Vikan - 14.08.1980, Síða 43

sýna Heydrich skilyrðislausa hlýðni.
gál'aðasla manni sem ég hefði kynnsi.
Eichmann hallaði sér al'tur '■og
gcispaði og aftur varð hann háðslegur a
svip. ..Vitaskuld. Dorf. vitaskuld.
Gáfaður, hugvitssamur, óttalaus. En
Heydrich hefur sinn auma blett eins og
viöallir."
Ég hlýt að hal'a vcrið sem eldingu
lostinn.
..Á ég að trúa að þú hafir ekki heyrt
Eiríkur Dorf, Marta og böm þeirra
eru hér gestir Adolfs Eichmanns
skömmu fyrir styrjöldina.
orðróntinn? Einn forfeöra hans á að
Itafa haft gyðingahlóð i æðum."
..Eg trúi þvi ekki."
..Hann höl'ðaði meiðyrðamál fyrir
mörgum árum vegna þessa orðróms.
Hann mútaði fólki og lét cyðileggja
skráningar. Hann þjáist vegna þessa. Þvi
er hann svo hlynntur stefnu Foringjans
i kynþáttamálum. Til þess að deyða
gyðinginn í sjálfum sér. eða svoer sagt."
Ég var nokkra stund að átta mig á
þessari hræðilegu uppljóstrun. sem
kann að hafa verið ósönn. ..Og hvað er
sagt unt mig?"spurði ég.
..Að þú sérl harðduglegur og dyggur
aðstoðarmaður yfirmanna (iestaþo og
Öryggislögreglunnar. Það verð ég að
segja. Dorf. að skýrslur Heydrichs eru
mun læsilegri síðan þú tókst við
störfufn."
„Ertu aðstriða mér. majór'?"
„Því fer fjarri. Mér geðjast vel að
orðfæri því sem þú beitir. þetta eru eins
konar lykilorð." Hann smjattaði næst-
um á orðum sínum. „Nýtt aðsetur",
„húferlaflutningar". „sérstök meðferð ".
Ágætis samnefni unt gyðingaeyðingu."
„Það gleður mig að geta skemmt sum
starfsmönnum minum.”
Eichmann smellli fingrum og pantaði
meira vín. Þjónarnir lögðu sig alla fram
um að geðjast honurn. Hann er vel
þekktur. Allir vita hvert vald er samfara
svörtum einkennisbúningnum og reið
stigvélunum.
„Engan æsing.” sagði Eichmann.
„Skýrslurnar gefa þér góðan vitnisburð.
Auk þess veit Heydrich allt um alla.
I.ins konar trygging ef tengslum hans
við gyðinga skyldi skjóta upp á ylir
borðið aftur. Hann á skýrslur um
Himmler. Göring og Goebhels.
Stundum held ég að hann eigi lika
skýrslu um Eoringjann."
Ég var svo ráðvilltur að ég gat ekki
hugsað skýrt.
Marta kom aftur með börnin. „Of
æsandi." sagði hún. „Eyrir þau og mig
lika."
Ég lagði til að við færum á Sacher
hótel tii að hvílast. Eichmann hafði
útvegað okkur dýrindisibúð þar á
kostnað flokksins.
Það vildi Pétur ekki. Hann vildi fara i
parisarhjólið og Lára lika. Þau tóku að
hrína eins og börnum í geðshæringu er
tamt.
„Jæja þá." sagði ég. „Ég skal fara
með ykkur. Þú spjallar við majórinn á
meðan, Marta."
Marta settist. Eichmann hallaði sér
að henni og hrósaði henni fyrir fegurð
hennar og töfra. Þau ræddu um börn
okkar og það gildi sern þau hefðu fyrir
Þýskaland. hið endurnýjaða Þýskaland.
sem nú mótaði framtíð Evrópu.
Ég horfði á þau skála fyrir
fjölskyldunni. heimili okkar og heiðri.
Það var ekki fyrr en ég lyfti börnunum
upp I parisarhjólið að ég gat hætt að
hugsa um þá óvæntu uppljóstrun lef það
var rétta orðiðl að það væri i verkahring
samtaka okkar að njósna um starfsmenn
sina.
