Vikan - 06.01.1983, Blaðsíða 27

Niðri í kjallara er Elín mefl postulínsmálunarstofu sina. Hér situr hún vifl vinnuborflið sitt með pensla og
sitthvafl fleira í kringum sig.
Svo kom aö því að elsta barniö
var fermt. Þá datt mér í hug aö
baka þessa þriggja hæöa köku
sem ég átti síðar eftir að fá verð-
laun fyrir. Eg baö bróöur minn,
Sigurbjörn, sem var smiöur, aö
smíða fyrir mig bakkana undir
kökuna. Hann spuröi hvaö ég
ætlaði að gera við þá en ég sagöi
honum aö þaö fengi hann aö vita
seinna. Hann ætti bara aö smíða
þaö sem um var beöiö. Kakan
heppnaðist vel. Kökurnar voru
þrjár, ein á hverjum palli og
skreyttar með marsipanblómum
og geröu þær mikla lukku í
fermingunni.”
Vann Flórída-
ferð í bökunar-
keppni
,,Ef ég hleyp svolítiö yfir gerist
það dag nokkurn aö maöurinn
minn kemur heim úr vinnunni og
segir aö viö skulum fara á heims-
sýninguna í New York í haust.
Þetta var árið 1964 og viö vorum
nýbúin aö kaupa verslunina í
Mávahlíðinni af tengdafööur
mínum. Viö vorum aö reyna aö
borga skuldirnar og ég vann mikiö
í búöinni um þessar mundir. Eg
mótmælti því en hann sagöi aö þaö
væri veriö aö auglýsa bökunar-
keppni. — Þú bara sendir inn upp-
skrift aö köku og við förum. Eg
svaraði: — Heyrðu, láttu engan
heyra þetta. Hvernig geturöu
verið viss um að ég vinni? — Jú,
ég veit aö þú vinnur ef þú tekur
þátt í keppninni, svaraöi hann —
þaö verður bara aö vera mikiö
hveiti í uppskriftinni. Eg hálf-
gleymdi þessu nú en daginn áður
en skilafresturinn rann út spuröi
maðurinn minn mig hvort ég væri
búin að laga uppskriftina. Eg var
ekki búin að því og hann sagöi að
ég yröi aö taka mér tíma til aö
gera það. Svo fór aö ég lauk viö
þetta fyrir kvöldið, sendi upp-
skriftina inn og með henni mynd
af kökunni, því þaö var svo erfitt
að skrifa nákvæma lýsingu á því
hvernig átti að skreyta hana og
stilla henni upp.
Nú liðu 10 dagar og þá var
hringt í mig og mér sagt aö ég
væri ein af 10 sem heföu komist í
úrslit. Þá var maðurinn minn
alveg viss um að ég myndi vinna.
Aðeins mamma og ein stúlka í
búðinni hjá okkur vissu um þetta.
Mamma var frá byrjun viss um aö
ég myndi vinna keppnina og hafði
mestar áhyggjur af því hvaö ég
ætlaði aö gera viö börnin á meöan
ég væri úti í Ameríku. — Geturðu
ekki bara fengið peningana fyrir
ferðina borgaöa út? sagði hún, —
svo þú þurfir ekki aö fara. Eg
sagöi henni aö ekki væri nú alveg
víst aö ég ynni, en hún trúði því
statt og stöðugt.
Þetta var allt svo auðvelt hjá
mér vegna þess hve allir höföu
mikla trú á mér og trúðu því alltaf
aö mér gengi vel. Og svo komu úr-
slitin. Eg hafði unnið. Viö fengum
allar hrærivélar, kaffi og sitthvaö
fleira í verölaun, en auk þess fékk
ég svo Flórídaferö — ferö á
bökunarkeppnina í Bandaríkjun-
um. Eg hafði aldrei komið til
Bandaríkjanna áöur.”
Hanskalaus
en alltof fín
— Hvað manstu skemmtilegt úr
Bandaríkjaferðinni?
