Vikan - 22.11.1979, Blaðsíða 23

KJAI?N-
I.IEIOSI.A
Tll. KÍNA
„Della!” sagði Kimberly snöggt. „Þú
hefur ekki enn svarað spurningunni.
Var almenningi nokkur hætta búin?”
„Engin,” sagði Jack og setti kjuðann
sinn í rekkann.
„Allsengin?”
„Alls engin,” bergmálaði Jack. „Ertu
til I koniak? Þaðer ég.”
Kimberly hikaði. Hún fann skyndi-
lega til samviskubits. Hún gerði sér grein
fyrir þvi að hún hafði skemmt sér ágæt-
lega. Henni líkaði vel við þennan þurra
og dula en samt traustvekjandi mann.
Og hún hafði án þess að hugsa frekar
um það komist I nokkurs konar stelpu-
skap, viljað láta sig reka með honum og
sjá svo hvar þau lentu. En það var ein-
hver þröskuldur í veginum, eitthvað sem
fékk fætur hennar til þess að dragast
eftir botninum.
„Það væri ágætt, Jack, en ég ætti að
fara að koma mér heim.”
„Ættir eða þyrftir?”
„Þyrfti reyndar. Það er vinna sem ég
þarf að sinna í kvöld. Og svo verð ég að
fara snemma á fætur á morgun. Ég þarf
að fylgjast með mótmælunum, fyrir
utan Point Conception yfirheyrslurnar,
svo að hægt verði að senda það út klukk-
an tólf.”
„Einmitt,” sagði Jack. „En hvers
vegna gistir þú ekki bara hérna megin
skógarins i stað þess að vera að fara alla
leið í borgina? Hérna ertu komin hálfa
leið til Point Conception.”
Kimberly vissi að skýrara boð um að
gista heima hjá honum fengi hún ekki.
Það var bæði vel skiljanlegt og vandlega
sett undir rós og hún kunni að meta það.
„Ég veit að það væri skynsamlegast
en ég þarf að skrifa ræðu fyrir næstu
viku og allt efnið er á skrifborðinu mínu.
Timi minn er vandlega skipulagður og
þetta kvöld er ætlað fyrir heimavinnu.”
Hann yppti öxlum. „Og þú átt enn
eftir að finna vin þinn, ekki satt?”
„Ég var næstum búin að gleyma því.
Þakka þér kærlega fyrir. Ég á við fyrir
drykkina og matinn. Það var mjög gott,
Jack.”
Hann glotti. „Þú kemur einhvern
tíma aftur og hittir okkur, ha? Og þegar
þú stingur hárþurrkunni þinni í sam-
band, þá hugsar þú til mín."
„Að maður tali nú ekki um rafmagns-
knúna dósaopnarann minn,” sagði
Kimberly feimnislega.
„Þú hlýtur að hafa lesið hugsanir
minar,” sagði Jack. Hann hló. „Góða
nótt.”
„Góða nótt. Og þakka þér aftur
fyrir.”
Jack horfði á eftir henni út og hann
tók einnig eftir nokkrum aðdáunar-
augnaráðum sem hún fékk þegar hún
fór. Hann settist þyngslalega niður við
borðið og þegar þjónustustúlkan gekk
fram hjá honum með kaffikönnu rétti
hann bollann sinn að henni.
„Láttu mig fá annan af þessu, Selma.”
„Sjálfsagt.” Hún byrjaði að hella kaff-
inu en í þann mund kom eitthvað borð-
inu á hreyfingu og bollinn rann fram af
og brotnaði á gólfinu.
„Ég kem strax aftur,” sagði hún og
hljóp af stað til þess að ná í annan bolla
og þurrku.
Jack tindi upp nokkur brot úr bollan-
um og starði á þau. Hann fann að það
rann skyndilega af honum og hann var
sem steini lostinn. Eitthvað, einhvers
staðar, var í hræðilegu ólagi.
1 eldhúsinu í litlu og aðlaðandi ein-
býlishúsi, ekki langt frá Kaliforníuhá-
skóla í Santa Barbara, sat Richard á
sama tima við borð á móti grönnum.
hávöxnum, skeggjuðum manni. Tveggja
lítra kanna af góðu rauðvíni var á milli
þeirra og þeir drukku það úr föntum.
Að lokum rauf maðurinn þögnina.
„Það endaði svo með,” sagði hann ró-
lega, „það endar allt í lífinu að lokum
með því sem skáldin kalla hróp samvisk-
unnar.” Hann brosti dauflega til
Richards og hélt síðan áfram að tala við
vinfantinnsinn.
„Ég átti mér frama, doktorspróf, með-
mæli — þú veist.” Hann baðaði út hönd-
unum. „Ég á við að ég hefði getað átt
HLUTI
glæsta framtíð fyrir mér. En ég komst
ekki í gegnum nálaraugað." Hann leit
uppog horfði nú beint í augu Richards.
„Misskildu mig ekki. Ég er ekki ein-
stakur. Aðrir menn, góðir menn, sumir
ekki góðir, hafa gert það sama. Og þeir
urðu allir að horfast í augu við sama
vandamál og ég. Þeir urðu að hugsa sér
hvernig það væri að verða lögmaður
djöfulsins eða maður efasemdanna eða
röddin úr óbyggðunum — hvern fjárann
sem þú vilt kalla það. Jesús Kristur, það
er enginn áfjáður i að blása í dómsdags-
lúðurinn. Það langar engan til þess að
segja nei. En —” Rödd hans fjaraði út.
„En,” Richard lauk við setninguna,
„þér fannst þú verða að gera það."
Skeggjaði maðurinn kinkaði kolli.
„Eitthvað í þá áttina." Hann leit i kring-
um sig i snyrtilegu eldhúsinu. Það var
allt i röð og reglu þar inni, hlutirnir báru
merki um sæmilega vel stæðan eiganda.
umgengni og umhyggju konu og á ís-
skápshurðina voru festar barnateikn-
ingar. „Ég er heppinn,” bætti hann við.
„Eins og þú sérð hefur mér ekki gengið
FUNA rafhitunarkatlar
GÓÐ LEIÐ TIL ORKUSPARNAÐAR
Rafhitunarkatlar af öllum stærðum
mpð og án noysluvatnsspírals.
Gott varð og hagkvæm kjör.
Uppfylla kröfur Öryggiseftirlits
og raffangaprofana ríkisins.
Eingöngu framleidöir með
fullkomnasta öryggisútbiínaði .
|rzs\ FUNA
^éTÆJL OFNAR
HVERAGERÐI
AUSTURMÖRK 9 — SlMI 4454
47. tbl. Vikan 23