Vikan - 14.08.1980, Blaðsíða 17

Aðalsteinn Ingólfsson:
EKKIÍBURÐ í RÖMMUM
Önnur leið er að kaupa sér eftirprent
anir máiverka og hengja upp hjá sér.
David Pitt hf. á Laugavegi hefu.r verið
með gott úrval eftirprentana og plakata.
F.n þetta eru viðkvæm verk og nauðsyn
er að verja þau og finna þeim hentuga
umgjörð. Eftirprentanir hafa menn látið
innramma eins og grafík og þá skulurn
við hafa hugfast að fæst þessara eftir-
prentana þola íburðarmikla ramma.
m.a. vegna þess að þar er frummyndin
mikið smækkuð. Einnig má ramma inn
plaköt og þá verður að gæta þess að
rammar séu mjóir og fínlegir til að þcir
kasti ekki leiðinlegum skugga á flötinn.
En innrömmun er orðin dýr og auk þess
finnst mér skemmtilegast að sjá plaköt
óinnrömmuð þvi þá nýtist flötur þeirra
best. En það er ávallt h.vimleitt að þurfa
að festa piaköt beint á veggi með teikni-
bólum eða límbandi, auk þess sem þessi
hjálparmeðöl fara illa með bæði veggi og
plakötin sjálf. Ég hef séð plaköt limd á
masónit og álplötur mcð góðum árangri
og siðan hefur verið sprautað á þau
gljáa þeim til verndar. Einnig hefur
plexigler komið að góðum notum i
slíkum tilfellum en þar erum við aftur
l'arin að tala unt talsverðar Ijár
upphæðir.
SAFNGRIPIR
Sé ekkert af þessu fyrir hendi má nota
nýlega uppfinningu. svo kallað líinkitti
sem bregða má undir horn plakatsins til
að líma beint á veggi. en þetta kitti (sem
fæst m.a. í Pennanum! hefur þá náttúru
að það hlifir bæði pappír og máluðuni
veggfleti og ntá auðveldlega plokka það
af eftir notkun — og nota aftur. En
þetta er aldrei nema bráðabirgðalausn.
sé um vönduð plaköt að ræða. Nú eru
nútímaplaköt mörg orðin safngripir í
likum mæli og grafik og óþarfi að fúlsa'
við þeim. Fyrir 15 árum eða svo hófu
aðstandendur Galleri SÚM að gefa út
plaköt með sýningum sínum sent tnargir
ágirnast í dag og nú lætur t.d. Galleri
Djúpið prenta plaköt fyrir allar sýningar
þar á bæ sem ugglaust eiga eftir að verða
safngripir. fyrir utan það að þau eru vel
hönnuð.
Hið sama gildir um plaköt og vatns
litamyndir eða eftirprentanir að þau eru
næm fyrir sólarljósi og þvi er rétt að
staðsetja þau þannig í íbúðaðsól komist
ekki að þeim.
LJÓSMYNDIR
Ljósmyndir eru aftur að verða virkur
þáttur i myndskreytingu húsakynna.
Hér á ég ekki við litlar tnyndir í
römmum sem eldra fólk hefur
tilhneigingu til að hlaða upp hjá sér -
þótt ýmislegt megi gera með slíkar
myndir i nútímalegu umhverli — heldur
mikið stækkaðar niyndir i svart/hvitu
eða lit. Þær geta vissulega gegnt santa
hlutverki og hefðbundin myndlist innan-
húss, séu þær vel valdar. Siðastliðin ár
hafa vandaðar Ijósmyndasýningar færst
i aukana hér og gera Ijósntyndarar
ntargir eins vel við myndir sinar og
myndlistarfólk. Þær eru oft festar á
masónit eða rammaðar inn likt og giafík
— auk þcss sem yngri myndlistarmenn
nota nú Ijósmyndatæknina i æ rikara
mæli. Þeir sem eiga Ijósmyndir sem þeir
vilja láta stækka i þessum tilgangi ættu
ckki að hika við að ræða við atvinnu-
Ijósntyndara sem geta ráðlagt þcint hvað
best væri að gcra. En stækkun Ijós
ntynda. hvort sem um Iit eða
svart/hvitar myndir er að ræða. gctur nú
hlaupið á tugutn þúsunda svo fólk ætti
að velja vel. Það þarf svo vart að taka
fram að fæstar Ijósnryndir sern hafa list-
rænt gildi þola íburðarmikla ramnta.
Í næsta þætti verður sérstaklega
fjallað um söfnun grafikmynda.
Aðalsteinn Ingólfsson
33. tbl. Vikan 17