„Eitt af því sem forstjórinn hjá
O. Johnson og Kaaber, sem stóð
fyrir keppninni hér, sagöi mér var
aö okkur yröi áreiöanlega boöið í
kokkteilboö og spuröi hvort ég ætti
ekki kokkteilkjól. Eg sagðist nú
hafa staðiö í barneignum undan-
farin ár og ætti því ekki slíkan kjól
en myndi bara kaupa mér hann
þegar ég kæmi til Bandaríkjanna.
Þegar þangaö kom gistum viö
hjónin fyrst í fáeina daga hjá vina-
fólki okkar. Konan fór meö mér í
búö og ég keypti mér glitrandi
kokkteilkjól og skó við.
Þegar til Flórída kom var tekiö
vel á móti okkur. Viö bjuggum á
geysilega fínu hóteli, Americana.
Loks kom að kokkteilboðinu. Þá
kom í ljós það eina sem haföi
gleymst aö segja mér, aö hver ein-
asta kona myndi vera meö
hanska. Eg var í alltof fínum kjól.
Þaö var engin eins fín og ég. Eg
var eiginlega asnalega fín, en ekki
meö hanska, eina konan í
kokkteilnum sem var hanskalaus.
I kokkteilnum var heldur ekki vín-
dropi heldur bara ávaxtablanda.
Eg gleymi þessu aldrei. Eg hafði
kviöið svo fyrir, því mér fannst
þetta svo stórkostlegt, þegar for-
stjórinn var aö tala um boðið hér
heima. Og þarna kom ég hanska-
laus en aö ööru leyti svona allt of
fín. Auðvitað skipti þetta ekki
nokkru máli — var bara svolítið
ævintýri.”
— Tókstu svo þátt í bökunar-
keppninni?
„Nei, það geröi ég ekki. Þaö
hafði heldur ekki staðið ti'l. Auk
mín var þarna kona frá Astralíu
en viö vorum gestir. Allir þátt-
takendurnir, 100 talsins, konur og
karlar, voru frá Bandaríkjunum
sjálfum. Þeir hér heima höföu
mjög gjarnan viljaö fá leyfi til
þess að ég gæti bakaö kökuna. Eg
fór með allt sem ég þurfti á aö
halda meö mér, ef til þess kæmi,
en allt var svo þrautskipulagt að
því varð ekki viö komið.
Eg fékk hins vegar aö fylgjast
mjög vel með öllu sem gerðist.
Þátttakendurnir fengu aö gjöf allt
sem þeir notuðu í keppninni, allt
frá sleifum í eldavélarnar. Aðal-
verðlaunin skiptu þúsundum
dollara og þau komu í hlut stúlku
innan viö tvítugt. Hún fór aö gráta
þegar úrslitin voru tilkynnt og
aðspurð sagði hún: — Eg ætla að
hjálpa pabba og mömmu til þess
aö eignast hús. Auðsýnilega var
hún frá fátæku heimili, hafði oröið
að berjast áfram og hjálpa til og
lært viö þaö aö baka. Allir voru
afskaplega ánægöir yfir því aö
hún skyldi hljóta verölaunin. Hún
þurfti svo sannarlega á þeim aö
halda.”
Og svo var
bakað um
allar helgar
— Og þegar heim kom, hvernig
fór þá með baksturinn?
„Þaö endaði meö því að ég var
aö baka fyrir allar helgar. Heimil-
iö var undirlagt af kökum. Blessuö
börnin sögðu aldrei: — Má ég fá?
heldur: — Ilver á þessa köku? Eg
var loks oröin afskaplega þreytt á
þessu. Þó hef ég gaman af aö baka
og reyni oftast aö eiga eitthvað
heima.”
— Þú hættir svo aö baka og ferð
aö búa til pinnamatinn?
„Þaö byrjaði eiginlega með því
aö bekkjarsystur mínar úr hús-
mæöraskólanum áttu að koma til
mín, en hópurinn hefur alltaf hist
einu sinni á ári frá því viö vorum í
skólanum. Eg haföi séð skemmti-
1. tbl. Víkan 27