta flokks einkunnir á
gagnfræðaprófi. Læknirinn mætti, þegar
hún útskrifaðist, og grá aúgu hans voru
full af stolti. Einhver trúði á hana. Hún
fór að vinna hjá Nedick’s á daginn, og
fór á einkarilaranámskeið á kvöldin.
Daginn eftir að þvi var lokið fór hún að
vinna fyrir Stevens lækni, og hafði efni á
að fá sér eigin ibúð.
Þau fjögur ár. sem liðin voru. hafði
dr. Stevens alltaf koniið fram við hana af
söniu alvörugefnu kurteisinni og hann
hafði auðsýnt henni fyrstu nóttina.
Fyrst beið hún eftir því. að liann
minntist á það. sem hún var áður. og
það, sem hún var orðin. Loks komst hún
ANDLIT
ÁN GRÍMU
þó að þeirri niðurstöðu, að hann hefði
alltaf séð hana eins og það, sem hún var
nú. Það cina, sem hann hafði gert, var
að hjálpa henni að finna sjálfa sig. Þegar
eitthvað bjátaði á hjá henni var hann
alltaf reiðubúinn að ræða urn það við
hana. Upp á siðkastið hafði hún ætlað
að tala við hann um það, sem gerst
hafði á milli hennar og Chick, og spyrja
hann, hvort hún ætti að segja Chick
það, en hún sló því alltaf á Irest. Hún
vildi að dr. Stevens væri stoltur af henni.
Hún hefði sofið hjá honum, drépið fyrir
hann ...
Og nú voru þeir komnir þessir tveir
náungar frá morðdeildinni og ætluðu
að tala við hann.
McGreavy var að verða óþolinmóður.
„Hvað segirðu þá,ungfrú?"spurði hann.
„Ég hef fyrirmæli um að ónáða hann
aldrei, þegar hann er að tala við
sjúkling,” sagði Carol. Hún sá, hvernig
augnaráð McGreavys breyttist. „Ég skal
hafa samband við hann." Hún tók upp
innanhússsimann, og ýtti á takkann.
Eftir augnabliks þögn heyrðist rödd dr.
Stevens í simanum. „Já?"
„Það eru komnir hingað tveir menn
frá morðdeild rannsóknarlögreglunnar
læknir. Þeir vilja hitta þig."
Hún lagði við hlustir til heyra
einhverja brcytingu á rödd hans ...
taugaóstyrk... ótta. Það varð engin
breyting.„Þeir verða að biða." sagði
hann. Hann rauf sambandið.
Hún fann til stolts. Þeir gerðu hana ef
til vill óstyrka. en þeir gátu ekki komið
lækninum hennar úr jafnvægi. Hún leit
upp full af þrjósku. „Þú heyrðir hvað
hann sagði." sagði hún.
„Hvað verður sjúkingurinn lengi hjá
honum?” spurði Angeli. yngri
maðurinn.
Hún leit á klukkuna á borðinu.
„Tuttugu og fimrn minútur enn. Þetta
er siðasti sjúklingurinn hans i dag."
Mennirnir tveir litu hvor á annan.
„Við biðum." sagði McGreavy og
andvarpaði.
Þeir settust. McGreavy horfði
rann.akandi á hana. „Mér finnst ég
kannast við þig.” sagði hann.
Hún lét ekki blekkjast. Náunginn var
að fiska. „Þú veist. hvað sagt er,"
svaraði Carol. „Við eruni öll eins.”
Nákvæntlega tuttugu og fimm
mínútum síðar heyrði Carol smellinn i
hliðardyrunum. sem lágu frá skrifslofu
læknisins og frani á ganginn. Fáeinum
minútum siðar opnuðust dyrnar að skrif-
stofu læknisins. og dr. Judd Stevens kom
fram. Hann hikaði. þegar hann sá
McGreavy. „Við höfum liist áður.”
sagði hann. Hann rnundi ekki hvar.
McGreavy kinkaði kolli án þess að
bregða svip. „Já... McGreavy yfir-
rannsóknarlögreglumaður." Hann benti
á Angeli. „Frank Angeli, rannsóknar-
lögreglunni."
