Vikan - 24.06.1982, Blaðsíða 37

FJÖGURRA
DAGA
MARTRÖÐ
Saga um ást, peninga,
mannvonsku og morð.
6. hluti
, 5Iívaö myndum við gera ef
við hefðum þig ekki, Patty?”
sagði William þakklátur.
„Svelta. Það er þó eitt sem víst
er,” sagöi hún og brosti. „Komið
nú, börnin mín, maturinn er tilbú-
inn.”
Það var þægilegt að koma inn í
hlýtt eldhúsiö. Gróskumiklar
pelargóníur brostu við okkur úr
gluggakistunni og rautt kögur var
í kringum ljósaskerminn sem
hékk yfir eldhúsborðinu. Allt var
vinalegt og hversdagslegt og ég
fann hvernig spennan innra með
mér minnkaði.
„Er síminn kominn í lag?”
spurði William þegar frú Patters-
son setti pott með einhverjum
girnilegum og ilmandi pottrétti á
borðið hjá okkur.
„Það veit ég ekki,” sagði hún
rugluð á svipinn. „Ég hef ekki
þurft að nota hann síðustu
klukkustundirnar. ’ ’
En símalínan var greinilega
ekki komin í lag ennþá. „Hún hef-
ur trúlega farið einhvers staðar í
sundur,” sagði William til skýr-
ingar. Hann horfði hugsandi á
Susan. „Við heyrum áreiðanlega
frá Brent strax og viðgerðin hefur
fariö fram.”
„Eg skil hreint ekki hvers vegna
hann kom ekki beint hingað,”
tautaði hún.
„Hann hefur ábyggilega sínar
ástæður,” svaraði William.
„Hvaða ástæður geta það
verið?” hreytti Susan út úr sér.
Svo andvarpaði hún vonleysis-
lega. „Af og til reyni ég að ímynda
mér að þetta sé ekkert nema
martröð og ég hljóti að vakna
fljótlega.” Hún leit til mín. „Þú
borðar ekkert.”
„Mig langar ekki í neitt,” sagði
ég. Kringlótta klukkan á eldhús-
veggnum tifaði áfram. Níu mínút-
ur yfir átta, tíu mínútur yfir átta.
Kannski þetta hafi nú ekki verið
Brent eftir allt saman,” sagði
Susan ráðvillt.
Ég ýtti frá mér disknum og
braut vandlega saman servíett-
una mína. „Ef ekki fréttist af hon-
um í kvöld eða snemma í fyrra-
málið fer ég aftur til Frakklands,”
sagði ég hægt. „Ég er búin að tala
um það við William. Ég get ekki
setið hér aðgerðalaus lengur.
Tveir dagar eru liðnir, tveir
dagar sem ég hefði getaö notað til
þess að leita að Ross.” Osjálfrátt
hækkaði ég röddina. „Ég heföi
aldrei átt aö koma með ykkur til
baka.”
„En bréfið frá Brent. Hvað um
það? ” hvíslaði Susan.
Ég leit á William en hann leit
undan til þess að þurfa ekki að
horfast í augu við mig. „Ég held
að Brent hafi bara ætlað að hræða
okkur í burtu,” svaraði ég. „Því
meira sem ég hugsa um þetta
þeim mun sannfærðari verö ég um
það. Ég vil komast aö því hvers
vegna var svona nauðsynlegt aö
við hyrfum á brott frá Frakk-
landi.”
Susan leit á William og vissi
ekki hvað hún átti að segja eða
gera. Hann reis snöggt á fætur.
„Ef Kristy vill fara til Frakk-
lands hefur hún að sjálfsögðu fullt
leyfi til þess. Þaö er ég þegar bú-
inn að segja henni.” Hann nam
staðar við stólinn minn og ég fann
að hann lagði höndina á öxl mér.
„Fyrirgeföu mér, Kristy, en ég er
svo þreyttur. Getum við ekki látið
kyrrt liggja þangaö til í fyrramál-
ið?”
„Að sjálfsögðu,” sagði ég lágt
og yppti öxlum. Það var eins og
hann héldi að nóttin leysti öll
okkar vandamál. Kannski myndi
hún líka gera það. Ef til vill frétt-
um við eitthvað af Brent.
Við eldavélina var frú Patters-
son að glamra eitthvað með kaffi-
bolla á bakka.
„Ég er búin að kveikja upp í
arninum inni í bókasafninu. Ég
hélt að þið vilduö heldur fá ykkui
kaffisopann þar.”
„Ég skal bera bakkann inn,”
sagði Susan og tók hann úr hönd-
um hennar. „Þú spillir okkur með
of miklu eftirlæti, Patty. Hefðir þú
ekki verið....”
„Þá hefði bara einhver önnur
veriö hér í minn stað,” andmælti
frú Pattersson ákveöinni röddu.
„Gráttu nú ekki,” bætti hún við
þegar augu Susan fylltust tárum
„Þú veist nú vel að frú Manville
kemur fljótlega til baka. Það hef-
ur hún alltaf gert fram að þessu.
