Vikan - 14.02.1980, Qupperneq 35

sig. Nú fremur en nokkru sinni
fyrr varð hún að taka bein-
harðar ákvarðanir.
„Ef ég leyfi þér að vera hér . .
. hvaða vissu hef ég þá fyrir því,
hvað þú ætlar þér. . . ég meina,
kannski verður þú þreyttur á
mér áður en vikan er liðin ... og
finnur þér einhverja aðra.”
„Það er ennþá til hlutur sem
heitir trúlofun,” sagði Björn af
alvöruþunga og Trína hefði
getað hrópað HÚRRA af
ánægju. Henni leið nákvæmlega
eins og sportveiðimanninum,
sem finnur kippinn, þegar laxinn
bítur á, eða veiðimanninum,
sem hefur gæsina í sigti.
„Trúlofun?”
„Já, með hringum og öllu
þessu rándýra . . . við gætum
farið til gullsmiðs á mánudaginn
— skrambinn hafi það, á ein-
hverju verða gullsmiðir að lifa,
ekki satt?”
Hann brosti til hennar
hrífandi brosi. Það munaði
aðeins millimetra að hún segði
já, en svo tók hún á öllum sínum
kröftum.
„Áður en ég segi já,” sagði
hún, „ætla ég að láta reyna á
það, hvort þú verðir mér trúr.
Komdu aftur annað kvöld
klukkan átta.”
Kvöldið eftir kom Björn
aftur. Þegar hann opnaði dyrnar
að herbergi Trínu blasti við
sjónum einhver fallegasta
stúlka, sem hann hafði augum
litið. Leggjalöng ljóska með eld í
augum og þrýstinn barm og
Björn fann hvernig hann sökk
niður í gólfið, alla vega eina þrjá
sentímetra.
„Þetta er Yvonne. Við vinnum
saman,” sagði Trína. „Hún er
reynsluprófið, sem ég talaði um.
Ég ætla að fara í bíó en þú
verður kyrr hér. Ef þú vilt enn
trúlofast mér, þegar ég kem
aftur, hefur þú staðist prófið —
ogéger þín!”...
Þýð.:HP
I Skop
7. tbl. Vikan 35