Judd og Angeli tókust i hendur.
„Komið inn fyrir.”
Mennirnir gengu inn i einkaskrifstofu
Judds. og lokuðu. Carol horfði á eftir
þeim og reyndi að leggja saman tvo og
tvo. Það leit út fyrir. að stóru löggunni
væri illa við dr. Stevens. En kannski var
það bara hið heillandi eðli hans. Carol
var aðeins viss um eitt. Kjóllinn hennar
þurfti að fara I hreinsun.
Skrifstofa Judds var búin eins og
frönsk setustofa. Þar var ekkert
skrifborð. Í þess stað voru þægilcgir
hægindastólar og litil borð með
ósviknum gömlum lömpurn á við og
dreif unt herbergið. Ysl í skrifstofunni
voru einkadyr. scm lágu fram á ganginn.
Á gólfinu var haglega ofin Edward
Fields motta. og í einu horninu var
damaskklæddur legubekkur. McGreavy
tók eftir því, að það voru engin próf-
skjöl á veggjunum. En hann hafði
athugað málið áður en hann kom
hingað. Ef dr. Stevens hefði kært sig um.
þá hefði hann getað þakið alla veggi méð
skilrikjum og prófskirteinum.
„Ég hef aldrei komið inn á skrifstofu
geðlæknis fyrr." sagði Angeli, og þólti
greinilega mikið til koma. „Ég vildi bara,
að íbúðin min liti.svona út."
„Sjúklingunum minurn liður betur.”
sagði Judd rólega. „Reyndar er ég
sálfræðingur."
„Fyrirgefðu." sagði Angeli. „Hver er
munurinn?"
„Um það bil fimmtiu dollarar á
klukkutimann," sagði McGreavy.
„Félagi minn fcr ekki víða."
Félagi. Og skyndilega mundi Judd
allt. Félagi McGreavys var skotinn til
bana. og McGreavy særður i ráni á
áfengisverslun fyrir fjórum — eða var
það fimni — árum. Ssmáglæpamaður að
nafni Amos Ziffren var handtekinn fyrir
glæpinn. Lögfræðingur Ziffrens krafðist
sýknunar hans, vegna geðveiki. Judd tók
að sér geðrannsókn fyrir vörnina og átti
að rannsaka Ziffren. Hann komst að
þvi. að hann var ólæknanlega sjúkur
rneð heilarýrnun á hástigi. Ziffren slapp
við dauðarefsingu vegna framburðar
Judd. og var þess i stað sendur á
geðveikrahæli.
„Nú man ég eftir þér,” sagði Judd.
„Ziffren rnálið. Þú fékkst í þig þrjár
kúlur. og félagi þinn var drepinn."
„Og ég nian cftir þér." sagði
McGreavy. „Þú fékkst morðingjann
lausan.”
„Hvað get éggert fyrir þig?”
„Okkur vantar upplýsingar, læknir."
sagði McGreavy. Hann kinkaði kolli til
Angeli. Angeli fór að fást við bandið
um pakkann. sem hann var með.
„Við ætlum að biðja þig um að bera
kennsl á nokkuð fyrir okkur,” sagði
McGreavy. Hann var varkár. og rödd
hans gaf ekkert til kynna.
Angeli var búinn að opna pakkann.
Hann hélt upp gulunt regnfrakka.
„Hefurðu einhvern timann séð þessa
flík áður?"
„Hún er nákvæmlega eins og min
regnkápa.” sagði Judd undrandi.
„Þetta er þin regnkápa. Nafnið þitt er
að minnsta kosti inni í henni."
Hvar funduð þið hana?"
„Hvar heldur þú að við höfum fundið
hana?" Mennirnir tveir voru ekki lengur
kæruleysislegir. Óljósa breytingu mátti
lesa úrsvip þeirra.
Judd horfði andartak á McGreavy,
tók siðan pipu af löngu. lágu borði og
hóf að troða i hana tóbaki úr krús á
borðinu. „Ég held, að það væri best. að
Því miður. Ég hef bara ekki efni á því að ráða verslunarstjóra.
18VIKAN 18. TBL.