Vikan - 22.11.1979, Blaðsíða 26

honum var hann á geymissvæðinu.
Hann hafði komið hingað áður og i
hvert sinn sem hann stóð efst í þessum
draugalega stað og bjó sig undir að síga
niður í djúpið, þá leið honum eins og
hann hefði sagt skilið við hinn venjulega
heim.
Geymissúlan reis upp fyrir ofan hann
um tíu hæðir, og þar sem hann stóð á
litlum málmpalli gat hann sé alla leið
niður i djúpa gryfjuna, alla leið niður í
kjarnann sjálfan. Þarna voru engir
gluggar og þó ljósin væru mjög sterk þar
sem hann var, þá dofnuðu þau eftir því
sem hann leit neðar í djúpið.
Godell var ekki imyndunarveikur
maður. Baksvið hans var verkfræði,
visindi og tækni. Samt kom hann aldrei
svo á þennan stað að honum dytti ekki í
hug hvort hann væri að horfa á fordyri
vítis.
„Héittá \
könnuimi”
Stelton kaffikannan heldur
ekki bara heitu.
Hún vekur hvarvetna athygli
fyrir fallegt útlit og hagnýta
hönnun.
Verö:
úr stáli kr. 35.220.—
úr plasti kr. 17.700.—
KRISTJflfl
SIGGEIRSSOfl HF.
LAUGAVEG113, REYKJAVIK, SIMI 25870
Hann athugaði tæki sin í flýti, gekk úr
skugga um að þau væru í lagi og lagði
svo hægt af stað niður langa flekklausa
stálstigana. Á leiðinni niður lét hann
vasaljósið sitt leika um gríðarstóra
hlutina I kringum sig — margra tuga
metra háar dælur, þrýstitankar úr ryð-
fríu stáli, gjarðir og pípur glitruðu í Ijósi
sprengiheldra lampa. Allt titraði með
djúpu iðandi suði. Hann fann fyrir því í
handriðunum og málmþrepunum undir
fótum sér. Líkami hans var allur á iði
vegna þessarar miklu orku sem var
langt, langt fyrir neftan hann í hálf-
rökkrinu. Hann stansaði, dró nokkrum
sinnum djúpt andann í sérstöku gas-
grimunni og hélt svo áfram niður.
Hann neyddi sjálfan sig til þess að
hafa hugann við hlutina í krmguui sifa ue
neitaði að hugsa um það sem gerst hafði
í stjórnsalnum. Hann mældi geislavirkni
reglulega meðan hann hélt niður. Hann
gerði allt eins og á æfingum. Hann
ætlaði að gera þetta eins og hver annar
fyrrverandi flotaforingi — eins og bókin
segir til um.
Þegar hann var kominn alla leið niður
var hann eins og appelsínugulur dvergur
innan um stálsúlur og stein-
steypublokkir. Hann tók sundurbrotinn
uppdrátt upp úr einum vasa sínum.
Ljósið að ofan var of dauft svo hann dró
vasaljósið upp úr beltinu. Það kviknaði
ekki á Ijósinu, hann bölvaði, hristi það
og fékk Ijós. Hann sá nú að hann var á
réttum stað og gekk nú inn í stál- og
steinsteypuskóginn.
Skyndilega byrjaði að urga ótt i
geigermæli Jacks. Hann stansaði og lýsti
með vasaljósinu eins langt og hann gat.
Hann gekk hálft skref áfram. Nú var
hljóðið í geigermælinum stöðugt. Hann
sneri sér hægt á hæli. Geigermælirinn
var enn stöðugur, enn hár, en gaf ekki til
kynna hættu. Þá gekk hann annað
skref áfram og næstum því undir eins
tók geigermælirinn að væla í hæsta tón.
Jack svitnaði innan undir geisla-
varnarfötunum og hann gat nú heyrt
skvamp I vatni yfir hávaðann í geiger-
mælinum. Hann beindi ljósgeislanum í
þá átt og ljósið glampaði nú á vatns-
polli. Þá lýsti hann niður og sá að hann
stóð I tveggja sentimetra djúpu svörtu
vatni.
Hann hraðaði sér til baka sömu leið
og hann hafði komið. Hann tók eftir þvi
að geigermælirinn hans varð aftur
eðlilegur.
„Jesús Kristur!” hugsaði hann, „það
er best að ég komi mér héðan — í sem
mestum flýti!”
Hálftima síðar var hann samt sem
áður kominn niður aftur, i þetta sinn á-
samt fimm manna liði appelsínugulra
dverga. Þeir voru allir með geigermæla
og vasaljós og höfðu allir safnast saman
fyrir neðan risastóra dælu sem hvíldi á
þrem stórum fótum, útrennsli dælunnar
lá niður í kjarnann. Og fyrir neðan þessa
dælu, einmitt þar sem þeir stóðu, var
grunnur pollur af vatni úr kjarnanum.
