Vikan - 17.05.1979, Qupperneq 47

Ný framhaldssaga eftir Malcolm WiHiams
Pílagrímsferð
til
fortíðarinnar
hann ekki fundið neina frekari á-
bendingu.
Biblian. Luke vissi, að þeha var
sennilega sterkasta ábendingin, svarta,
leðurbundna biblían, sem Luke hafði
fundið i skúffu föður sins.
Luke hafði orðið undrandi yfir
þessum fundi sinum, því að faðir hans
hafði aldrei verið trúaður maður. Þó
voru þessi orð árituð á fremstu siðuna:
Til Enochs Owen, til minningar um
margra ára kirkjusókn og aðstoð við
kirkju Sharonar, Abermorvent. Bestu
framtíðaróskir. Með þakklæti.
Sr. Morlais Jcnkins.
Luke hallaði sér hugsandi aftur á bak.
Þetta var ekki mikið að fara eftir —
nafn eins manns, sem kannski var ekki
lengur á lífi. Þó færi hann til
Abermorvent á morgun.
2.
HLUTI
Þýð.:
Steinunn
He/gadóttir
„Hvers vegna hötuðu íbúar Abermorvent
föður minn?" spurði Luke. „Hvað gerði
hann þeim?" Séra Morlais Jenkins leit
niður fyrir sig. „Maður getur varla álasað
bæjarbúum fyrir að bregðast þannig við.
Ég veit, að slys geta alltaf orðið, og
Abermorventslysið var umfangsmikið . . ."
Luke sá á kortinu, að Abermorvent
var aðeins einn af mörgum litlum
námabæjum Suður-Wales. Hann hafði
séð á fæðingarvottorði föður síns, að þar
hafði Enoch Owen fæðst, sonur kola-
námumanns. Og eftir þvi sem Luke best
vissi frá dagbókum föður sins, hafði
hann aldrei yfirgefið fæðingarstað sinn
fyrr en hann fluttist af landi brott. Dag-
bækurnar höfðu heldur ekkert fjallað
um heimsstyrjöldina, svo að líklegast
virtist, að hann hefði unnið í námunum,
á meðan á henni stóð.
Það voru aðeins tvöorð í viðbót skráð
i dagbók Lukes:
Nancy (?)
Biblían.
Nancy, það var allt sem hann hafði.
Nafn týndrar stulku. hvislað á dánar-
beði föður hans. Þetta nafn hafði
auðsjáanlega skipt Enoch miklu máli,
en þó að hann hefði leitað nákvæmlega
i gegnum allar dagbækurnar, þá hafði
Jr RÁTT fyrir óróleikann og óttann
gat Luke ekki annað en tekið eftir og
dáðst að breska landslaginu, sem hann
ók um í áttina til Wales. Það var margt,
sem vakti furðu hans, sérstaklega
heiður, blár himinninn. Loftslagið var í
augnablikinu ekki ólíkt þvi, sem hann
átti að venjast í Zambiu.
Hann sá einnig með þjálfuðu auga
bóndans, að sumarið hafði verið mjög
þurrkasamt.
Þar eð hann var vanur torfærustígum
og vegleysum, naut hann þess að aka á
breiðum, steyptum aðalvegunum. Fyrr
en hann hafði reiknað með, kom hann
að stóru áberandi skilti: CROSE Y
GYMRU, þar sem hann var boðinn vel-
kominn til Wales. En þegar hann hafði
ekið smáspöl i viðbót, virtust litil, grá
þorpin ekki jafn gestrisin á að lita. Þau
virtust ekki passa inn í landslagið, há og
tignarleg fjöllin og djúpa skógana í
kringum þau.
I Ijós kom, að Abermorvent var af
sama tagi og nágrannaþorpin. Luke
lagði bilnum efst á hæð nokkurri og
gekk yfir sviðnar grasflatir með
brúninni, til að sjá betur dalinn, sem lá
langt niðri.
Raðhúsin hurfu næstum bak við tvo
stóra, sótlitaða hauga, en í fátæklegu
grasinu við hliðina, leituðu nokkrar
kindur sér að æti. Luke hafði reiknað
með ys, þys og önnum námaþorpsins.
En þorpið virtist ekki sérlega líflegt að
þvi leyti.
Þrátt fyrir að stórt hjólið við námu-
innganginn hreyfðist enn og þrátt fyrir
vel viðhaldin húsin, virtist næstum sem
bærinn svæfi Þymirósarsvefni.
i fjarlægð, bak við dalsmynnið, var
fjallaröð. 1 björtu sólskininu virtust
fjöllin blá að lit. Luke skalf þrátt fyrir
hitann og hann gekk aftur að bilnum og
ók í áttina að Abermorvent.
Bærinn virtist að mestu leyti yfir-
gefinn, fyrir utan fáeinar konur sem
stóðu og ræddu saman í húsdyrunum.
Allar störðu þær forvitnislega á Luke.
Garðarnir fyrir framan húsin þeirra
20. tbl. Vikan 47