Vikan - 04.05.1978, Side 46

Svo hitti ég,hann, og ég missti
fótanna um leið. Mér skildist á
honum, að hjónaband hans væri
óhamingjusamt, svo að ég hafði
ekkert samviskubit, þó við
byrjuðum að vera saman mjög
fljótlega eftir að við kynntust.
En einn dag kom hann til mín
og sagði mér, að nú væri því lok-
ið og hvort hann mætti flytja til
mín. Ég svaraði auðvitað, að það
væri alveg sjálfsagt, þrátt fyrir
— eða ef til vill, af því að ég
hafði ekkert frekar reiknað með
því, að samband okkar myndi
endast. Hann sagði, að þetta
væri einungis til bráðabirgða, á
meðan hann væri að finna sér
húsnæði. Og nú er iiann búinn
að búa hér í rúmlega eitt ár, og
við erum komin í þá aðstöðu, að
út á við erum við alltaf tekin fyr-
ir hjón. Okkur er boðið báðum
í fjölskylduboð og í heimsóknir
til kunningja.við reynum ekki að
leyna því, að við búum saman,
þegar við förum út o. s. frv. o.s.
frv.
En við höfum okkar vanda-
mál — því hann er í stöðugu
sambandi við fyrri konuna sína.
Skilnaðurinn er ekki genginn í
gegn ennþá. Ég veit, að þau
talast oft við og hittast jafnvel í
hádegismat. Og það kemur
stundum fyrir, að hún hringir til
þess að biðja hann um að hjálpa
sér með eitt og annað. Hún býr
ekki með neinum öðrum, og mig
grunar að hún hafi ekki gefið
upp þá von, að hann snúi til
hennar aftur og segi skilið við
mig.
Þegar ég hugsa um þetta, þá
finnst mér þetta allt í lagi en í
reyndinni er mér ekki sama, og
þá fer ég að rífast og heinita, að
þetta komist á hreint í eitt skipti
fyrir öll. Og þetta ástand fer í
taugarnar á okkur báðum.
Það er svo auðvelt að segja
það eftir á, að hann hefði aldrei
átt að flytja til mín. Að hann
hefði átt að gefa sér tíma til að
átta sig, áður en hann fór að
„binda” sig aftur, því það er
einmitt það, sem fólk gerir rneð
þvi að búa saman, það bindur
sig.
En þegar maður er svona yfir
sig ástfanginn og hefur verið
aleinn þetta lengi.... já, þá efast
maður einhvern veginn ekki um,
að þetta komi til með að ganga
vel. Við viljum auðvitað vera
eins mikið saman og við getum
og eins fljótt og hægt er. Maður
vill gripa gæsina, á meðan hún
gefst, en síðan er að sjá, hvort
maður getur haldið í hana.
DRAUMAMYND UNGU
STÚLKNANNA
Það er nú einu sinni þannig,
að það er léttara að vera sá
aðilinn, sem fer heldur en sá,
sem verður eftir. Sá, sem fer,
þarf ekkert endilega að hafa
fundið einhvern annan, heldur
getur orsökin einfaldlega verið
hjónaband, sem er orðið vani,
þar sem hversdagsleikinn er
alveg að drepa mann. Og nú á
dögum heyrist um sífellt yngri
stúlkur, sem gifta sig, stúlkur,
sem eru varla sloppnar af skóla-
bekknum (en þar lærir maður nú
fátt um hjónabandið). Þær
verða svo ástfangnar af ástinni,
að þcér blindast um leið og
einhver sýnir þeim áhuga, og
síðan þegar augu þeirra loksins
opnast, þá er það orðið of seint.
Við trúum því kannski, að
málefni kvenna séu komin langt,
frelsi, jafnrétti, menntun á við
karlmenn, o.s.frv. En ef hlýtt er
á tal ungra stúlkna og þær
spurðar, hvað þær hafi hugsað
sér að gera í framtiðinni, þá
kemur það mjög augljóslega
fram, að sá gamli draumur —
„ég ætla að gifta mig og eignast
börn” lifir góðu lífi ennþá. Þær
gera sér draumamynd af sínu
eigin lífi. Þær óttast ekki tölu-
legar skýrslur yfir skilnaði, sem
alltaf eru að birtast, eða öll
dæmin um misheppnuð hjóna-
bönd sem alls staðar blasir við.
