Vikan - 19.02.1981, Blaðsíða 48

Saga úr daglega lífinu
konar veislu hjá henni árið áður með
Bjarna og fannst erfitt að fara þangað
mannlaus. Hinum gestunum mundi
finnast jtað skritið og ég yrði þá að út-
skýra að Bjarni væri farinn frá mér.
— Þú ættir einmitt að nota tækifærið
og lyfta þér dálitið upp á meðan Svanur
er á spítalanum, sagði hún. — Þú þarft
ekki að hafa áhyggjur af barnapíu á
meðan. Skelltu þér nú i sparifötin og ég
skal ábyrgjast að þú skemmtir þér vel.
Jóna átti auðvitað við að ég mundi
hitta Reyni. Hann var borðherrann
niinn og hún átti bágt með að leyna
ánægju sinni þegar hún sá að það fór vel
á meðokkur.
Reynir var líka fráskilinn — ef maður
getur kallað það svo. Hann hafði ekki
verið giftur en búið með sömu stúlkunni
í sex ár. En nú var hún farin frá honum.
— Henni fannst ég of rólegur i
tíðinni, sagði Reynir. — Ég er svona
leiðindagaur sem helst vill sitja heima og
horfa á sjónvarpið eða hlusta á músik.
— Sama hérna megin, sagði ég. — Ég
fer heldur aldrei neitt.
— Þú komst samt hingað. sagði
Reynir.
— Þú líka. Annars fór ég bara af því
Jóna tók ekki neitun i mál.
— Hún notaði sömu aðferð við mig.
sagði Reynir og hló.
Auðvitað sáum við í gegnum Jónu,
hún hafði viljað að við hittumst. En það
gerði ekkert til, við vorum henni meira
að segja þakklát fyrir að hafa kynnt
okkur.
Ég sagði Reyni frá syni minum og
tveimur vikum seinna spurði hann hvort
hann mætti ekki koma með mér i
heimsókn á spitalann.
— Jú, auðvitað, sagði ég undrandi. —
Þú ert velkominn ef þú vilt.
Reynir reyndi ekki neitt að þrengja
sér upp á Svan. Hann sat bara og horfði
á mig leika við hann. Svanur sýndi
honum heldur engan sérstakan áhuga,
hann var upptekinn við að skoða járn-
brautarlest sem ég hafði keypt handa
honum.
Þegar við fórum sagði hjúkrunar-
konan að brátt yrði gifsið tekið af
fætinum og ég mætti búast við honum
heim innan viku.
Ég var ekki sérlega ræðin á heim-
leiðinni. Auðvitað gladdi það mig að
Svani skyldi batna svo fljótt. En
tilfinningar minar voru blandaðar þegar
ég hugsaði til þess að þar með ætti ég
ekkert af tíma mínum sjálf. Brátt yrði ég
aö helga Svani aftur nær allan minn
tíma og krafta. Hvað yrði um samband
okkar Reynis? Mér var farið að þykja
reglulega vænt um hann. Og hvernig
færi með þau áform mín að reyna að
læra eitthvað svo ég gæti séð fyrir mér?
Ég var svo hrædd um að nú sækti allt
i sama farið og áður. Við Svanur yrðum
Medan Svanur lá á sjúkra-
húsinu uppgötvaði ég að það
var orðið mér um megn að
annast hann. Ég skammaðist
mín hræðilega fyrir þessa til-
finningu. Og svo kynntist ég
Reyni.
aftur alein og kannski yrði það til þess að
ég byrjaði að drekka aftur.
— Hvað er að? spurði Reynir. — Þú
ert eitthvað svo þögul og leið á svipinn.
— Ég á við ýmis vandamál að stríða,
sagði ég. — En það er ekkert sem
viðkemur þér.
— Ef það kemur þér við kemur það
líka mér við, sagði Reynir. — Mér þykir
vænt um þig og þér er alveg óhætt að
trúa mér fyrir áhyggjum þinum. Það er
aðsegja ef þú vilt.
Ég komst við vegna umhyggju hans.
Það var svo langt síðan nokkur
manneskja hafði nennt að hlusta á mig.
