Vikan - 19.02.1981, Blaðsíða 16

Benny glotti. Joe var sveittur og hristi
höfuðið.
„Jæja, þá, herra Lucas,” sagði Klaus.
„1 fyrramálið sækirðu þessa skýrslu
þína og segulbandsupptökurnar á lög-
reglustöðina. Er þaðskilið?”
Ég kinkaði kolli.
„Gott. Þú kemur með þau hingað. Er
þaðskilið?”
Aftur kinkaði ég kolli.
Hann hallaði sér fram og það var
grimmdarsvipur á andliti hans. Augu
hans loguðu.
„Ef þú reynir einhver önnur brögð
verður konan þín pyntuð-til bana! Ég veit
allt um misheppnaðar tilraunir þínar til
að spilla Harry og Joe. Það eru þrjár
milljónir dollara í fjárhirslunni og þeir
ætla sér að ná þeim! Héðan í frá verður
þú samstarfsfús! Er það skilið?”
„Já.”
„Hérna þá i fyrramálið!” Hann sló
hnefanum I skrifborðið og öskraði á mig
tryllingslegri og skrækri rödd sinni:
„Enginn, allra sist þú, skalt koma í veg
fyrir að ég brjótist inn I bankann!
Komdu þér nú út!”
Joe kom til mín og greip I handlegginn
á mér.
„Komdu, maður,” sagði hann og
flissaði. „Hvort ég lék á þig!”
Ég sleit mig af honum og leit beint á
hann.
„Og þú átt eftir að iðrast þess, Joe,"
sagði ég. „Ég er ekki sá eini sem verið er
aðleika á.”
Joe skellti upp úr og sló stórum
svörtum höndunum á læri sér.
„Maður lifandi! Þú kannt að nota
kjaftinn.”
Ég gekk út úr húsinu, þangað sem
bílnum mínum hafði verið lagt. Þegar ég
settist undir stýri minntist ég þess sem
Glenda sagði: Hann er djöfull.
Ég var algerlega sigraður og niður-
brotinn maður. Gildran var smollin
aftur og það var engin leið úr henni. Enn
heyrði ég óp Glendu hljóma I eyrum mér
og ég skalf. Ég átti ekki aðeins I höggi
viðdjöful heldur líka vitfirring.
Ég ók örvæntingarfullur aftur til
Sharnville.
Klukkan hálfníu gekk ég inn á lög-
reglustöðina.
Það var föstudagur: heitur og kæfandi
rakur morgunn, en himinninn var heið-
ur og sólin skein skært.
Ég átti erfiða nótt, velti mér til og frá
og bylti mér og sá andlit Glendu stöðugt
fyrir mér. Ég skrámaðist í framan þegar
Benny sló mig en áburður Jebsons
íæknaði áverkann á einni nóttu. Ég
kveið þvl að hitta Klaus aftur' en ég varð
að sækja pakkann til Maclain og koma
honum til skila.
Tim Bentley varalögreglustjóri sat við
skrifborðiö sitt. Hann var fyrirmyndar
lögga, en ungur. Hann hefði verið betri
lögreglustjóri en Maclain. Hann var há-
vaxinn og renglulegur með eldrautt hár
og freknur. Hann brosti breitt til mín
um leið og ég kom inn.
„Halló, herra Lucas. Eitthvað sem ég
get gert fyrir þig?”
„Er Maclain mættur, Tim?”
„Hann þufti að fara til L.A. í gær-
kvöldi, herra Lucas. Ég á ekki von á
honum fyrr en á mánudaginn."
Ég stirðnaði upp.
„Ég lét hann fá pakka á miðviku-
daginn og bað hann um að afhenda
Brannigan hann,” sagði ég. „Hann setti
hann í peningaskápinn.”
Bentley kinkaði kolli.
„Já. Ég veit um það. Lögreglustjórinn
tók hann meðsér.”
