Vikan


Vikan - 13.03.1980, Page 16

Vikan - 13.03.1980, Page 16
Framhaldssaga Ef til vill hittust einhverjir i gær, aörir um síðustu helgi, og sumir í vikunni er leið. Bráðum hlýtur spurningin að vakna, og þá er að bíða eftir svari eða sætum kossi. Trúlofunarhringalitmyndalistinn kemur í góö- þið finniö rétta stærö eftir málspjaldi, sem fylgir ar þarfir.Viö sendum hann hvert á land sem er, listanum, og viö sendum hringana í póstkröfu. Við smíóum hringana (@uU Sc é>tlfur Laugavegi 35 Sími 20 6 20 Viðnámum staðar við dyr númer tvö á ganginum og Vivien opnaði þær og ýtti mér inn fyrir. Ég gekk út að glugganum og leið hálfónotalega að vera ein með henni eftir fund okkar daginn áður. Því varla gat ég spurt hana hvort henni liði betur. Loks spurði ég: „Finnst ykkur ekki erfitt að búa í svona stóru húsi?” „Ja, jú, ætli það ekki. En við notum ekki öll herbergin. Pabbi keypti húsið áður en við fórum frá Kenya, og núorðið er hreint ekki svo auðvelt að selja svona hús. Enda finnst okkur lika gott aðhafa nægilegt olnbogarými." Vivien horfði stöðugt í augu min meðan hún talaði og það var eitthvað í augnatilliti hennar sem vakti sérstaklega eftirtekt nu'na. Ég veit ekki hvað það var, en helst var eins og það væri einhver vörn, eins og hún væri á verði gagnvart mér. Ég var sannfærð um að hún ætlaði að segja eitthvað fleira er faðir hennar birtist i dyrunum með töskuna mina. Hann gekk beint til hennar og lagði handlegginn utan um hana, eins og til að vernda hana. Faðir minn hafði aldrei flíkað tilfinningum sínum — að minnsta kosti ekki gagnvart mér — og mér kom í hug að hann hefði aldrei getað sýnt mér slík blíðuhót. né ég þegið slíkt. og ég fann til öfundar eitt augnablik. Julian Marsh var lika mjög glæsilegur faðir og ég var nýbúin að missa minnföður. „Komdu nú, Vivien,” sagði frændi minn. „Við skulum leyfa Jo að taka upp úr töskunum. Baðherbergið er fyrstu dyr til hægri, Jo. Það er mjög auðvelt að rata í þessu húsi. Komdu svo bara niður. þegar þú ert tilbúin, þá verður kaffi á boðstólum hjá okkur Vivien." Þegar ég kom út úr herbergi minu um þ'að bil hálftíma seinna heyrði ég rödd Pauls Barton og Vivien svara honum hlæjandi. Það yrði þá ekki bara fjöl- skyldan sem sameinaðist yfir morgun- kaffinu, hugsaði ég. Nema því aðeins að þegar væri litið á Barton lækni sem einn af fjölskyldunni. Hvað sem þvi leið fannst mér ég ekki geta spurt frænda minn spurninga er vörðuðu bréf hans til föður mins meðan Paul Barton væri viðstaddur, og á leið- inni niður stigann skammaðist ég min fyrir hvað mér létti við þessa uppgötvun. Framkoma Bartons var eins eðlileg eins og við hefðum einungis hist daginn áður til að skiptast á skoðunum um veðrið, og hann heilsaði mér vinsamlega með handabandi. Hann minntist föður mins í örfáum en samúðarfullum orðum 16 Vikan II. tbl.

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.