Vikan - 29.04.1982, Blaðsíða 41

Martin hnyklaði brúnir. — Ferð þú
inn í annarra manna herbergi?
Það brá fyrir bliki í augum Rons. —
Ég hef fyrir löngu vanið mig af óþarfa
tillitssemi i annarra garð.
Martin gat ekki varist þrosi. — Nú,
jæja, það kom sér að minnsta kosti vel i
þetta sinn. Við vitum þá hvar við stönd-
um.
— Og nú væri gaman að vita hvar
Parkinson elur manninn, sagði Jörgen.
— Ætli maður fari ekki nærri um það,
sagði Martin. — Komið þið. Þú lika,
Ron. Nú verður þú að hjálpa okkur.
Á nú að nota hann sem grýlu?
hugsaði Annika bitur. En hún var sam-
mála Martin, þeim veitti ekki af liðveislu
Rons.
Það var sem þau grunaði, Parkinson
og Lisbeth voru uppi við steinhöfuðið og
unnu af kappi. Þau höfðu dröslað öllum
áhöldunum þangað upp eftir og Annika
fann til lúmskrar ánægju yfir þvi hvað
þau hlytu að hafa svitnað við það erfiði.
Þau heyrðu ekkert til fimmmenning-
anna, fyrr en þeim skaut upp hjá þeim,
og það var ekki laust við að þeim brygði
i brún.
— Við vildum bara undirbúa allt áður
en þið kæmuð, sagði Parkinson
flaumósa.
— Þið getið sparað ykkur frekara
ómak, svaraði Martin svo kuldalega að
Lisbeth hrökk í kút. — Nú skuluð þið
gjöra svo vel og pakka niður og koma
ykkur í burtu héðan.
— Flvað er eiginlega um að vera?
— Við buðum upp á samvinnu þótt
við þyrftum sannarlega ekki á henni að
halda. Og þetta eru svo þakkirnar.
Martin rétti fram pappirsörkina.
Parkinson stirðnaði upp. — Þið hafið
brotist inn í herbergið mitt.
— Ekki við. Það var Ron. Hann fer
aðeigin lögum.
— Þessi snuðrari. Égskal ná mér niðri
á honum, hann skal ekki fá að leika hér
lausum hala lengur.
— Reyndu ekki að drepa málinu á
dreif, sagði Martin hvasst. — Komið
ykkur í burtu. Á stundinni! Spilið er
tapað.
Parkinson reigði sig. — Þið eigið ekki
þessa fornmuni frekar en ég, fyrr en þið
hafið fundið þá. Ég hef jafnmikinn rétt á
því að leita og þið.
Þá tók Ron málið í sínar hendur.
Framundan stakknum sínum dró hann
stuttan hníf, ólíkan öllum hnífum sem
þau höfðu nokkurn tima séð.
— Farðu nú, sagði hann lágt við
Parkinson. — Annars sker ég hana
vinkonu þína í spað.
Ekkert þeirra efaðist um að hann
meinti þessi óhugnanlegu orð. Lisbeth
stökk æpandi niður stíginn og Parkinson
hafði ekki um annað að velja en að elta
hana, þótt hann reyndi að halda
virðingu sinni til hins síðasta. — Ég
þurfti reyndar að fara í dag, sagði hann.
Framhaldssaga
KÓRÓNAN
— Samstarfsmenn mínir vilja fá að tala
við mig varðandi útnefninguna. Það er
sannleikur. Ég hef bréf upp á það.
— Já, já, við trúum þér, sagði Martin
óþolinmóður.
Þau fylgdust með þeim þangað til þau
sáu þau ganga með föggur sínar frá
húsinu niður að sjónum. Þegar báturinn
var horfinn fyrir nesið tóku þau til
starfa.
9. hluti.
Steinninn reyndist ekkert lamþ að
leika við. Þaðgat jafnvel verið lífshættu-
legt að hagga honum. Hann lá svo utar-
lega á klettasyllunni að þau gátu ekki
unnið þeim megin. Það tók þau margar
klukkustundir að haka nægilega dæld í
bergið til að koma öðrum dúnkraftinum
fyrir. Að því erfiði loknu fór allt að
ganga betur.
Þau voru svo niðursokkin í vinnu sína
að þau gleymdu gjörsamlega hádegis-
verðinum. Þegar hungrið tók að segja til
sín var Annika send heim i hús eftir
nokkrum samlokum. Samlokurnar þær
arna voru ekkert til að státa af, hún
greip aðeins það sem hendi var næst og
flýtti sér sem mest hún mátti þvi hún
vildi ekki missa af neinu uppi á syllunni
þar sem steinninn var tekinn að lyftast
úr grópinu sem hann hafði legið i öldum
saman. I
Framhald i næsta blaði. L_i
Lougolæk — Sími 3-07-55
PÓSTSENDUM
Glæsilegir
þýskir
rmmLit
PRJÓNAKJÚLAR
17. tbl. Vlkan 41