Vikan - 29.04.1982, Side 37

12. hluti
Framhaldssaga
M artin svipaðist um í danssaln-
um. Hann sá gegnum reykjarmökkinn
að Annika sat ekki lengur á sinum stað.
Hann snarstansaði í miðjum dansi. Hún
var farin! Hann hafði gengið of langt.
— Við skulum fara heim, sagði hann
við Lisbeth.
— Núna? hrópaði hún gegnum
hávaðann og hélt áfram að hreyfa sig í
takt við músíkina. — Elmer er ekki
kominn enn og við skemmtum okkur
einmitt svo vel.
Martin tautaði eitthvað óskiljanlegt
og skildi hana eftir á miðju dansgólfinu.
Hann hafði aðeins notað Lisbeth til að
koma fram hefndum á Anniku og jafn-
vel Parkinson einnig. Hann gekk út úr
samkomuhúsinu eftir að hafa fullvissað
sig um að Annika væri þar ekki lengur.
Hann hafði ekki gáð að henni i lengri
tíma. Hann hafði með vilja látið sem
hann virti hana ekki viðlits. Hún gæti
verið farin fyrir löngu. Hann hafði hegð-
að sér illa gagnvart henni. Einnig gagn-
vart Lisbeth, en hún yrði varla lengi að
ná sér.
Með skömm og kviða í huga gekk
hann niður að bryggjunni. Hann minnt-
ist þess hve Annika hafði verið undrandi
á umhyggjusemi hans i bátnum, þegar
hann vildi verja hana kulda, hann
minntist tortryggni hennar, hvernig hún
hafði streist gegn honum i fyrstu en síð-
an smám saman slakað á í örmum hans,
brosað við honum og svarað léttu hjali
hans. Og að lokum hafði hún lagt höfuð-
ið á öxl hans og hjúfrað sig að honum
undir jakkanum, full trúnaðartrausts.
Skollinn sjálfur! Hann hafði viljað
hefna sín. Það hafði honum nú tekist.
En það var óbragð af hefndinni þeirri.
Niðri á bryggju hitti hann Parkinson
sem var að fylla bátinn af áhöldum sem
hann hafði fengið að láni i þorpinu.
Martin rétti honum hjálparhönd.
— Hefurðu orðið var við Anniku?
— Já, hún bað okkur að bíða ekki eftir
sér, sagðist ætla að ganga yfir fjallsöxl-
ina. Það er drjúg stund síðan hún lagði
af stað. Hvar eru hin? Eigum við ekki að
fara að drifa okkur af stað?
— Þið þurfið heldur ekki að biða eftir
mér, sagði Martin og stökk af stað.
Svo að hefndin, sem hann hafði ætlað
Anniku, hitti hann sjálfan fyrir. Hann
hafði kastað henni beint í fangið á græn-
eygða skrímslinu!
Hvaða vitleysa! Ron var ekkert
skrímsli. Hann var aðeins yfirmáta van-
sæl mannvera. Martin reyndi að telja
sjálfum sér trú um að Annika kenndi að-
eins í brjósti um Ron. Það var svo auð-
velt að villast á meðaumkun og ást.
En honum var ekki rótt. Vissulega var
eitthvað á milli þeirra tveggja. Eitthvað
sem hann, Martin Öyen, hafði aldrei
kynnst, aldrei náð að kynnast. Og það
var nú að renna upp fyrir honum að
samband hans við annað fólk, einkum
stúlkur, hafði oftast veriðafar yfirborðs-
legt.
Martin hugsaði margt meðan hann
hraðaði för sinni yfir fjallsöxlina.
Hann reyndi að gera sér grein fyrir eigin
tilfinningum. Nokkuð sem hann var
ekki vanur að velta mikið vöngum yfir.
Auðvitað var hann ekki ástfanginn af
Anniku Mo, það var óhugsandi. Hún
var ekkert sérstök á neinn hátt, sæt og
greind og indæl. en hamingjan sanna,
það voru hundruð annarra stúlkna líka.
Það var ekkert sérstakt við Anniku —
nema að hún hafði vísað Martin Öyen á
bug.
Og það gat hann ekki skilið.
Martin reyndi að hlæja upphátt að
sinni eigin hégómagirnd og særðum
metnaði en bergmálið hljómaði falskt
frá klettaveggjunum.
Þrumuveðrið nálgaðist óðfluga og
Martin var sveittur og þjakaður af loft-
þyngslunum þegar hann klifraði niður
hliðina fyrir ofan Steinheia. Skyndilega
snarstansaði hann.
Við sjónina, sem mætti auga hans,
var sem þung hönd gripi um hjarta hans
og herti að.
-
KORONAN
17. tbl. Vlkan 37