Vikan - 04.05.1978, Page 38

16. HLUTI FRAMHALDSSAGA EFTIR
ÞAÐ SEM GERST HEEUR.
Gwenda Reed er nýlega komin til
Englands og hefur keypt þar
gamalt. hús, Hillside. í nágrenhi
Dillmouth. Brátt verftur hún þess
áþreifanlega vör, aft ýmislegt þar
kemur henni kunnuglegu fyrir
sjónir. Undarlegir atburftir verfta
þess valdandi, aft hún fer til
Eondon og bíftur komu eiginmanns
síns, Gifes. í London hittir Gwenda
ungfrú Marple, cn
hún hefur óstjórnlegan áhuga á
óllum dularfullum atburftum.
Gwenda fær vitneskju um aft hún
hefur dvalist í Englandi, þegar hún
var á barnsaldri. \'ar þá morftift í
Hillside alls engin ímyndun, heldur
atburftur, sem hún endurliffti nú?
Faftir hennar haffti einmitt búift í
Hillside fyrir nítján árum, þótt þaft
væri næsta ótrúleg tilviljun. Seinni
kona hnns var Helen Spenlove
Kennedy. Þaft er gátan um hana,
sem þau verfta aft ráfta. Ungfrú
Marple lætur ekki sitt eftir liggja
og kemur til Dillmouth til þess aft
fylgjast meft gangi mála. Þau hafa
upp á broftur Helenar, Kennedy
lækni, sem lætur þeim í té nýjar
upplýsingar. Kelvin, faftir
Gwendu , haffti látist á
geftveikrahæli nokkru eftir aft kona
hans hljópst ó brott frá honum
meft öftrum manni. Sjálfur hélt
hann því þó frnm vift Kennedy, aft
hann heffti kyrkt konuna sína.
Voru þaft ef til vill einungis
hugarórar? Kelvin Halliday haffti
framift sjálfsmorft á geiftveikra-
hælinu, en skýrslur læknanna sýna, .
aft þeir hafa ekki álitift hann
morftingja. Var þá um þriftja mann
aft ræfta, ef Helen var í rauninni
myrt? En hver gat hann verift þessi
þriftji maftur? Þafl er ekki vanda-
laust aft grafa upp gamlan
kunningsskap, en meft góftum vilja
er þaft samt hægt. Sumt fólk man
jafnvcl ótrúlegustu hluti. Hvernig
haffti til dæmis tengslum Helenar
og Walters Fane verift háttaft?
Eftir samtalift vift Fane er Gwenda
þó sannfærft um aft hann hefur
ekki getaft framift morft....
En Edith Pagett man eftir ýmsu
fró því hún var í þjónustu Halliday
hjónanna. Þjónustustúlkan Lili
Abott, hafði verift frökk og fram-
hleypin. Hún haffti líka þóst vita
lengra en nef hennar náfti. Til
dæmis var hún viss um, aft Helen
var hrifin af manni, sem var
sumargestur á hóteli í bænum.
Þau leita uppi Erskine hjónin, sem
höföu dvalift á Royal Clarence
hótelinu um svipaft leyti og Helen
hvarf. En þótt herra Erskine heffti
verift í tygjum við Helen, þá getur
hann ekki upplýst neitt. Hann
haföi ekki séð hana síftan hann fór
frá Dillmouth, sama kvöld og hún
hvarf sjálf.
„Ungfrú Marple,” sagði
Gwenda. ,,Þú litur ekki vel út. Er
eitthvað að — ”
„Það er ekkert að mér, vina
mín.” Gamla konan hikaði aðeins,
áður en hún sagði með undarlegri
ákefð, „Veistu, að mér geðjast ekki
að þessu með tennisnetið. Að skera
það í ræmur. Jafnvel þá — ”
Hún þagnaði. Giles leit á hana
forviða.
„Ég skil ekki alveg — ” byrjaði
hann.