Þetta hafði verið árangursrikur og
ánægjulegur dagur. Það hefur kannski
ekki verið frama mínutn til góös hvc
barnalegur ég var í samtali nn'nu við
EichmanYi. En Marta bætti það rikulega
upp með töfrum sinuni.
Síðar um kvöldið elskuðumst við á
hótelherbergi okkar af miklum ákafa og
hömlulaust. Viðleituðum nýrra aðferða
sem komu á óvart. svo að við sofnuðum
dauðuppgefin. Valdatilfinningin sent
fylgir starfi minu og hugdirfska sem er
því samfara að vera i samtökunum.
hvort tveggja hefur þetta góð áhril' á
kynlif okkar.
Frásögn Rúdís
Eaðir minn var í hópi siðustu
gyðinganna sem hleypt var inn i
Pólland. Hann og hópurinn sent hafði
verið visað úr landi ásamt honunt voru i
heila viku á stöðugum þvælingi i
troðfullum. óhreinum lestum áður en
pólsk stjórnvöld létu að lokum til leiðast
að hleypa þeim inn i landið. Kona lést al'
völdum hjartaáfalls í lestinni. E'aðir
minn hjúkraði henni til hinstu stundar.
Maður. sent lifði stríðið. sagði mér
hvernig þetta tókst nl.
Þegar gyðingunum hafði verið hlcypt
út úr leslinni var þeim raðað upp Þýska
landsmegin landamæranna.
Þeir voru látnir ganga marga
kilómetra eftir forugum veginum áður
en þeir konut að hinum raunverulegu
landamærunr. Nokkur gantalmenni
gáfust upp. Þeir sem mótmæltu
aðferðinni sættu barsmíðum.
Til allrar hamingju var l'aðir minn vel
á sig kontinn. Hann gekk nteð Max
Lowy. prentaranum. ogeiginkonu hans.
Sjönu.
Þegar rauð og hvitröndótt landa
mærahliðið var komið í sjónntál létu SS
ntennirnir fylkinguna nenta staðar. Allir
urðu að tæma vasa sina. Mönnum var
leyft að hafa einungis tiu mörk
nieðferðis.
„Þið stáluð þessum peningum al
þýsku þjóðinni og nú verðið þið að skiia
þeim. Við krefjumst þessa fjár i nafni
þýsku þjóðarinnar."
Úr og skartgripir vorti Itirt af
gyðingunum. E'aðir minn varð að láta af
hendi lindarpenna sinn. úr og peninga-
veski. SS-maðurinn leit á merkiðá barmi
föður ntins. höggorminn og stafinn.
„Hver andskotinn er þetta?" spurði
hann.
„Ég er læknir. Eiginkona min gal' mér
þetta merki þegarég lauk læknanánti."
SS-maðurinn rcif nicrkið úr barmi
hans. „Pólvcrjunt er sama um lækna.
Þeir eru skepnur. eiginlega jafn-aumir
og gyðingar."
Einhvern vcginn kom það i hlut föður
míns að gegna forysluhlutverki. Elestir
þessara pólsku gyðinga voru fátækir og
ómenntaðir. Það var eðlilegt að |x-ir
leituðu til hans i nauðsinni. Hann gekk i
fylkingarbrjósti yfir snævi þakta akra -
það var nistingskalt þennan dag — og
yfir landamærin þar sem starfsmenn
innflytjendaeftirlitsins og hermenn með
einkennilegar. uppháar húl'ur skoðuðu
skilríki marina.
„Upp með skilrikin. sannið borgara
rétt ykkar." hrópaði höfuðsmaður
nokkur. „Það var þá þörf fyrir fleiri
gyðinga."
Þcgar ég hugsa til þessa atviks.
haturs og fyrirlitningar Pólverja í garð
gyðinga. og annarra atvika enn grófari.
er mér gersamlega fyrirmunað að skilja
|retta. Þjóðverjar hötuðu Pólverja
nánast jafn-mikið og okkur. Hitler fór
ekki dult með það hver örlög hann
33. tbl. Víkan 43