Vikan - 24.06.1982, Síða 38

Höfundur: Berre Davis. Teikningar eftir Ragnhildi Stefánsdóttur.
Framhaldssaga
„Náðu í aðra fyrir mig,” kallaði
William á eftir henni.
„Þér þætti ekki mikið til bókar-
innar komið,” sagöi ég efins.
„Veistu ekki að mér þykir mikið
til alls koma sem þér viðkemur?”
svaraði hann í hálfum hljóðum.
Hann dró mig á fætur og þrýsti
mér þétt aö sér. Eitt augnablik lét
ég undan, féll í fang hans og hall-
aöi höfðinu aö öxl hans. Það
snarkaði í glóðinni í arninum og ég
hrökk við og lyfti upp höfðinu.
Augu Ross störðu á mig af mynd-
inni á veggnum. í flöktandi
bjarmanum frá eldinum voru þau
næstum lifandi... og um leið ásak-
andi.
„Nei,” stundi ég hátt og reif mig
lausa í angist. í burtu frá
ásökunarsvipnum í andliti Ross og
í burtu úr öruggum faðmi Willi-
ams.
„Kristy,” sagði William næst-
um biðjandi en ég rétti fram
hendurnar til þess aö verja mig.
í SAMA AUGNA-
A BLIKI kvað við níst-
andi angistaróp — óp sem átti eft-
ir að fylgja mér marga daga og
nætur á eftir.
Ég mundi ekki eftir á hvernig ég
komst upp stigann. Skyndilega
stóð ég skjálfandi af hræðslu í illa
upplýstum ganginum. Susan hafði
kastaö sér niöur á dökkrauðan
dregilinn og við hliðina á henni lá
lífvana líkami frú Manville.
Þungur niður var fyrir eyrum
mínum og ég hallaði mér upp að
veggnum til þess að fá stuöning.
„....púlsinn slær,” heyrði ég
William segja í fjarska. „En viö
verðum að ná í lækninn og það
fljótt. Drottinn minn dýri, Susan,
hvaðkomfyrir?”
„Ég veit þaö ekki,” sagði hún
grátandi. „Þegar ég kom út úr
herberginu hennar með bækurnar
lá hún hérna á ganginum.”
Rauð þoka sveif fyrir augum
mínum. Og mig sem svimar
aldrei, hugsaði ég eins og kjáni.
Ég kreppti hnefana og neglurnar
stungust inn í lófana. Skugga-
verurnar fóru að taka á sig ein-
hverja mynd. Hr. Manville var
þarna líka. Ég hafði ekki heyrt
hann koma. Hann sat með höfuð
konu sinnar á hnjánum og ég sá að
hann grét.
„Bara aö fjandans síminn sé
kominn í lag,” sagði nú William og
þetta var í fyrsta skipti sem ég
heyrði hann bölva. Hann nam
staðar eitt augnablik þegar hann
gekk fram hjá mér. „Líður þér
illa?” sagði hann áhyggjufullur.
„Nei, auðvitað ekki,” stundi ég
upp en hann var þegar kominn af
stað aftur og hálfa leiö niður stig-
ann.
Hann kom aö vörmu spori upp
aftur. „Læknirinn veröur kominn
eftir kortér. Guði sé lof...” og orð
hans voru eins og töluö fyrir
munn okkar allra. „Við verðum að
flytja hana til,” hélt hann áfram
og ég færði mig til hliðar um leið
og þeir lyftu henni varlega upp og
þöglar fylgdum við Susan á eftir
inn í herbergi frú Manville. Þeir
lögöu hana á rúmiö og andlitið var
óhugnanlega hvítt að sjá.
Hr. Manville tók í aöra mátt-
vana höndina og strauk hana. Hún
hreyföi sig órólega og opnaði aug-
un eitt augnablik. „David,” sagði
hún ofurlágt. „Hjálpaðu mér,
David...”
„Vertu nú róleg,” sagði hann
titrandi röddu. „Læknirinn er
alvegaðkoma... Líður þér illa?”
En hún var aftur fallin í dvala.
„Mamma,” sagði Susan kjökr-
andi. „Hvaðeraðþér, mamma?”
„Vertu róleg,” sagöi William
ákveðinn. „Viö verðum að stilla
okkur. Það er það eina sem við
getum gert.” Hann átti greinilega
bágt með sig og augun voru dökk
af ótta. „Heyröir þú þegar hún
kom upp, pabbi? Hún hlýtur aö
hafa komiö á meðan við vorum í
Stratford og fariö beint upp til sín
til þessaðhvíla...”
Á sama augnabliki kvað við
hringing frá dyrabjöllunni.
„Læknirinn,” sagði William og
honum létti augsýnilega.
Læknirinn reyndist vera ótrú-
lega ungur maður og ekki dæmi-
gerður gamall fjölskyldulæknir
eins og ég hafði helst búist við.
Hann ýtti okkur rólega út úr her-
berginu og við stóðum og biðum
frammi á ganginum, þegjandi og
öll í hnapp. Susan þrýsti sér upp
að föður sínum.
Dyrnar opnuðust aftur eftir
stutta stund. „Viö verðum að fá
sjúkrabíl,” sagöi læknirinn hrað-
mæltur. „Hvar ersíminn?”
„Hérna,” sagði William og flýtti
sér að vísa lækninum að síman-
um. Læknirinn hringdi og gaf
fyrirmæli. „Sjúkrabíllinn ætti að
vera kominn hingað eftir tíu
mínútur,” sagöi hann. „Ég var
búinn að vara hana við ef hún
hugsaði ekki um mataræðið og
tæki lyfin ekki inn reglulega.”