Það var ekki bara Bjarni sem hafði
svikið mig í því tilliti heldur líka ættingj-
ar minir og þeir sem ég kallaði vini mina.
Enginn nennti að hlusta á áhyggjur
minar. Allir hrósuðu mér fyrireinstakan
dugnað og þolinmæði en enginn spurði
hvað það kostaði mig.
— Ég treysti mér ekki til að annast
Svan ein lengur, sagði ég. — Ég hlakka
ekki til að fá hann heini. Ég skammast
mín hræðilega fyrir að vera svona slæni
móðir en ég á enga krafta í þetta lengur.
Reynir leyfði mér að tala út. Orðin
streymdu af vörum mér eins og foss en
jafnvel þó mér tækist ekki að fá
samhengi í allt það sem mig langaði til
að segja skildi hann hvað ég átti í mikilli
baráttu. Ég þjáðist af samviskubiti. Það
var ég sem hafði viljað eignast barn.
Þess vegna hafði ég talið skyldu mína að
annast Svan ein svo að hann kæmist
aldrei að þvi að hann var óvelkominn.
Því erfiðari sem hann varð því meira
lagði ég mig i líma við að annast hann.
Það var eins og mér fyndist að ég skuld-
aði honum það.
Það varð mér um megn eftir að Bjarni
yfirgaf okkur. Ég gat ekki lengur elskað
Svan eins mikið og áður. Hann hafði
kostað mig of mikið. Þó ég vissi að
ástand hans var ekki honum að kenna
fann ég lika að hann mundi eyðileggja líf
mitt. Ég hafði reynt að bæla þvílíkar
hugsanir niður það var of hræðilegt að
þurfa að viðurkenna þær. En svona var
þetta nú samt. Ég óskaöi þess í raun og
veru að hann hefði aldrei fæðst.
Ég var viss um að Reynir mundi
aldrei vilja sjá mig framar eftir þessa
játningu mína. En það var nú eitthvað
annað. Hann tók mig í faðminn og leyfði
mér að gráta nægju mína áður en hann
reyndi að hugga mig. Svo sagði hann:
— Við verðum að finna einhverja
lausn á þessu. Eins og tilfinningum
þínum er háttað er bara verra fyrir
ykkur bæði að þú hafir Svan áfram á
sama hátt og áður.
— Það er ekkert hægt að gera,
hikstaði ég. — Ég verð að annast hann
það sem eftir er ævi minnar. Það er mér
að kenna að hann fæddist og þess vegna
verðég aðsjá um hann.
Reynir sagði lítið en ég fann að hann
var mér ekki sammála. Nokkrum dögum
seinna sagði hann mér að hann hefði
haft samband við hjón sem tækju að sér
fósturbörn.
— Þau hafa áður haft þroskaheft
barn, sagði hann. — Og þau vilja gjam-
an hitta Svan. Ég get ábyrgst þér að
betra fólk er ekki til en þau.
Ég hafði ekki mikla trú á þessu.
Hvernig átti bláókunnugt fólk að geta
séð um Svan þegar ég. sem var þó móðir
hans, treysti mér ekki til þess? Sennilega
vildu þau bara vinna sér inn peninga á
þennan hátt og ég léti Svan aldrei frá
mér til þess konar fólks.
En Lilja og Sigurður voru
nákvæmlega eins og Reynir hafði lýst
þeim. Þau voru bæði um fimmtugt og
tóku á móti okkur Reyni opnum
örmuni. Enda kom brátt í ljós að Reynir
hafði sjálfur verið eitt af fósturbörn-
unum þeirra. Hann hafði verið sendur
til þeirra sem „erfiður unglingur” fjórtán
ára gamall og búið hjá þeim i tvö ár.
— Ég á þeim mikið að þakka, sagði
Reynir. — Ef ég hefði ekki orðið fyrir
svona góðum áhrifum frá þeim á þessu
viðkvæma skeiði sæti ég sjálfsagt inni
núna.
— Það held ég varla, sagði Sigurður.
— Þú varst alltaf góður strákur inn við
beinið.
Svanur virtist dálítið tortrygginn i
fyrstu. En Lilja og Sigurður kunnu
greinilega lagiðá honum. Hann fór frani
í eldhús til Lilju. Hún gaf honum bollur
og þau urðu brátt bestu vinir.
