Vikan - 06.01.1983, Blaðsíða 29

' hverjir listahæfileikar búi meö
hverjum og einum.
„Já, þaö held ég. Við erum með
tvær heilbrigðar hendur. Þetta er
þó meira en handavinna. Þaö þarf
að hafa auga fyrir því sem veriö
er að gera og vera krítískur á
sjálfan sig. En það er eitthvað svo
mikiö gott sem ég hef fundið í
öllum þeim konum sem ég hef
kynnst í sambandi við þetta. Eg
veit ekki hvort það er aö maður
hugsar fallega á meðan verið er
að búa til fallegan hlut og reyna
stööugt að gera betur. Þetta
hlýtur að kalla fram eitthvað gott
hjá manni. Fólk getur ekki oröiö
hatrammt út í umhverfið á
meðan.”
— En þessi íslenska óþolinmæöi
og bónushugsunarhátturinn?
„Þegar ég er aö tala við konur
um postulínsmálun segi ég að þýði
ekki að byrja að mála nema vera
rólegur. Eg er ekki alltaf róleg
sjálf en þegar ég mála er ég róleg.
Nei, það er enginn bónus-
hugsunarháttur við málunina.
Þaö er ekki hægt að ná árangri
með því að vera með einhvern
flumbrugang við það. Fólk
gleymir sér við að mála. Eg get
sagt þér skemmtilega sögu af Kol-
finnu frænku minni, sem stundar
postulínsmálun á Reyðarfirði, og
mér. Viö vorum einu sinni að mála
saman og byrjuðum aö mála fyrir
sjálfar okkur um klukkan ellefu
um kvöldið og ætluðum að vinna
til tvö — hálfþrjú um nóttina. Allt í
einu segir hún: — Mikiö erum við
skemmtilegar, frænkurnar.
Viö höfðum ekki sagt eitt orð
allan tímann,—\ iö þurfum ekki aö
segja mikið til þess að vera
skemmtilegar, segi ég. Og svo
ætla ég að hlaupa upp og hella upp
á könnuna. Þá var klukkan hálf-
sexaðmorgni!
Viö höföum ekki hugmynd um
tímann. Eini gallinn við að hafa
ánægju af að mála á postulín er
tíminn, hann líöur svo fljótt og
maður verður svo fljótt gamall.
Hvert ár líður, hver mánuður,
hver vika, hver dagur og maöur
eldist þótt maður finni þaö ekki
sjálfur. Þaö flýtir fyrir ellinni að
mála á postulín.
Annars er það óskaplega mikils
virði í lífinu að hafa gaman af því
sem maður er að gera í stað þess
að kvíða fyrir vinnunni jafnvel
þótt vinnan sé auðvitað að vissu
leyti barátta. Þetta hef ég líka
lært hjá seinni manninum mínum.
Hann hefur mikla ánægju af sínu
starfi. Það er afskaplega mikils
virði að geta bæði hlakkaö til að
fara í vinnuna og að koma heim til
sínákvöldin.”
15
Elín mefl einn af vösum sínum. Þeir eru sannarlega fallegir eins og sést af
þessu stykki.
aldrei að auglýsa. Það spuröist
bara út að þarna væri rekið gisti-
heimili og var alltaf fullt hjá
mér.”
— Uti í Danmörku kynnist þú
svo postulínsmáluninni?
„Nei, ég hafði kynnst henni
fyrst hér heima hjá Sæmundi
Sigurössyni sem var öðlings-
kennari og svo mikiö góðmenni að
það var mannbætandi að þekkja
hann. Eg var búin að vera í ein sex
ár hjá honum, svona af og til í
postulínsmálun, áöur en ég fór til
Danmerkur. Uti kynntist ég Erik
Sönderholm og Tratidi konu hans
sem kom mér í postulínsskóla. Eg
var svo heppin að lenda hjá
kennara sem kenndi eins og
Sæmundur svo ég fór ekki í nýja
aðferð, en þær eru til margar. Eg
var í skólanum um veturinn og hjá
alveg einstaklega elskulegum
kennara. Hún spuröi mig hvort ég
væri ekki til í að hjálpa sér við
kennsluna, ef ég ætlaöi að verða
áfram i Kaupmannahöfn, en ég
sagðist ætla heim aftur. Eg hafði
hugsað mér að þegar ég flyttist
heim aftur gætum við hjónin fariö
að taka lífinu með ró og ég gæti
farið að kenna postulínsmálun. ”
Margt fer öðruvísi en ætlað er.
Maður Elínar veiktist og sjúk-
dómurinn dró hann til dauða áöur
en hún sjálf var endanlega komin
heim aftur frá Kaupmannahöfn.
Og Elín heldur áfram: „Eftir aö
hann dó var mikiö um að hugsa
hjá mér. Börnin mín voru enn í hyort ekki stundi karlmenn
skóla, þau yngri, en hin gift. Eg postulínsmálun. Elín segir aö það
varð að vinna ansi mikiö og á sé lítiö um þaö hér á landi. Uti .í
sumrin leigöi ég út húsiö fyrir /
túrista. Eg vann líka í Verðlist-
anum hjá vinafólki mínu, Erlu og,
Elin hefur gert mikið að því að útbúa svokallaðan pinnamat i veislur.
Maturinn er svo listilega uppstilltur að við liggur að fólk timi ekki að
bragða á honum og eyðileggja með þvi skreytingarnar.
Kristjáni Kristjánssyni, fólki sem
ég get seint fullþakkaö það sem
það hefur fyrir mig gert.
Annars hef ég verið svo heppin
á lífsleiðinni að kynnast aldrei
nema úrvalsfólki. Það er alveg
einstakt lán. Eg held ég geti leitað
eins og að saumnál í heystakki að
öðru og myndi ekki finna nema
gottfólk.”
Þær eru ófáar, konurnar sem
hafa fengiö tækifæri til þess aö
kynnast Elínu í gegnum postulíns-
málunina. Kannski spyr einhver
Danmörku hafi veriö einn karl-
maöur á móti hverjum þremur
konum og þeir hafi verið mjög
snjallir málarar. Ef til vill finnst
körlum hér þetta heyra til kvenna-
verka eða þeir hafa einfaldlega
ekki tíma til aö sinna postulíns-
málun vegna of mikils vinnuálags.
Postulínsmálun
kallar fram það
góða í fólki
Við spyrjum Elínu hvort ein-
l. tbl. Vikan 29