„Gerirðu það ekki? Mér finnst
þetta svo hræðilega augljóst. En
kannski er það lika bara betra, að
þú skulir ekki skilja þetta. Og ég
hef líka kannski rangt fyrh mér.
Segið þið mér nú hvernig ykkur
gekk í Northumberland.”
Þau sögðu henni nú frá öllu
saman og ungfrú Marple hlustaði
áhugasöm.
„Þetta er í rauninni allt saman
mjög sorglegt,” sagði Gwenda.
„Meha að segja alveg ömurlegt.”
„Já svo sannarlega. Vesalingur-
inn — vesalingurinn.”
„Það finnst mér líka. En hvað
maðurinn hlýtur að þjást — ”
„Hann? Ó, já. Já, auðvitað.” ...
„En þú varst þú að meina — ”
„Ja, já — ég var að hugsa um
hana — um konuna. Hún elskar
hann sennilega mjög mikið, og hann
hefur gifst henni af því það hentaði
honum. Eða jafnvel vegna þess að
hann hefur vorkennt henni eða af
einhverri annarri góðsemis eða
skynsemisástæðu, sem karlmenn
hafa svo oft, en eru i rauninni svo
hræðilega óréttlátar.”
„Ég þekki hundrað leiðh ástar-
innar
...en sama hverja þú velur, þú
munt alltaf iðrast.”
fór Giles með hægt.
Ungfrú Marple sneri sér að
honum.
„Já, það er alveg rétt. Það eru
yfhleitt ekki neinar ákveðnar
ástæður, sem valda afbrýðisemi.
Það er miklu fremur — hvernig á ég
að orða þetta? — það á sér miklu
dýpri rætur. Hún stafar venjulega
af þeirri vissu, að ástin er ekki
endurgoldin. Og þess vegna er beðið
efth því, og fylgst með því, og búist
við því,... að sá, sem maður elskar,
snúi sér eitthvað annað. Sem oft vill
líka verða. Svo þessi frú Erskine
gerh manninum sínum lífið leitt, og
hann gerir henni líka lífið leitt, án
þess að geta að því gert. En ég held,
að hún hafi orðið að þola meha en
hann. Og samt hugsa ég, að óhætt
sé að segja, að honum þyki mjög
vænt um hana.”
„Það getur ekki verið,” hrópaði
Gwenda.
„O, þú ert svo ung, væna mín.
Hann hefur aldrei farið frá henni, og
það segh sína sögu.”
„Það er vegna barnanna. Og
vegna þess að það var skylda
hans.”
„Kannski vegna barnanna,”
sagði ungfrú Marple. En ég verð að
játa það, að mér finnst eiginmenn
ekki gera sér háar hugmyndh um
þær skyldur, sem þeim beri að sýna
gagnvart eiginkonunni — það er nú
annað mál með skyldurnar við
almenning.”
Giles hló.
„Þú ert aldeilis stórkostlegur
háðfugl, ungfrú Marple.”
„0, kæri herra Reed, það vona ég
ekki. Ég reyni alltaf að vona, að það
besta i mannlegu eðli fái notið sín.”
„Mér finnst samt ennþá, að það
hafi ekki getað verið Walter Fane,”
sagði Gwenda þungt hugsi. „Og ég
er viss um, að það var ekki Erskine.
Ég reyndar veit, að það var ekki
hann.”
„Það er ekki alltaf ráðlegt, að
láta tilfinningarnar ráða,” sagði
ungfrú Marple. „Það er oft
ólíklegasta fólkið, sem í hlut á —
það kom öllum mjög á óvart í litla
þorpinu mínu, þegar upp komst, að
gjaldkeri Jólaklúbbsins hafði notað
hvem einasta eyri úr sjóðnum til að
veðja á hesta. Hann var á móti
kappreiðum og reyndar öllum
veðmálum og fjárhættuspilum.
Faðh hans hafði rekið veðreiða-
banka og farið mjög illa með móður
38VIKAN 18. TBL.