Vikan - 24.06.1982, Side 40

Framhaldssaga
veifaöi hendinni til stúlku sein
gekk fram hjá.
„Gefiö hr. Manville eitthvert
létt svefnmeöal.”
"Stuikan kom aftur meö nokkrar
miar töflur í brúnum poka og dr.
Forbes fylgdi okkur til dyranna.
„Ég bið um aö hringt veröi til
ykkar um níuleytið. Nægir þaö?”
SÖLIN VAR KOMIN
hátt á loft þegar ég
vaknaði og klukkuna vantaði tíu
mínútur í eitt. Þaö hlaut aö vera
langt síðan hringt haföi verið frá
sjúkrahúsinu. Samt haföi enginn
vakiö mig svo allt hlaut aö vera í
lagi. Eg klæddi mig í fljótheitum
og fór niður til þess aö skyggnast
um eftir hinu fólkinu.
Þegar ég var komin hálfa leiö
niöur stigann heyrði ég mér til
mikils léttis rödd Williams frá
bókasafninu og flýtti mér þangað.
Ég snarstansaöi þegar ég kom á
þröskuldinn. Brent stóð þarna inni
á miöju gólfi, í sólargeislanum frá
glugganum, líkastur leikara á
sviði og bak viö hann stóöu Willi-
am og Susan eins og þegjandaleg-
ir aukaleikarar.
Susan veitti mér fyrst eftirtekt.
„Gott aö þú skyldir koma,” sagöi
hún og henni leið greinilega ekki
sem best. „Brent var að koma rétt
í þessu en hann vildi ekki byrja á
sögunni fyrr en þú værir komin
líka.”
„Frú Manville?” sagöi ég spyrj-
andi og það var eins og heilinn
vildi ekki viðurkenna nærveru
Brents fyrr en öðrum áhyggjum
mínum hefði veriö vikiö frá.
„Hún er komin úr allri hættu,"
svaraöi William. „Viö förum og
heilsum upp á hana klukkan þrjú.
Komdu, viö skulum fá okkur sæti.
Nú erum viö öll mætt,” bætti hann
við og þaö var ekki hægt að greina
sama óróleikann í rödd hans og
veriö hafði hjá Susan og heldur
ekki spenninginn eöa eftirvænt-
inguna hjá sjálfri mér. Þaö var
einna líkast því sem hann vissi
fyrir hvaö Brent ætlaði að segja,
engu líkara en aöeins yröi endur-
tekið þaö sem hann þegar vissi.
„Ég veit eiginlega ekki hvar ég
á aö byrja,” sagöi Brent hægt.
„Þaö hefur svo margt gerst og allt
er svo ruglingslegt....”
„I guðanna bænum, Brent,”
hrópaöi Susan upp yfir sig hvellri
röddu. „Vertu ekki aö kvelja
okkur aö ástæðulausu. Hvers
Fjögurra
daga
martröð
vegna hvarfstu í burtu af
hótelinu? Og hvað varstu aö gera í
Stratford í gær? Hvers vegna
komstu ekki hingað? Þú varst
búinn aö lofa aö segja okkur þetta
þegar Kristy væri komin?” bætti
hún svo viö í ásökunartóni.
Hann rétti úr sér og mér fannst
sem ísköld hönd gripi um mig
þegar ég sá hann líta í áttina aö
myndinni af Ross.
„Það er best viö byrjum þá í
Frakklandi,” tautaði hann fyrir
munni sér. Hann leit niöur fyrir
sig og síðan beint á mig. „Ross er
lifandi,” sagöi hann. „Og ég er bú-
innaðhitta hann.”
etta voru orðin sem
ég haföi þráö aö
heyra, orðin sem ég var búin aö
vonast eftir aö einhver segöi viö
mig þessar löngu og skelfilegu
nætur sem liðnar voru frá því ég
hafði fengið fyrsta bréfiö. Nú heföi
þetta átt aö veröa hamingju-
ríkasta augnablik lífs míns en
þess í staö var ég óróleg, þótt ég
skildi ekki hvers vegna, og um leið
var ég reiö. Þá tilfinningu skildi
ég betur. Eg var reiö í garö Ross.
