Vikan - 17.05.1979, Qupperneq 17

„Og þú sagðir að hann væri skytta?”
„Já, já.”
„Aumingja pilturinn.”
Hann spennti greipar, laut höfði og
byrjaði að biðja.
2. kafli
Ég fór snemma upp í herbergið mitt
þetta kvöld. Ég vildi ekki ræða meira um
Johnny. Ég vildi ekki einu sinni hugsa
um hann, aðeins fá að vera í friði svolitla
stund, lesa bók og flýja hugsanirminar.
En það tókst ekki vel. Áður en ég vissi
var ég farin að huga um hvað hann væri
nú að gera. Aftur og aftur stóð ég mig að
því að stara á blaðsíðuna, þungt hugsi og
andvarpa.
Siminn hringdi einhvers staðar í
öðrum heimi og ég beið í ofvæni eftir að
vita hvort hann væri til mín. Þegar
enginn kom, lagði ég frá mér bókina og
fórfram.
Ég mætti föður mínum á ganginum.
Hann var í einkennisbúningi.
„Er verið að gera árás?” spurði ég
hljóðlega.
„Já, móðir þin fer með mér.”
Hún vann fyrir sjálfboðaliðsveitir
kvenna í Upton Magna tvær eða þrjár
næstu viku. Þær voru með vagn þar og
framreiddu kaffi og te fyrir flug-
áhafnirnar áður en þær héldu til árásar
eða komu til baka.
„Hvert fara þeir núna?” spurði ég.
„Þó að ég vissi það mætti ég ekki
segja þér það.”
„Nei, auðvitað ekki.” Ég vék mér frá
svo að hann kæmist framhjá og elti
hann síðan niður í stofu.
Móðir mín var að hneppa að sér
einkenniskápunni.
„Þú skalt ekki bíða eftir mér,” sagði
hún. „Ég kem líklega ekki heim fyrr en
til morgunverðar. Það er nýlagað te á
katlinum ef þig langar i.”
Ég kyssti þau bæði og þau flýttu sér af
stað. Ég heyrði að Morrisinn var settur í
gang og keyrður í burt. Síðan varð allt
hljótt, allt of hljótt, svo að ég slökkti
ljósin og fór í rúmið.
Ég hlustaði á flugvéladyninn fjar-
lægjast. Ég lá svolitla stund og hlustaði
og hugsaði um mennina sem voru
innanborðs og nauðugir höfðu áhrif á
örlög svo margra. Á meðal þeirra var sá
sem ég hafði nýlega hitt. Ef til vill mundi
hann aldrei koma til baka.
Ég vaknaði upp við slæman draum.
Ég gat ekki munað hann, en áhrifin voru
slik að ég þorði ekki að sofna aftur.
Klukkan var tvö eða hálf þrjú. Ég heyrði
í flugvél sem flaug lágt yfir og enn einu
sinni varð mér hugsað til Johnnys
Stewart.
Aðaláhyggjuefni föður mins, þegar
við fluttum til Upton Magna, var
menntun mín. Þetta var svo afskekktur
staður, langt inni í innsveitum Norfolk.
Um tima virtist eina lausnin vera heima-
vistarskóli. Til allrar hamingju gerðist
þess ekki þörf því að Cheriton, heima-
vistarskóli stúlkna nálægt Dover, var
fluttur í Tanbury House sem var i
einnar mílu fjarlægð frá þorpinu. Faðir
minn talaði við ungfrú Dean skólastýru
og fékk hana til að taka mig í dagskóla.
Sumarfríið hafi byrjað I vikunni
áður. Ég átti að taka próf í byrjun
október og faðir minn hafði lofað mér
að ég gæti gengið I þjónustu hersins eftir
það. Einhverra hluta vegna hvörfluðu
hugsanir mínar að degi nokkrum
snemma í júní.
Sumarið
sem var
Ungfrú Dean var með morgunbæn
eins og venjulega. Það var yndislegt
veður. Sólin skein inn um gluggana og
fuglarnir sungu. Hún las sálmanúmerin
undarlega fjarrænni röddu og frá
píanóinu barst byrjunin af „Jerúsalem”.
Það var fallegur sálmur, þrunginn lífi og
í hvert sinn sem ég heyri hann er sem
hjarta mitt taki kipp og ég syng fullum
hálsi.
Eins var það með hinar stúlkurnar I
bekknum þennan morgun. Ungfrú Dean
stóð á pallinum og horfði þögul á okkur.
Allt í einu tóku tár að renna niður
kinnar hennar. Hún stóð þarna þegjandi
og grét.
Smám saman þagnaði söngurinn og
tónlistarkennarinn sneri sér við og sá
okkur standa vandræðalegar og þöglar.
Ungfrú Dean gekk niður af pallinum,
framhjá öllum kennurunum og inn á
skrifstofu sina.
Seinna fréttum við að bróðir hennar
væri talinn af. Kafbáturinn hans hafði
týnst, liklega i Norður-Atlantshafinu.
Á þessum tíma hafði Upton Magna
aðeins starfað í þrjár vikur og hluti
liðsins var vistaður á sveitasetri í um
það bil mílu fjarlægð frá skólanum.
Piltarnir fóru venjulega í hjólreiðatúr
seinni hluta dagsins og voru þá í flug-
búningum. Þegar þeir fóru framhjá
hringdu þeir bjöllunum og blístruðu.
Við hlupum út í glugga, veifuðum og
kölluðumst á við þá.
Við kölluðum þá hjólastrákana.
Hafði Johnny Stewart verið einn þeirra?
Líklega, og þó, ég hafði aldrei tekið eftir
honum og hvernig gat það átt sér stað?
Ég hlyti að hafa tekið eftir honum. Nú
var hann yfir Þýskalandi. Ég flýtti mér
að ýta þessum hugsunum frá mér og
sofnaði.
Ég vaknaði aftur i dögun og dró frá
glugganum. Það var hráslagalegt
þennan morgun. Ég heyrði drunur
sprengjuflugvélanna sem voru að koma
til baka. Þær flugu lágt yfir, ein og ein í
einu.
Ég hljóp út i garð á náttkjólnum en
hafði brugðið jakkanum yfir axlirnar.
Döggin var köld við bera fætur mína en
mér stóð á sama. Þegar ég leit upp sá ég
að flugvélarnar höfðu orðið fyrir
verulegum skemmdum. Ein hafði misst
stélið, önnur var með rifinn væng.
Þá heyrði ég í einni sem fór mun hæg-
ar en hinar. Hún kom smám saman
betur í ljós út úr þokunni og flaug mjög
lágt. Þegar hún flaug yfir, sá ég að hálf-
an vænginn á stjórnborða og einn
hreyfilinn vantaði og einnig mestan
hluta stélsins. Það rauk úr vélinni á bak-
borða og Lancasterinn stefndi nú óðum
nærjörðu.
Ég sá móta fyrir svartri veru í
loftinu, fallhlíf opnaðist, síðan önnur og
loks hrapaði vélin niður á milli trjánna.
Það varð hræðileg sprenging. Jörðin
titraði. Ég var heltekin hræðslu þar sem
ég stóð þarna og horfði á svartan
reykjarmökkinn stíga til himins. Ég
sneri mér við og hljóp inn í húsið.
Framhald í næsta blaði.
EflNNI & MNNI
20. tbl. Vlkan 17