Vikan - 13.03.1980, Qupperneq 16

Framhaldssaga
Ef til vill hittust einhverjir i gær, aörir
um síðustu helgi, og sumir í vikunni er
leið. Bráðum hlýtur spurningin að vakna,
og þá er að bíða eftir svari eða sætum
kossi.
Trúlofunarhringalitmyndalistinn kemur í góö- þið finniö rétta stærö eftir málspjaldi, sem fylgir
ar þarfir.Viö sendum hann hvert á land sem er, listanum, og viö sendum hringana í póstkröfu.
Við smíóum hringana
(@uU Sc é>tlfur
Laugavegi 35 Sími 20 6 20
Viðnámum staðar við dyr númer
tvö á ganginum og Vivien opnaði þær
og ýtti mér inn fyrir. Ég gekk út að
glugganum og leið hálfónotalega að
vera ein með henni eftir fund okkar
daginn áður. Því varla gat ég spurt hana
hvort henni liði betur.
Loks spurði ég: „Finnst ykkur ekki
erfitt að búa í svona stóru húsi?”
„Ja, jú, ætli það ekki. En við notum
ekki öll herbergin. Pabbi keypti húsið
áður en við fórum frá Kenya, og
núorðið er hreint ekki svo auðvelt að
selja svona hús. Enda finnst okkur lika
gott aðhafa nægilegt olnbogarými."
Vivien horfði stöðugt í augu min
meðan hún talaði og það var eitthvað í
augnatilliti hennar sem vakti sérstaklega
eftirtekt nu'na. Ég veit ekki hvað það
var, en helst var eins og það væri
einhver vörn, eins og hún væri á verði
gagnvart mér.
Ég var sannfærð um að hún ætlaði
að segja eitthvað fleira er faðir hennar
birtist i dyrunum með töskuna mina.
Hann gekk beint til hennar og lagði
handlegginn utan um hana, eins og til að
vernda hana.
Faðir minn hafði aldrei flíkað
tilfinningum sínum — að minnsta kosti
ekki gagnvart mér — og mér kom í hug
að hann hefði aldrei getað sýnt mér slík
blíðuhót. né ég þegið slíkt. og ég fann til
öfundar eitt augnablik. Julian Marsh
var lika mjög glæsilegur faðir og ég var
nýbúin að missa minnföður.
„Komdu nú, Vivien,” sagði frændi
minn. „Við skulum leyfa Jo að taka upp
úr töskunum. Baðherbergið er fyrstu dyr
til hægri, Jo. Það er mjög auðvelt að rata
í þessu húsi. Komdu svo bara niður.
þegar þú ert tilbúin, þá verður kaffi á
boðstólum hjá okkur Vivien."
Þegar ég kom út úr herbergi minu um
þ'að bil hálftíma seinna heyrði ég rödd
Pauls Barton og Vivien svara honum
hlæjandi. Það yrði þá ekki bara fjöl-
skyldan sem sameinaðist yfir morgun-
kaffinu, hugsaði ég. Nema því aðeins að
þegar væri litið á Barton lækni sem einn
af fjölskyldunni.
Hvað sem þvi leið fannst mér ég ekki
geta spurt frænda minn spurninga er
vörðuðu bréf hans til föður mins meðan
Paul Barton væri viðstaddur, og á leið-
inni niður stigann skammaðist ég min
fyrir hvað mér létti við þessa
uppgötvun.
Framkoma Bartons var eins eðlileg
eins og við hefðum einungis hist daginn
áður til að skiptast á skoðunum um
veðrið, og hann heilsaði mér vinsamlega
með handabandi. Hann minntist föður
mins í örfáum en samúðarfullum orðum
16 Vikan II. tbl.