Vikan - 17.05.1979, Qupperneq 22

Og ég sem gat varla beðið eftir að klukkan
yrði 5 á skrifstofunni i dag.
Þau hafa verið að horfa á Kládius.
bara yflrmenn, sem fá magasár.
Ég kom hérna áðan, og þá sagði konan þín, að
þú værir of heimskur til að skilja þessar
bækur, sem ég er að selja..
Eg KOM auga á frú N . . . í leik-
húsinu. Hún benti mér að koma og
í hléinu fór ég til hennar og settist
hjá henni. Ég hafði ekki séð hana
óralengi og ef einhver hefði ekki
sagt mér nafn hennar, efast ég
stórlega um að ég hefði þekkt
hana. Hún tók glaðlega á móti mér.
— Heyrið þér mig! Við höfum
ekki sést í mörg ár! En hvað tíminn
líður . . . og ekki yngjumst við.
Munið þér þegar við hittumst
fyrst? Munið þér eftir hádegis-
verðinum, sem við borðuðum
saman?
Hvort ég mundi eftir honum!
Síðan voru liðin tuttugu ár. Ég bjó þá í
Latínuhverfinu í París, í þröngri íbúð, sem sneri
út að kirkjugarði og vann mér inn rétt nægilega
mikið til að halda i mér lífinu. Frú N . . . hafði
lesið eina af bókunum mínum og skrifað mér í
því tilefni. Ég sendi henni þakkarbréf og
skömmu seinna fékk ég annað bréf frá henni,
þar sem hún tilkynnti mér, að hún ætti bráðum
leið um París. Hún sagðist gjarnan vilja spjalla
svolítið við mig, en hefði mjög nauman tíma.
Hún væri ekki laus eina einustu stund, nema á
fimmtudeginum, eftir að hún væri búin að vera í
Luxembourgarsafninu. Gæti ég borðað með
henni hjá Foyot?
Foyot var veitingahús, sem var mikið sótt af
þingmönnum og langtum dýrara en ég hafði
efni á. En þetta vai kitlaði hégómagirnd mina og
ég var enn of ungur til að vera búinn að læra að
segja nei við konu. Ég vil bæta því við, að fáir
karlmenn kunna það fyrr en þeir eru orðnir svo
gamlir, að það sem þeir segja, skiptir konur engu
máli.
Ég átti 80 franka, sem áttu að endast mér út
mánuðinn. Hóflegur miðdegisverður fyrir tvo
mundi ekki kosta meira en 15 franka. Með því
að neita mér um kaffi í hálfan mánuð átti ég að
geta klofið það. Ég samþykkti því bréflega að
hitta þessa vinkonu mína næstkomandi fimmtu-
dag hjá Foyot.
Frú N ... var ekki eins ung og ég hafði vonað
og fremur mvndarleg en aðlaðandi. Hún var satt
að segja um fertugt, sem að vísu er töfrandi
aldur, en ekki sá aldur, sem vekur við fyrstu sýn
brennandi ástriður. Mér sýndist hún líka hafa
fleiri tennur — stórar, reglulegar og hvitar — en
nauðsynlegt er til venjulegrar notkunar.
Hún var skrafhreifin, ákaflega skrafhreifin,
en þar sem hún virtist fús til að tala um mig,
hlustaði ég með athygli.
Um leið og ég leit á matseðilinn, hrökk ég við;
verðið fór langt fram úr áætlun minni, en gestur
minn róaði mig:
— Ég borða tæplega nokkum hádegisverð,
tilkynnti hún.
— Ó! Það er hreinasti óþarfi, sagði ég örlátur.
— Ég borða aldrei meira en einn rétt um
hádegið. Nú á dögum borða flestir alltof mikið.
Við skulum nú sjá . . . kannski ég fái svolítinn
fisk. Skyldu þeir hafa lax?
Lax var ekki enn kominn á markaðinn, enda
var ekki minnst á hann á matseðlinum. Ég
spurði samt yfirþjóninn.
— Vissulega, svaraði hann, — við vorum að
fá einn, alveg dásamlegan, þann fyrsta á árinu.
Vill frúin eitthvað á meðan hún bíður?
— Nei, svaraði hún. — Ég borða aldrei meira
en einn rétt um hádegið. Ekki nema þér eigið
svolitið af styrjuhrognum? Þau hafa ekkert að
segja.
Ég fylltist skelfingu . . . Hvernig átti ég að
geta játað það fyrir henni, að tekjur mínar
leyfðu mér ekki að bjóða henni styrjuhrogn? —
Sjálfsagt! Komið með styrjuhrogn, sagði ég
skipandi við þjóninn.
Handa mér valdi ég ódýrasta réttinn á
matseðlinum, kindakótelettu.
— Ég held að það sé rangt af yður að fá kjöt,
sagði frú N . . . Hvernig búist þér við að geta
unnið eftir að hafa borðað jafnþungmeltan mat
og kindakjöt? Hvað mér viðvíkur, þá forðast ég
alltaf að íþyngja maganum.
Nú var komið að því að velja vínið. — Ég
drekk aldrei mað matnum, lýsti frúin yfir.
— Ekki ég heldur, flýtti ég mér aðsegja.
— Nema hvítt vín, hélt hún áfram, eins og ég
hefði ekkert sagt. — Frönsku vínin eru svo létt,
svo dásamleg fyrir meltinguna.
— Hvaða tegund viljið þér? spurði ég
vingjarnlega, en nú án allrar hlýju.
Hún sendi mér elskulegt bros, svo skein í allar
tennurnar. — Læknirinn minn leyfir mér ekki
aðdrekka nema kampavín.
Svolitið fölur býst ég við, bað ég um hálf-
flösku af kampavíni og bætti þvi við, að læknir-
inn minn hefði harðbannað mér að drekka það.
— Hvað ætlið þér þá að drekka?
— Vatn!
Um leið og ég réðist á kótelettuna mina,
áminnti hún mig alvarlega. — Ég sé að þér eruð
vanur að borða mikið. En það er rangt, trúið
mér. Því farið þér ekki að dæmi minu og borðið
aðeins einn lítinn rétt? Ég er viss um, að yður
mundi líða miklu betur.
— Það er einmitt það sem ég ætla að gera,
sagði ég með sannfæringu, þegar yfirþjónninn
nálgaðist með matseðilinn.
Hún bandaði honum kæruleysislega frá sér.
— Nei, nei, ég borða varla neitt um hádegið;
einn munnbita, ekki meira, og það meira að
segja sem átyllu til að eiga viðræður við fólk. Ég
gæti alls ekki komið niður einum einasta bita í
viðbót, nema kannski nokkrum stönglum af
þessum franska stóra aspas, sem er alveg af-
bragð . . . Það væri synd að fara frá París, án
þess að hafa bragðað á honum.
1 þriðja sinn hætti hjarta mitt að slá. Ég hafði
séð fyrsta aspasinn þetta árið í búðarglugga og
vatnið hafði komið fram í munninn á mér. Mér
var líka kunnugt um hið gífurlega háa verð. —
Frúin vill vita, hvort þér eigið aspas af nýju
uppskerunni, sagði ég við yfirþjóninn, stóru
tegundina?
Ég óskaði þess með sjálfum mér og lagði í það
allan minn viljakraft, að hann svaraði — nei.
22 Vikan 20. tbl.
0