Vikan - 14.02.1980, Blaðsíða 22

Framhaldssaga
skrá: spurningar sem Mack spurði
Janice Templeton.
Sp. Frú Templeton. trúir þú á
endurholdgun?
Sv. Já.
Sp. Já.
Sp. Frú Templeton, truir þú að dóttir
þin, lvy, sé endurholdguð dóttir hr.
Floovers. Audrey Rose?
Sv. Já.
Sp. Trúir þú að hr. Hoover hafi rænt
dóttur þinni?
Sv. Nei. Ég trúi að Itann hafi haft
allan rétt til að fara inn i svefnherbergi
hennar þetta kvöld til að hj^ljta henni. Ég
trúi að eina hjálpin sent barnið mitt mun
nokkurn tíma fá á þessari jörð sé í
gegnum hr. Hoover. Eina von hennar til
að lifa er ef þessi maður verður leystur
úr fangelsi.
(Vitni yfirbugað vegna táral.
Scott Velie sat einn á skrifstofu sinni.
Templetonhjónin voru nýfarin eftir
fundinn sem Velie hatði krafist með
þeim.
Þegar Janice bugaðist meðan hún var
yfirheyrð hafði hann beðið um réttar-
hlé til næsta morguns.
Hann vorkenndi J/mice Templeton.
Hún vildi svo ákaflega að barn sitt
losnaði við andlega sjúkleikann, sent það
varð að þola, að hún var fús að sam-
þykkja einhverja frávita kenningu. Hún
hafði viðurkennt skoðanir Hoovers um
endurholdgun eins og dauðvona sjúkl-
ingur samþykkir fiflalega krabbanteins
meðferð. Og afleiðing þess gæti orðið sú
að Hoover eyðilegði gott hjónaband.
Velie sá hvernig sambandið var á ntilli
Templetonhjónanna á því hvernig þau
sátu og litu frá hvort öðru. Þau voru
eins og þau þekktu hvort annað ekki.
Eina skiptið sem Janice brást við var
þegar Velie kom með uppástungu sína.
Andlit hennar varð náhvítt. Aftur á
nióti varð eiginmaðurinn ákafur.
einkunt þegar hann sá andlit konu
sinnar. Það voru furðuleg viðbrögð
konu hans sem f^igu hann til að taka
agni Velies, næstum eins og hann
langaði til að refsa henni.
Hvað hafði hún sagt við Bill með
ásökun i svipnum? „Myndir þú raun-
verulega vilja leggja svona hræðilegt á
barnið þitt?" Og' hverju hafði liann
svarað henni? „Það er ekkert verra en
þaðsem þú hefur gert henni.”
Langley dómari setti réttinn á ný.
„Haltu áfram, hr. Velie."
„Þakka þér fyrir, herra dómari. Ég
kalla aftur á Gregory Perez lækni."
„Perez læknir, ég býst við að dáleiðsla
sé læknisaðferð notuð af flestum sál-
fræðingum. meðal annars þér sjálfum?"
„Já.”
„Og er til tækni sem notuð er af sál-
fræðingum og kölluð er dáleiðsla aftur í
timann?”
„Já. Það er ^fðferð þar sem einstakl-
ingur i dái er færður aftur til fortíðar
sinnar og getur þá endurlifað tilfinn-
ingar þess timabils. Hann hegðar sér eins
og hann væri bókstaflega á þessu tíma-
bili.”
„Hve langt aftur i timann getur
manneskja í dái farið?”
„Fræðilega séðeru engin takmörk.”
„Perez læknir, er mögulegt að fara
með manneskju aftur í fyrri tilveru?”
Perez leit með óhagganlegum svip á
Velie. „Fræðilega séð, já. það er mögu-
!egt. Það er umdeilt atriði, en það er til
fólk sem heldur því fram að það hafi
getað sent sjúklinga aftur í aðra tilveru.”
„Perez læknir,” sagði Velie, „ef þessi
réttur bæði þig að reyna það, væri
mögulegt fyrir þig að fara með persónu
aftur í fyrri tilveru?”
„Ég myndi vilja reyna það.”
„Herra dómari,” sagði Velie gætinn,
„ég ætla að biðja réttinn óvenjulegrar
bónar: að þér heimilið tilraun þar sem
lvy Templeton er dáleidd aftur í timann
af Perez lækrti til að ganga úr skugga um
hvort hún hafi í raun og veru lifað áður
og, ef svo reynist, hvort það líf samræm-
ist kröfum verjandans.
Ennfremur legg ég til að tilraunin
verði gerð undir eftirliti á spítalanum i
Darien i Connecticut, þar sem lvy
Templeton er nú sem stendur að ná sér
eftir bruna sem hún lenti i fyrir
nokkrum dögum. Ég hef tekið mér það
leyfi að hringja í spítalann og ég var full-
vissaður unt að hún sé andlega fær um
að þola dáleiðslu.”
Stíft bros myndaðist á andliti Velies.