Reið út af þessari tilgangslausu
þögn hans. Hvernig haföi hann af
yfirlögðu ráöi getaö fengiö sig til
þess aö láta okkur öll þjást svona
mikiö?
Hugsanirnar snarsnerust í
höföinu á mér. Svo heyrði ég
hálfkæföa rödd Susan:
„Er þetta satt, Brent... ER
þetta í raun og veru satt? Ég trúi
þessu tæpast.” Hún vaföi mig
örmum og grét og hló, og grét
svolítiö meira, en sjálf gat ég ekki
hlegiö vegna þess hve órótt mér
var innst inni. Ég leit til Williams
yfir höfuö Susan. Hann sat og
studdi olnbogunum á hnén og
höfuðið hvildi í höndum hans. Það
var líkast því að hann fyndi aö ég
horfði á hann því nú leit hann allt í
einu upp og augu okkar mættust.
Ég leit undan.
„William, nú séröu að við Kristy
höföum á réttu aö standa,”
byrjaði Susan sigri hrósandi og ég
reyndi að depla augunum til þess
aö stööva táraflóöið.
„En hvers vegna geröi hann
þetta og hvar er hann? Hvers
vegna er hann ekki hérna á
þessari stundu?” bætti hún viö
hálfrugluðá svipinn.
„Hann kemur eftir nokkra
daga,” sagði William svolítið
undarlegur í röddinni eins og hann
væri aö reyna aö hafa hemil á
sjálfum sér og reyndi nú aö vera
hinn rólegasti. „Brent hringdi í
mig í gær,” bætti hann viö. „Þess
vegna veit ég þetta.”
Síödegis í gær. . . eöa í
gærkvöldi, hugsaöi ég með sjálfri
piér. Ég minntist þess þegar
William haföi flýtt sér aö leggja
símtóliö á þegar við komum að
honum í símanum.
Susan horföi grunsemdaraugum
til skiptis á William og Brent.
„Er eitthvað að?” spuröi hún
vandræöaleg.
„En vina mín, hvað ætti svo sem
aö vera aö?” Brent dró hana upp
úr stólnum og kyssti hana. „Þetta
hef ég þráð aö mega gera í marga
daga,” sagði hann brosandi.
„Þú hefðir haft tækifæri til þess
strax í gær,” svaraði hún óróleg.
„Hvaða feluleikur var þetta á þér
íStratford?”
„Það var enginn leikur,” sagði
hann alvarlegur í bragði. „Það
var allt út af Ross. En hann vill
helst fá aö útskýra þetta allt fyrir
ykkur sjálfur þegar hann kemur.”
"M' IÐURBÆLT óp barst
’ til okkar frá dyrun-
um. Hr. Manville stóö þar ösku-
gráríframan.
„Hvað er þetta með Ross?”
stundi hann upp.
William flýtti sér til hans en
Brent varö á undan honum. Hann
tók undir handlegginn á honum og
leiddi hann að stól. Hr. Manville
horföi skilningssljór á hann. „Er
það satt?” hvíslaði hann og þoröi
ekkiaðtrúa.
„Já, hr. Manville. Þaö var ekki
Ross sem fórst í bílslysinu.” Hann
hallaði sér meö erfiðismunum
aftur á bak í stólnum. „Ég skil
þetta ekki,” muldraöi hann. En
hægt og hægt sá ég hvernig
glaðnaði yfir honum. „Ross er
lifandi,” sagöi hann undrandi.
„Sonur minn lifir! En hvar er
hann, Brent? Hvers vegna er hann
þá ekki hérna?”
Brent studdi hendinni á öxl
hans.
„Ross er búinn aö vera veikur
og þess vegna lét hann ekki heyra
frá sér.”
„Ég skil,” sagöi hr. Manville
lágt og þaö var eins og orö Brents
heföu einhverja sérstaka þýðingu.
„En hann kemur þó hvaö sem
öðrulíður?”bættihannviö. i p
Framhald i næsla bladi. I_____i
Skreytingar og
gjafavörur
við öll
tæki-
fœri
v- «*-. * 2
Blónnihúöm
vor
Austnrveri
Sími 84940