Vikan - 06.01.1983, Blaðsíða 45

sannleiksgildi þeirrar sagnar, aö
þakið væri í raun og veru úr gulli.
Ég sneri aftur eftir Maria-
Theresien-Strasse. Annaöhvort
var ég búin að fá mig fullsadda af
húsagerðarlist í bili, eða ég var
einfaldlega orðin glorhungruð.
Það var komið langt fram yfir
venjulegan hádegisverðartíma.
Ég átti enn eftir aö skoða Hofburg-
höllina og keisarakirkjuna og gröf
Maximilians keisara, en mér
fannst ég ekki hafa orku til þess
fyrr en ég heföi fengiö mér ein-
hverja næringu. Ég var ákveðin í
að láta ekki ginnast inn á dýru túr-
istastaöina í Altstadt, og ekki
þoröi ég að fara á sömu slóðir og
kvöldið áður af ótta við að rekast á
Stephen, en ég vonaðist til að finna
einhvern lítinn og tiltölulega ódýr-
an matsölustað í hliðargötu út frá
Maria-Theresien-Strasse.
Ég gekk eftir gangstéttinni við
aðalgötuna. Flestir hinna vegfar-
endanna gengu sem næst búöar-
gluggunum til að viröa fyrir sér
þaö, sem á boðstólum var. Ég
gekk hins vegar utarlega og skim-
aði í allar áttir. Brátt sá ég hliðar-
götu, sem mér leist vel á, hinum
megin Maria-Theresien-Strasse.
Ég nam staðar og beið stundar-
korn á gangstéttarbrúninni eftir
því að skarð rofnaði í umferðina.
Og þá gerðist þaö. Það gerðist
svo snöggt, að ég hafði varla tíma
til að reka upp bofs. Gatan var
auð. Ég steig tvö skref út á hana,
og stór, hvítur Mercedes Benz,
sem stóð skammt frá, tók skyndi-
lega af stað. Ég hikaði andartak.
Bíllinn jók feröina. Ég sá öku-
manninn í sjónhendingu, sá hann
snúa stýrinu og beygja að mér. Ég
stökk aftur á bak til að forða mér.
Þaö ískraði í hemlum, ég rann í
sleipri göturennunni, og á næsta
augnabliki þutum við hvort í sína
áttina, Mercedesinn á æsireið eftir
Maria-Theresien-Strasse, en ég
fékk óvirðulega flugferð eftir
gangstéttinni á glæsilegustu göt-
unniíInnsbruck
-0-
I vetrarfríi má alltaf búast við
nokkrum byltum. Ég haföi hlotið
svo margar slíkar síðustu dagana,
að mér brá ekki svo mjög við bylt-
una sjálfa. Og stolt mitt var þaö,
sem versta höggið fékk. Þar eð ill-
ar grunsemdir mínar höfðu
styrkst, þegar ég sá ökumanninn í
svip, hefði mátt ætla, að hræðsla
væri mér efst í huga, en þar sem
ég nú sat og reyndi aö jafna mig,
áður en ég brölti á fætur, var það
reiði fremur en ótti, sem fyllti
huga minn.
Öhjákvæmilega þyrptist aö mér
svolítill hópur fólks, sem talaöi
hvert í kapp viö annað á ýmsum
tungumálum. Ég fullyrti, að ekk-
ert amaði að mér, en leyfði amer-
ískum, miöaldra hjónum að
hjálpa mér á fætur. í sama bili
ruddist dökkhæröur, beinvaxinn
maður upp aö hlið mér. — Afsak-
ið, sagði hann festulega við am-
erísku hjónin. — Eg er doktor.
Þau drógu sig í hlé full viröingar
og sýnilega fegin.
Hann horfði með vandlætingar-
svip á útganginn á mér, svo bauö
hann mér arminn. Ég hafnaði boö-
inu.
— Lygari! sagöiég.
Dr. Becker yppti öxlum. —
Minntist nokkur á læknisfræöi?
Eg vissi ekki, hvað ég átti að
halda. Haföi hann verið á hælum
mér, eða hvers vegna hafði hann
birst svona skyndilega á rétta
augnablikinu? En svo mundi ég,
að hann átti heima í Maria-
Theresien-Strasse. Hann hélt á
brauðhleif og vínflösku og pakka
af svissnesku morgunverðar-
korni, og ég hlýt að játa, aö það er
dálítiö hart, ef einstæður faðir má
ekki skreppa í næstu búð án þess
aö vera grunaður um græsku. Eg
ýtti efanum til hliðar í huga mér
og þáði boð hans að koma heim
með honum til aö þurrka vota yfir-
höfn mína.
Ibúö Beckers yfir gleraugna-
verslun frænda hans sýndist lík
því, sem frændi hans mundi hafa
skilið viö hana, gamaldags og
þéttskipuð húsgögnum, en hlýleg
og vistleg engu að síður. Þegar
Jon frétti, að ég hefði verið að
leita mér aö matsölustað, hitaöi
hann upp afbragös súpu, sem
ráðskona hans hafði matreitt, og
krafðist þess aö fá að steikja
handa mér kálfasneið í ofanálag.
Eg var honum þakklát fyrir fyrir-
höfnina, en því miöur bragðaðist
sneiðin eins og skóleður. Eg gat
ekki áttað mig á því, hvort hann
kunni einfaldlega ekki betur til
verka eða hvort hann var að nota
tækifærið til að sýna fram á,
hversu sárlega hann þarfnaöist
aðstoðar á heimilinu. Bruno sonur
hans var hjá vini sínum, en vænt-
anlegur á hverri stundu.
— Það var mjög fallegt af þér
að koma mér til aðstoðar, sagði ég
á milli bita. — Að vísu meiddist ég
ekkert, en mér fannst lítið gaman
að halda þessa sýningu á mér.
Staðreyndin er hins vegar sú, að
Kaldur bakstur fyrir þá sem þjást af migreni og höfuöverk
3. MÁ EKKI FRYSTA.
4. LÁTIÐ BÍÐA í 5 MÍIM. FYRIR NOTKUN.
X. tbl. Vikan 45