Vikan - 29.04.1982, Blaðsíða 39

Framhaldssaga
KÓRÓNAN
Martin, sagði hann lágt. — Það var ekki
Annika. sem reyndi að forfæra mig,
heldur þvert á móti.
— En þú...
— Ég veit. En það getur komið fyrir
alla að missa stjórn á sér. Mér þykir
þetta leitt, Annika, sagði Ron.
— Ó, Martin, klaufabárður! andvarp-
aði hún.
— Við ættum að vera Martin þakklát
fyrir að koma i tæka tið, sagði Ron
alvarlegur i bragði.
Það var löng þögn.
— Fyrirgefið mér, bæði tvö, tautaði
Martin. — Ég hagaði mér eins og fífl.
En þú skilur Ron, ég...ég...
— Ég skil, sagði hann og hló dapur-
lega. — Ég líka. En möguleikarnir eru
allir þín megin.
Martin greip andann á lofti. Hann
kenndi stings i hjarta.
Nú heyrðu þau daufa mótorskelli
utan frá hafinu.
— Báturinn! sagði Annika með létti.
1 sama bili tók regnið að steypast
niður.
au unnu sér aðeins fárra tíma
hvildar meðan nóttin var dimmust. 1
dögun söfnuðust þau saman í stóra
herberginu, öll nema Ron — og Parkin-
son og Lisbeth, sem greinilega voru
þegar komin út.
— Jæja, sagði Martin. — Nú er stóra
stundin runnin upp. 1 dag gerist það.
Annaðhvort finnum við handfylli af
ryði — eða kórónu Cadalláns konungs!
— Og konungssverðið. sagði Annika.
— Já, þótt við fyndum ekki annað en
það mættum við vera ánægð, sagði
Tone. — En kannski erum við enn á
villigötum, kannski er ekkert undir stein-
inum. Það kann lika að vera rétt, sem
Parkinson óttast, að einhver hafi orðið á
undan okkur.
— Það kemur þá í Ijós.
Í sama bili heyrðu þau fótatak ofan af
lofti.
— J>etta hlýtur að vera Ron, sagði
Annika og vonaði að roðinn í kinnum
hennar væri ekki of áberandi. Henni
hafði ekki komið blundur á brá alla nótt-
ina. Hún gat ekki hætt að hugsa um at-
burði kvöldsins. Aftur og aftur upplifði
hún atvikið við trjálundinn.
Ron kom niður stigann og á næsia
andartaki stóð hann inni í herberginu
hjá þeim með krumpaða og rifna
pappírsörk í hendinni. Hann sýndi ekki
mikil svipbrigði framar venju en þó
varð þeim samstundis Ijóst að hann bjó
yfir einhverju.
— Hvað ertu með þarna? spurði
Martin.
Ron gekk til hans og rétti honum örk-
ina. — Ég skil norskuna ekki alltof vel.
En ég held ykkur hljóti að finnast þetta
athyglisvert.
Tone virti hann fyrir sér íhugul. Hún
minntist orða Parkinsons, að Ron væri
ekki sá sem hann þóttist vera, hann væri
ekki allur þar sem hann væri séður. Hún
minntist þess nú að hann hafði aldrei
viljað lesa neitt á norsku, bara ogam.
Var eitthvað að sjóninni — eða kunni
hann ekki sama stafróf og þau? Hún
gaumgæfði andlit hans. Það var
framandi. Dálítið mongólskt? Nei, ekki
mongólskt. En það var ekki eins og hann
tilheyrði þessu heimshorni á neinn hátt.
Var hann ef til vill njósnari? Hvers
vegna þá? Og fyrir hvern? Andúð hans á
Parkinson var augljós. Óttaðist hann ef
til vill að Parkinson kæmi upp um hann?
Þau grúfðu sig öll yfir blaðsnepilinn.
— Þetta er uppkast að bréfi, sagði
Jörgen. Hann virtist hálfólundarlegur
þennan morguninn.
— Þetta er rithönd Parkinsons, sagði
Martin. — Ég ætti nú að kannast við
hana. En biðum nú við! Þetta er stílað til
formanns hæfnisnefndarinnar!
Tone las upphátt: „...bara tilkynna að
ég mun brátt leggja fram stórmerki.....
ótrúlega merkilegar forn-
minjar....ogamristur i tré.... Og það sem
er ennþá ótrúlegra og stórkostle... —
ungssverð og kóróna frá ævafo....
...neska konungsins Cadalláns...” Nei,
heyrðu þið mig nú, hvað heldur hann
eiginlega...?
Jörgen greip örkina og sléttaði betur
úr henni. — Hlustið þið nú! „Mér til
mikillar skapraunar á ég í erfiðleikum
með nokkra af stúdentum mínum sem
ég leyfði að fylgjast með málinu. Þeir
eru að reyna að ræna mig heiðrinum af
þessum fundi og ég þykist vita að þeir
muni staðhæfa að þeirra sé heiður-
inn. Þetta er hreint samsæri gegn mér.
Öfundin og afbrýðisemin riða ekki við
einteyming. En ég legg minn lærdóms-
heiður að veði fyrir því að það var ég
sem fann þessa gripi. Ég rakti slóðina
eftir ogamrúnunum á safnsteininum
(það er þríhyrningur á honum, sem
öllum öðrum hefur yfirsést) og tókst
þannig að finna staðinn þar sem þessir
gripir voru fólgnir. Ég mun bráðlega...."
— Aldrei á minni lífsfæddri ævi...,
hraut út úrTone.
— Lærdómsheiður! hvæsti Martin. —
Hvað skyldi það nú tákna í augum
Parkinsons?
— Hann póstlagði bréf í gærkvöldi,
sagði Annika.
— Já, þetta er greinilega uppkast,
sagði Martin. — Hvar fannstu það Ron?
— í herberginu hans.
Flóin - kjallarinn Vesturgötu 3-4
Símar: 19260 og 12880
NEW WAVE—RÓMANTÍK—ROCK
17. tbl. Vlkan 39