Skyndilega átti ég erfitt um andar-
drátt og það sló um mig köldum svita.
„Ég verð að ná þessum pakka aftur!”
Rödd mín var hvell og þegar ég sá hvað
Bentley brá barðist ég við að hafa stjórn á
vaxandi skelfingu minni. „Okkur kom
saman um það, Tim, að Maclain skyldi
koma pakkanum til skila á mánudaginn
og ekki fyrr.”
„Auðvitað, herra Lucas. Hann veit
af því en hann þurfti að sinna áriðandi
viðskiptum I L.A. i gærkvöldi og þar
sem hann ætlaði að eyða helginni þar
tók hann pakkann með sér. Það gerir
ekkert til. Hann skilar honum á
mánudaginn.”
„1 þessum pakka, Tim, eru áætlanir
að nýjum banka. Ég var að komast að
þvi að mestöll kostnaðaráætlunin er
röng. Ég verð að fá hann strax aftur!”
„Ég skal hringja til L.A. og komast að
því hvar Maclain er.”
Ég gat ekki um annað hugsað en
Sá hlær
best...
óhugnanlega grett andlit Klaus. Ef ég
skilaði honum ekki pakkanum fyrir há-
degi léti hann það bitna á Glendu.
Bentley lagði símtólið á þegar hann
hafði lokið samtalinu.
„Perrell lögregluforingi hitti Maclain
í gærkvöldi,herra Lucas, og þeir luku þvi
sem þeir þurftu að sinna. Hann veit ekki
hvar Maclain er niðurkominn núna.”
Bentley yppti öxlum. „Hann gæti verið
á leiðinni hingað eða þá að hann ætlar
að skvetta sér upp um helgina. Þú veist
hvernig hann er.” Hann yppti öxlum.
„Hann sagði mér að búast ekki viö sér
fyrr en á mánudagskvöldið.”
Ég sprakk. Ég barði hnefanum í skrif-
borðið og öskraði: „Ég verð að fá
pakkann! Ég var viti mínu fjær að
treysta þessu fyllisvini fyrir honum! Þú
verður að hjálpa mér, Tim!”
Hann horfði ámig;skelfdur.
„Heyrðu, herra Lucas! Slappaðu af.
Ég. . . ”
„Áttu við að þú getir ekki fundið
hann? Til hvers I andskotanum er lög-
reglan? Þú veröur að finna hann! Ef
Brannigan sér þessar tölur missir fyrir-
tækið mitt samning! Það er svona
mikilvægt og andskotinn hafi það, ég
kenni ykkur Maclain um allt saman!”
„Nú, ef það er svo mikilvægt...”
Hann hikaði og tók svo upp símtólið.
Hann hringdi aftur til L.A. og sagði að
það væri mikilvægt að finna Maclain.
Hann lagði á.
„Þeir finna hann, herra Lucas, en
það gæti tekið tíma. Á ég ekki að
hringja í þig á skrifstofuna?"
„Hvað tekur það langan tíma?”
„Það fer eftir því hvort Maclain er
edrú eða ekki. Tvo tima eða svo gæti ég
trúað.”
„Og ef hann er fullur?”
Hann yppti öxlum.
„Þú getur alveg eins getið þér þess til
og ég.”
„Hringdu aftur til L.A. Segðu þeim
það sem ég sagði þér. Ég ek beina leið
þangað. Leyfðu mér að nota símann
þinn.”
„Gjörðu svo vel, herra Lucas.”
Ég hringdi á skrifstofuna mína og
sagði Mary að ég yrði að fara til Los
Angeles en kæmi aftur síðdegis.
„En herra Lucas, þú átt þrjú
stefnumót.”
„Aflýstu þeim,” sagði ég og lagði á.
„Ég er á leiðinni, Tim. Þakka þér fyrir
Nýkomin ensk húsgögn
frá dttprobux^)
'BóUtrwinn
Hverfisgötu 76 — Sími 15102
16 Vlkan S. tbl.