— En hvaö hann er indæll, sagði
Lilja. — Ég hef sjaldan séð jafnbliðlynd-
anstrák.
— Hann minnir á Pétur, sagði
Sigurður, — þroskahefta drenginn sem
viðhöfðum áður.
— H vað varð af honum? spurði ég.
— Hann dó, sagði Lilja sorgbitin á
svip. — Hann var með hjartagalla og
unglingaskeiðið varð honum um megn.
Reynir hafði sagt þeim hjónum allt af
létta um erindi okkar áður en við
komum.
Mér hefur tekist að ná tökum
á lífi mínu og okkur Svani
líður vel saman þegar hann er
hjá mér. Og hver veit nema ég
hitti loks þann mann sem ég
get elskað og deilt líf mínu
með.
— Við viljum gjarnan hafa hann,
sagði Lilja. — Við getum fyrst tekið
hann i dálítinn tima til reynslu.
— Það er ekki af því að ég vilji ekki
hafa hann. sagði ég.
Ég skammaðist mín hræðilega fyrir að
yfirgefa son minn á þennan hátt. Hvað
skyldi þetta góða og hjartahlýja fólk
hugsa um mig?
— Auðvitað geturðu haft hann hjá
þér þegar þú vilt. sagði Lilja. — En þú
verður líka að hugsa um hann. Honum á
eftir að líða vel hérna í sveitinni og það
er ómetanlegt fyrir hann að fá að um-
gangast dýr. Það sáum við best á Pétri.
Hann var reglulega duglegur að hugsa
um dýrin.
— Leyfðu honum að reyna i viku.
bætti Sigurður við.
— Mér var þungt um hjartað er ég
skildi Svan eftir hjá Lilju og Sigurði. Ég
veifaði ákaft til hans. Hann veifaði til
baka. Hann hélt þétt um hönd Lilju og
virtist alls ekki leiður yfir því að verða
eftir.
— Hættu nú að gráta, sagði Reynir
þegar við vorum komin hálfa leið í
bæinn. — Þú veist að honum liður vel
þarna.
— Ég veit það, sagði ég. — Hann
virtist ekki einu sinni leiður yfir því að
skilja viðmig.
— Svanur er blíðlyndur og á næga ást
til að deila henni með öðrum án þess að
taka neittfrá þér, sagði Reynir.
Hann hafði rétt fyrir sér. Ég þurrkaði
mér um augun og ákvað að hætta að
vorkenna mér.
Líf mitt hefur heldur betur breyst. Ég
fór að læra hjúkrun. Ég þarf auðvitaðað
leggja hart að mér við námið en ég er
líka stolt yfir því að standa ntig vel.
Svanur verður áfram hjá Lilju og
Sigurði. Hann fær næga ástúð og hefur
þroskast heilmikið. Hann er orðinn
miklu sjálfstæðari og er nú að læra að
lesa. Hann elskar dýrin en hefur líka
eignast vin. Það er strákur af næsta bæ
sem virðist ekki taka til þess þó Svanur
sé öðruvisi en venjuleg börn.
Svanur er hjá mér minnst eina helgi í
mánuði. Okkur líður vel saman en hann
er alltaf jafnglaður yfir að fara aftur
heim í sveitina.
Við Reynir erum hætt að vera saman.
Gamla kærastan hans vildi fá hann
aftur. Um tíma flögraði hann á milli
okkar, óhamingjusamur yfir aðgeta ekki
ákveðið sig. En að lokum var það hún
sem vann.
Ég tók það nærri mér. Mér þótti vænt
um Reyni og hefði gjarnan viljað deila
lífi mínu með honum. En ég lét
söknuðinn ekki ná yfirhöndinni og vin
bragða ég aldrei nema við hátíðleg tæki-
færi. Ég hef mikið að lifa fyrir þó að ég
missti Reyni. Og þar sem ég er ekki
nema þrítug er langt frá því að öll von sé
úti um að ég hitti loks mann sem ég get
elskað og deilt lífi minu með.
48 Vikan 8. tbl.