Manstu hve áhyggjufull þú varst í
fyrsta skipti sem hún fór svona í
burtu? Þá varstu líklega ekki
nema tíu ára og gjörsamlega
óhuggandi. Tveimur dögum síðar
var hún komin heim aftur! Þannig
verður það líka núna, trúðu mér! ”
„Ég veit,” svaraöi Susan treg-
lega. „En það er nú ekki það
eina....”
Frú Pattersson leit upp og í átt-
ina til Williams. I augum hennar
var óttafull spurning og ég sá að
hann hristi höfuðið, þó svo lítið að
varla mátti greina það. Þessi
höfuðhreyfing gat þýtt svo að
segja hvað sem var, eða ekki
neitt, en hún vakti hjá mér óróa og
óvissu.
"D OKAHERBERGIÐ
tók á móti okkur á
sama þægilega og hlýlega hátt og
ævinlega áður. Eldurinn snarkaði
í arninum og ég valdi mér stað
þannig að ég sneri bakinu í eldinn,
og í myndina af Ross. Ross var
leyndardómsfullur á þessari
mynd og ólíkur því sem ég þekkti
hann. Susan kom sér þægilega
fyrir í sófahorninu og dró teppi yf-
ir fæturna.
„Ég skil ekkert í því hvað mér
er kalt,” sagði hún í kvörtunar-
tóni.
„Það eru bara taugarnar,”
svaraði William rólegur. „Auk
þess ertu dauöuppgefin eins og
reyndar við öll.”
Hún hrærði hugsandi í bollanum
sínum. William reis á fætur og
hellti koníaki í glös handa okkur.
„Mig langar ekki í koníak,” sagði
ég í mótmælaskyni.
„Ég vil það ekki heldur,” sagði
Susan og reyndi að brosa.
„Þetta er skipun frá Patty,”
sagði William ákveöinn. Orð hans
urðu til þess að við hlógum, þótt
okkur vatri síst hlátur í huga á
þessari stundu, og hláturinn
hljómaði ekki sém best þarna í
kyrrðinni.
Framhaldssaga
„Viljiði meira?” spurði William
þegar við höfðum tæmt glösin
okkar.
Susan hristi höfuðið. „Ekki einu
sinni þótt Patty heimti það.” Hún
dró fæturna þéttar upp undir sig.
Klukkan á skrifborðinu var nokkr-
ar mínútur yfir níu.
„Hvað vildi Alison eiginlega
tala við þig?” spurði hún skyndi-
lega.
Ég hafði spurt sömu spurningar
fyrr um daginn, en ekki fengið
svar, en nú sagöi hann hinn róleg-
asti.
„Það sama og venjulega.”
Hann sneri glasinu í höndunum.
„Þetta skiptir ekki máli lengur.
Þú mátt svo sem fá að vita það,”
sagði hann við mig. „Alison hefur
verið að reyna að þvinga út úr
okkur peninga frá því í vor. I gær
gerði hún enn eina tilraun til þess.
Þess vegna vildi hún fá að ræða
við mig einslega.”
Skömmu síðar lét hún lífið,
hugsaði ég skelfingu lostin. En
slysið var ekki William að kenna.
Hann gat ekki átt nokkurn þátt í
dauða Alison.
„En hvers vegna...” byrjaði ég
undrandi.
„Til þess að þegja yfir Ross og
upplýsingunum um hann, auðvit-
að,” sagði William. „Hún var sú
eina utan fjölskyldunnar sem vissi
sannleikann um hann.”
En það var ekki þetta sem ég
hafði verið að furða mig á. Það
sem ég ekki skildi var að hún hafði
haldið áfram að reyna að þvinga
peninga út úr fjölskyldunni, og
það nú. Hún hafði þó trúað því að
Ross væri dáinn. Hvern gat sann-
leikurinn þá skaðaö, úr því sem
komið var? Sannleikurinn um
Ross. Ég sagði þetta ekki upphátt
og vissi heldur ekki að svarið feng-
ist áður en langt liði.
Klukkan sló níu og Susan reis
áhugalaus á fætur.
„Ég hef ekki ró í mér til þess að
sitja hér lengur. Ég ætla upp til
mínnúna.”
„Reyndu aö lesa eitthvað,”
stakk ég upp á. „Það hjálpar mér
oft.”
Hún horfði vandræðaleg á mig
en svo brosti hún allt í einu. „Nú
veit ég hvaö ég geri! Ég ætla að
fara og lesa eina af bókunum þín-
um. Mamma sagði að hún væri
með þær uppi hjá sér.”
Það var nú ekki þetta sem ég
hafði átt við. Mér fannst ágætt að
ókunnugt fólk læsi bækurnar mín-
ar en mér fannst alltaf svolítið
ógnvekjandi og óþægilegt aö vita
af þeim í höndunum á fólki sem ég
þekkti.
25. tbl. Vikan 37