„Lyfin,” endurtók hr. Manville
og skildi ekki neitt í neinu. „En
konan mín hefur ekki tekið
nein...”
Fjögurra
daga
martröð
Dr. forbes
HORFÐI undrandi á
hann. „Frú Manville hefur þjáðst
af sykursýki frá því í febrúar!
Vissuð þér það ekki?”
Hann leit hægt í áttina til Susan
og Williams. „Það er þó merki-
legt,” sagði hann. „Hvers vegna
skyldi hún hafa haldiö þessu
leyndu?”
„Hún hefur ekki viljað valda
okkur áhyggjum,” sagði hr.
Manville loks.
Dr. Forbes hristi höfuðið.
„Nei, þaö vildi hún áreiðanlega
ekki,” sagði hann og dæsti. „Látið
mig vita þegar sjúkrabíllinn kem-
ur.”
William stöðvaði hann með því
að leggja höndina á handlegg
hans. „Er þetta alvarlegt?”
„Það er alltaf hættulegt þegar
sykursýkisjúklingar falla í dá,”
svaraði læknirinn alvarlegur.
Nú sló klukkan á skrifborðinu
eitt högg. Klukkan var hálftíu.
Það var næstum ótrúlegt að svona
mikið skyldi hafa getaö gerst á
einum einasta hálftíma.
Þegar sjúkrabíllinn kom krafð-
ist hr. Manville þess að fá að fara
einn með konu sinni og dr. Forbes
þaggaði niöur í William sem
reyndi að mótmæla föður sínum.
„Ég hringi strax og eitthvað er að
frétta.”
„Ég held ég fari og helli upp á
kaffi handa okkur,” sagöi Susan
þegar ekki heyröist lengur í
sjúkrabílnum. „Við getum víst
hvort eð er ekki sofnað. ”
„Ég kem með þér,” sagði ég
snöggt. Ég vildi ekki verða ein
eftir hjá William.
Warrior, sem hafði veriö úti á
kvöldferðalagi sínu, kom og krafs-
aði í eldhúshurðina og ég opnaði
fyrir honum. Hann skokkaði á
undan okkur fram í anddyriö. I
gegnum hálfopnar dyrnar að
bókaherberginu heyrðum viö
William þagna snögglega og svo
heyrðist hann leggja símtólið á.
„Var þetta sjúkrahúsið?”
spurði Susan óróleg.
„Nei, það var einhver sem hafði
fengið skakkt númer,” sagði hann
bara.
Mér datt allt í einu Brent í hug.
Síminn haföi nú áreiöanlega verið
í lagi í að minnsta kosti eina
klukkustund en hann var ekki enn
farinn að hringja. Ég ákvað þó aö
nefna það ekki við þau hin. Nóg
var komið af vandræöum.
Viö drukkum kaffið þegjandi.
Strax upp úr tíu hringdi síminn
aftur. Susan, sem sat næst honum,
þaut upp en William varð á undan
henni.
„Já,” svaraöi hann hrað-
mæltur. „Já, við komum.... þetta
var dr. Forbes,” útskýrði hann að
nauösynjalausu. „Mamma er
heldur verri.”
TT R. MANVILLE beiö
okkar í smáútskoti á
sjúkrahúsganginum, sem notað
var sem eins konar biðstofa hjá
gjörgæslunni. Susan settist niður
hjá honum, tók í hönd hans og
þrýsti hana. Ég sá að hún barðist
við að halda aftur af tárunum.
Hratt fótatak heyröist á gang-
inum og dyr opnuöust og lokuðust
og allt í einu stóö dr. Forbes fyrir
framan okkur.
„Viö gerum það sem í okkar
valdi stendur,” sagði hann. „En
ástandið er mjög alvarlegt.”
Höfuð hr. Manvilles seig enn
dýpra niöur. Stúlka kom inn með
f jórar plastkrúsir meö heitu tei en
ekkert okkar hafði lyst á að
drekka það.
Mínúturnar liðu og urðu aö
klukkustundum. Skömmu eftir
miðnætti kom miðaldra maöur og
settist hjá okkur. Hann sat þarna
eins og steinrunninn og eftir
nokkra stund kom stúlka og
kallaði á hann. Hann kom ekki
aftur.
Mér varð ekki ljóst að ég hafði
setið og haldið í höndina á Wiliiam
fyrr en hann sleppi henni allt 1
einu til þess aö líta á úrið sitt.
Hálffjögur. Fjögur....
„Hún er úr allri hættu! ’ ’ Grátt
dagsljósiö smeygði sér inn á milli
gardínanna og féll á þreytulegt
andlitið á dr. Forbes. Það var ekki
vottur af brosi í augum hans.
Ég heyröi að Susan var farin að
gráta af eintómum létti, eða var
það kannski ég sjálf. Hr. Manville
reis á fætur og þaö var bæöi
auðmýkt og viröing í hreyfingum
hans þegar hann rétti lækninum
höndina.
„Þakka yður fyrir,” sagði hann
einfaldlega. „Þökkfyrir. . . ”
Læknirinn tók í hönd hans. „Það
versta er sannarlega liöið hjá en
hún er mjög veikburða og veröur
hér að minnsta kosti í nokkra
daga. Nú sefur hún og ég held þið
ættuð að fara heim og leggja
ykkur líka. Allar breytingar verða
til hins betra úr þessu.” Hann
38 Vikan 25. tbl.