Vikan - 06.01.1983, Blaðsíða 26

Þessi vasi er málaður með svokallaðri ameriskri aðferð.
Mamma fluttist því suður með
okkur fjögur systkinin, sem eftir
vorum heima, en þau pabbi höfðu
reyndar verið búin að ákveða að
flytja áður en hann dó. Pabbi var
húsasmiöur og afskaplega hagur í
höndunum. Hann skar út og þótti
góður smiöur. Eg man að mamma
átti mjög fallega klukku sem hann
haföi skorið út og eins átti hún
stokk undir skartgripi eftir hann.
Þau bjuggu á Isafiröi áður en ég
fæddist og þar haföi hann látið
smíða silfur á upphlut fyrir
mömmu og stokkabelti líka. Hann
teiknaöi þetta sjálfur og gull-
smiðurinn sagðist mundu smíöa
það ef hann mætti smíða annað
sett fyrir konuna sína, svo til eru
tvö svona sett í landinu.
Þegar suður kom fór ég í barna-
skóla og síöan í Ingimarsskólann,
en bræöur mínir fóru einn í
verslunarskóla, annar í klæð-
skeranám og sá þriðji í húsasmíði.
Mamma vann fyrir okkur með
saumaskap og hafði alltaf mikið
að gera við saumana. Eg man aö
þegar ég fór aö reyna aö vinna
mér inn aura hjálpaði ég henni að
hexa og falda. Þá voru ekki til
sikksakksaumavélar eins og nú
er. Eg man að ég fékk 25 aura
fyrir metrann þegar ég varpaði
sauma og 75 aura fyrir aö ganga
frá faldi. Eg hjálpaöi henni líka
við heimilisverkin. Heimilið var
alltaf stórt og ákaflega mikill
gestagangur. Það var alvanalegt í
þá daga, þegar fólk var að flytja
utan af landi til Reykjavíkur. Það
komu alltaf margir úr sveitinni til
okkar. Mikið af fólki kom aö
norðan og gisti og sjaldnast svaf
maöur í sínu eigin rúmi því þaö
voru alltaf gestir sem þurftu að
fara í það. En það var gaman og
ég átti yndislegt æskuheimili.”
Miklu jóla-
legra í þá daga
— Og svo giftistu ung og ferð aö
eignastbörn sjálf?
,,Eg var bara átján ára þegar ég
giftist og byrjaði aö eiga börnin,
sem urðu fimm. Maðurinn minn
var Guðmundur Kristjánsson
kaupmaöur. Þaö er nú svo ein-
kennilegt að eftir því sem meira
er að gera þeim mun meira vill oft
verða úr framkvæmdum. Eg
saumaði á krakkana þegar þau
voru lítil. Þá var ekki mikið farið í
búöir til aö kaupa. Eg saumaði
gjarnan upp úr fötum enda ekki
mikiö til í verslunum þá. Eg átti
fyrsta drenginn minn áriö 1949. Eg
man að ég var ógurlega þakklát ef
ég fékk buxur af einhverjum stór-
um og gat náö í buxur á báða elstu
strákana. Eg hef oft veriö að
hugsa um þaö nú í seinni tíð hve
miklu jólalegra var í þá daga,
þegar fólk var að berjast við aö
sauma náttfötin, fötin og skyrt-
urnar og allt á krakkana fyrir
jólin. Allt haustið var verið að
undirbúa jólin og eftir jól var
farið að undirbúa 17. júní og
afmælin.
Fyrri maðurinn minn var með
matvöruverslun og ég vann oft hjá
honum en var auðvitað frjálsari
heldur en hefði ég verið í vinnu
annars staöar. Ef eitthvað var aö
heima gat ég verið laus en lægi á
var ég í búðinni. Mikill gestagang-
ur var hjá okkur en þetta var
skemmtilegur tími, ekki síður en á
æskuheimilinu mínu.”
— Hvernig stóð á því að þú fórst
að baka þessar fínu kökur?
„Eg skal segja þér það.
Mamma talaði oft um að það hefði
áreiðanlega verið svolítið sérstakt
aö ég skreytti kökurnar sjálf fyrir
ferminguna mína. Eg á systur,
Olöfu, sem er afskaplega flink í
allri matargerð. Af henni hafði ég
mikið lært. Eg fékk sjálf að
skreyta kökurnar en að vísu var
fermingarveislan ekki eins og
veislurnar í dag. I henni var bara
heimilisfólkið og nánustu skyld-
menni.
Aður en ég gifti mig fór ég
á þriggja mánaða námskeið í Hús-
mæöraskóla Reykjavíkur. Svo var
þetta eins og gerist og gengur í
fjölskyldum, aö það hjálpaði hver
öðrum þegar eitthvað var um aö
vera og ég hjálpaði mágkonum og
vinkonum mínum ef eitthvaö stóð
til. Þar fékk ég að spreyta mig. Eg
hafði líka betri aðstöðu en margir
aörir vegna þess að maðurinn
minn var með verslunina. Eg gat
fengiö að prufa hitt og þetta, sem
aðrir urðu aö spara við sig, og ég
þurfti ekki aö hafa áhyggjur af því
aö eiga ekki nóg til þess aö byrja
aftur ef mér mistækist. En ekkert
eyðilagðist og allt gekk vel. Eg
hafði dálítið meiri möguleika en
aðrir og notfærði mér þá vel.
26 Vikan X.tbl.