Að það skuli ganga svona
brösótt hjá öðrum er eitthvað
sem aðeins kemur fyrir „aðra.”
Þetta er einmitt eins og hættan
við að fá alvarlegan sjúkdónt,
eða að lenda í umferðaróhappi,
slíkt kemur aðeins fyrir aðra.
Draumurinn er heimili með
þeim . sem maður elskar, sem
maður ætlar að deila ævinni
með, allri ævinni, þar til
dauðinn aðskilur. Draumurinn
er að búa heimilið fallegum
húsgögnum, smíða ramma utan
um hina eilífu hamingju. Búa til
góðan mat og bera hann
snyrtilega á borð. Þurrka af og
laga til og hafa alltaf ný blóm í
vösunum. Vera eitthvað (og
helst allt) í lífi hins aðilans. Þetta
er draumamyndin, sem flestar
ungar stúlkur hafa af hjóna-
bandi, þó svo að þær viti, að
þeim væri fyrir bestu að öðlast
góða menntun, svo þær geti séð
um sig sjálfar. Þess vegna hafa
þær ekki tíma til að finna sinn
eigin persónuleika, áður en þær
ganga inn í sama lífsmunstrið og
mæður þeirra, ömmur og lang-
ömmur.
Svo verða þær eldri, kynnast
nýju umhverfi og þroskast. Og
einn góðan veðurdag: „Ég held
þetta ekki út lengur, ég verð að
komast burt frá þessu öllu,
núna, áður en það er orðið of
sent, til að finna sjálfa mig.
Lifa ein og gera það, sem ég get
ekki gert núna af tillitssemi við
aðra manneskju- og af hræðslu
viðannaðfólk.”
Skilnaður. Ennþá ung. Margir
möguleikar. Finna stað til að
búa á, — allt tómt, en það er
einmitt það, sem er svo
heillandi. Hér mun verða inn-
réttað eftir eigin smekk. Hér á
að skapa umhverfi, sem ekki á
að verða að leiðinleguni vana.
Þetta er stúlkan á þrítugs-
aldrinum. Svo líða nokkrir mán-
uðir, og hvað gerist? Jú, hún er
búin að verða sér úti um
sambýlismann. Þetta gekk nú
nokkuð fljótt fyrir sig, eða hvað
finnst ykkur?
— Jú, þetta var nokkuð fljótt,
og þetta var heldur ekki það sem
ég hafði hugsað mér að gera eftir
skilnaðinn. Ég átti mér þann
draum að skapa mitt eigið líf og
lifa allt öðru lífi en ég hafði gert í
hjónabandi mínu. Við giftum
okkur mjög ung, og smám
saman fannst mér ég bara verða
hluti af vél, sem gerði það, sem
til var ætlast, af því að ég hafði
aldrei fengið tima til að finna út,
hvers ég var megnug.
En af hverju framkvæmdi ég
þetta þá ekki? Ja, í fyrsta lagi
byrjar þetta þannig, að við
hittum einhvern, sem okkur fer
að þykja vænt um. Við getum
ekki gengið fram hjá þeirri
staðreynd, að flestir hafa
þörf fyrir kynlíf, og ég er ekki sú
manngerð, sem tekur bara
einhvern og einhvern með sér
heim.
En aðalástæðan er sú, að i
löngu hjónabandi höfum við
þegar allt kemur til alls, vanið
okkur á að vera alltaf í félags-
skap einhvers. Við höfum alltaf
verið helmingur af einhverju, og
sú tilfinning hverfur ekki, þó að
annar helmingurinn hverfi af
sjónarsviðinu. Og það er erfitt
að gera hluti sem hálf mann-
eskja. Nú er koinið tækifærið
til að gera alla þá hluti sem við
höfum gengið með í maganum,
en aldrei getað gert. Nú er hægt
að horfa á veggina og hugleiða
hvernig á að mála þá, nákvæm-
lega eftir eigin smekk. Svo
gerum við það, setjumst niður
og segjum það, sem ég held, að
margar stúlkur kannist við: „Og
hvað svo?”
Já, og hvað svo? Hinu eftir
sóknarverða hefur verið náð, en
það getur svo sannarlega verið
erfitt að halda það út, — ein-
manaleg kvöld, þegar enginn er
46VIKAN 18. TBL.