Geigermælarnir suðuðu eins og flugur á
lampaskermi.
De Young talaði hátt i gegnum grimu
sína. „Martin, fáðu fólk hingað niður til
þess að hreinsa þetta! Rusty, láttu
strákana þina líta yfir alla dæluna. Ég vil
að þeir gangi úr skugga um hvern loka,
hvern kant, nagla, ró og bolta. Allt
saman. Og þú fylgist með þeim til þess
að vera yiss um að þeir skili fullkominni
vinnu. Ég vil ekki að neinn líti fram hjá
neinu vegna þess að hann ákveður að
ómögulegt sé að þaðan komi vatn. Þú
ákveður slíkt, er það skilið? Þetta er á
þína ábyrgð og ég vil fá fullkomna
skýrslu.”
Rusty gaf til kynna að hann væri með
á nótunum með þvi að bera hanska-
klæddan fingur upp að höfði sér.
De Young sneri sér að Godell. „Við
verðum að prófa hana, Herman,”
hrópaði Godell í gegnum gasgrímuna
sína.
De Young kinkaði kolli til samþykkis.
„Hverju mælir þú með?”
„Nú, öruggasta leiðin er að rifa þessa
árans dælu í sundur og rannsaka hana
gaumgæfilega hluta fyrir hluta.”
De Young hristi höfuðið. Þrátt fyrir
þykkan klæðnaðinn voru viðbrögð hans
augljós. „Við getum það ekki,” hrópaði
hann. „Við yrðum óstarfhæfir í tvær
vikur. Við töpum meira en fimm
hundruö þúsund dollurum á dag. Það
gerir tiu milljónir dollara. Ég get ekki
réttlætt slíkt. Ekki enn.”
Hann benti Jack á vissan stað. „Það
er augljóst,” hrópaði De Young, „að
lekinn kemur úr hringrásarþéttingunni.
Svo það er best að við þéttum þar fyrst
KJÁRN*
I.IEIÐSI.Á
Tll. KÍNÁ
og athugum svo dæluna á eftir. En við
tökum hana ekki i sundur fyrr en það
verður ekki umflúið.”
Godell yppti öxlum en það sást ekki
fyrir appelsínugulum geim-
klæðnaðinum.
De Young snýri sér að öðrum manni.
„Settu sjónvarpsvélar á dæluna og láttu
hana svo ganga á ’ hundrað prósent
hraða. Það segir okkur kannski
eitthvað.”
Godell samsinnti. „Kannski —” sagði
hann með efa i röddinni.
„Hvað?”
„Ég sagði kannski,” kallaði Godell
aftur.
„Allt í lagi, hefjumst þá handa,” sagði
De Young loks. „Við getum prófað
hana um leið og við erum kommir
héðan. Eru allir hér? Þeir kinkuðu kolli.
Þegar þeir voru komnir í gegnum ytri
öryggisdyrnar og voru búnir að taka
svitablautar gasgrímurnar frá andlitun-
um, brosti De Young dauft og vand-
ræðalega til Godells.
„Jæja,” sagði hann, „svo er þér fyrir
að þakka að nú verð ég að taka upp tólið
og hringja niður í bæ. Og þeim á ekki
eftir að líka það sem ég hef að segja
þeim. Ég var þegar búinn að segja þeim
að við yrðum komnir í gang aftur um
klukkan þrjú eftir hádegi í dag.”
„Er mér fyrir að þakka?” spurði Jack.
Hann brosti ekki.
„Ég er bara að grínast, Jack. Þetta
var lélegur brandari. Auðvitað er það
þér að þakka. Þú uppgötvaðir bilunina.
Ég átti bara við —æ, þú veist—sá sem
flytur slæmar fréttir og allt það. Þú
kannast nógu mikið við fólkið í aðal-
skrifstofunni til þess að vita að það vill
ekki láta angra sig með staðreyndum.
Þeir vilja bara að allt líti vel út.”
„Peninga, peninga,” sagði Godell til
samþykkis.
Hermann De Young fór á skrifstofu
sfna til þess að hringja þetta óskemmti-
lega símtal. Á sama tima var Kimberly
Wells ásamt Tom Finley sjónvarps-
tæknimanni I þyrlu á leið til Point
Conception.
„Ég held að ég sjái Richard,” hrópaði
Kimberly I eyra Toms. „Er þetta ekki
Richard?” Hún benti á mannveru, sem
við annan mann var nýkomin út úr
jeppa nálægt hópi mótmælenda fyrir
utan staðinn þar sem prófin voru.
„Jú, nema einhver annar sé á
26 Vikan 47* tbl.