„Ég er viss unt að verjandinn ntun fagna
slikri tilraun. ef sakborningurinn trúir í
raun og veru á endurholdgun eins og
hann segir.”
„Ég fagna þvi." kallaði Hoover allt i
einu. ,,Ég veiti mitt leyfi!"
Dóntarinn leit á Brice Mack.
„Ég hef ekkerl á nióti því, herra
dómari,” sagði hann. „Skjólstæðingi
minum er mjög umhugað um að þessi
rannsókn verði gerð. þar sem honum
finnst að það muni réttlæta sig."
„Ég sé ekkert sem mælir gegn því að
þessi réttur leyfi slika rannsókn.” sagði
dómgrinn óvenju mildilega. „Viðgerum.
hlé þar til á ntánudag.”
Janice heyrði unt það í útvarpinu í
svefnherberginu. Siðdegisfréttirnar stað-
festu ófarir hennar. Það var ekki aðeins
rétturinn. sem var viljugur að veita leyfi
sitt til þessarar villimennsku, heldur líka
Elliot Hoover.
Hræðsla greip um hana þegar hún
pakkaði niður. Hún varð að komast til
lvy. Einhvern veginn myndi hún stöðva
rannsóknina.
Perez læknir stóð i ntiðri gluggalausri
rannsóknarstofunni og virtist vera að
tala við mynd sina, sem endurspeglaðist
i rétthyrndum spegli sem náði yfir allan
vegginn. Samt sem áður vissi hann að
hann var ekki að tala við sjálfan sig
heldur við hóp af fólki sem horfði og
hlustaði á hinum megin við rúðuna.
.Nítján manns tróðu sér á stað sem var
ætlaður fyrir tiu. Kviðdómendum var
safnað saman við rúðuna. Langley
dómari hreiðraði hispurslaust um sig í
miðjum hópnum. Báðir lögfræðingarnir
sátu á bekk beint fyrir aftan frétta-
mann réttarins. Hoover sat ásamt verði
sínum beint fyrir framan Bill. Bill fannst
nærvera hans truflandi.
Janice hafði ákveðið að horfa ekki á
verknaðinn og kaus að vera hjá frétta
mönnunum i setustofunni á hæðinni
fyrir neðan, þar sem verknaðurinn var
sýndur í sjónvarpi. Ákvörðun hennar,
íhugaði Bill dapur eins og hann var i
hvert skipti sem Janice kom i huga hans
núna. var bersýnilega sprottin af þörf
hennar til að forðast hann.
Þau höfðu talast stuttlega við á kaffi-
stofu spítalans fyrr unt daginn. Hann
hafði hindrað hana i dyrunum, þegar
hún var að fara, og hann hafði sagt:
„Janice, treystu mér. ég veit hvað ég cr
að gera.” Hún hafði virst þreytt, andlit
hennar tekið og tómlegt. „Nei, þú veist
þaðekki," hafði hún svarað hjálparvana
röddu. „En jafnvel þótt þú vissir það
myndi það ekki skipta máli."
„Fyrir klukkutíma,” sagði Perez,
„hitti ég sakborninginn, hr. Hoover.
Hann hefur sagt ntér fintm staðreyndir
um líf dóttur sinnar sem hr. Hoover ég
og félagar minir vita aðeins unt. Ef við
náum tilgangi okkar hér núna mun ég
biðja persónuna að endurminnast
þessara atburða. Hæfileiki hennar til að
gera það, eða ekki, gæti vel ráðið
úrslitum.”
Það yrði bráðum afstaðið. hugsaði
Bill. Málið yrði útkljáð i eitt skipti fyrir
öll. Bráðlega yrðu þau öll saman aftur.
Og þegar þessu yrði einu sinni lokið
fyndu þau leiðina hvort til annars aftur.
Það yrði bið og áreynsla um tima en að
lokum myndu þau fyrirgefa hvort öðru.
„Ég mun núna konta með persónuna
inn.”
Hún grætur ekki. hafði Janice lofað
sjálfri sér. Það var of seint fyrir tár. En
að sjá Ivy leyfa lækninum að leiða sig að
sófanum, svo óhrædda og berskjaldaða.
orsakaði það að Janice stóð á öndinni.
Hún óttaðist augnablik að ótti ntyndi
yfirbuga sig.
Ivy, sem lá þægilega á sófanum. sýndi
engin merki um taugaóstyrk og virtist
vera i jafnvægi.
Perez byrjaði nteð blíðlegri sannfær-
andi og tilbrey tingarlausri röddu:
„Slappaðu af Ivy, leyfðu öllunt vöðvunt
Skop
Nú veit ég hvers vegna maturinn bragðaðist svona illa — tvær siður I kokka-
bðkinni voru limdar saman!
Hvað! Er hann ekki kominn á skrifstofuna ennþá? Ég sparkaði honum fram
úr klukkan 1....
22 Vikan 7. tbl.