Vikan - 19.05.1983, Qupperneq 17

þú kærir þig um að vinna verður
þú að læra að vera meistari
leiksins.”
Og því var hún staðráðin í. Að
læra.
Kate bjó ein í stóra húsinu, að
þjónustufólkinu undanskildu. Þau
David borðuðu að staðaldri saman
á föstudagskvöldum en þegar
Kate bauð honum í heimsókn eitt-
hvert annaö kvöld fann hann ævin-
lega afsökun fyrir því aö koma
ekki. Þau voru stöðugt saman í
vinnunni en jafnvel þá virtist
David hafa reist múr á milli
þeirra, vegg sem Kate gat ekki
rofið.
Á tuttugasta og fyrsta afmælis-
degi Kate fékk hún afhenta alla
hlutina í Kruger-Brent hf. Nú var
hún opinberlega stjórnandi
fyrirtækisins. „Við skulum borða
saman í kvöld til að halda upp á
þetta,” lagði hún til við David.
„Mér þykir fyrir því, Kate, en
ég hef talsvert af verkefnum sem
ég þarf aöljúka.”
Kate borðaöi ein þetta kvöld og
velti fyrir sér ástæðunni. Var það
hún eða var það David? Hann yrði
aö vera heyrnarlaus, mállaus og
blindur til aö vita ekki hvaða
tilfinningar hún bar til hans,
hvaða tilfinningar hún hafði alltaf
borið til hans. Hún varð aö taka
eitthvað til bragðs.
Fyrirtækið var aö semja um
vöruflutninga í Bandaríkjunum.
„Af hverju farið þið Brad ekki
til New York og gangið frá samn-
ingum?” lagði David til. „Þaö
yrði góð reynsla fyrir þig.”
Kate heföi viljað að David færi
með henni en hún var of stolt til að
nefna þaö. Hún ætlaði að sjá um
þetta án hans. Auk þess haföi hún
aldrei komið til Bandaríkjanna.
Hún hlakkaði til þeirrar reynslu.
Þaö gekk greiðlega að ganga frá
fraktsamningnum. „Meðan þú ert
þarna,” hafði David sagt við
hana, „skaltu skoða eitthvað af
landinu.”
Kate og Brad heimsóttu
dótturfyrirtækin í Detroit,
Chicago, Pittsburgh og New York
og Kate var furðu lostin yfir stærö
og krafti Bandaríkjanna.
Hápunktur ferðarinnar hjá Kate
var heimsókn til Dark Harbor í
Maine, á heillandi litla eyju sem
hét Islesboro og var í Penobscot
Bay. Henni hafði verið boðið til
kvöldverðar heim til Charles
Dana Gibsons listmálara. Það
voru tólf manns í mat og að Kate
undanskilinni bjuggu allir á
eyjunni.
„Saga þessa staðar er athyglis-
verð,” sagði Gibson Kate. „Fyrir
mörgum árum voru íbúarnir
vanir að koma hingað með litlum
strandskipum frá Boston. Þegar
báturinn lenti tók vagn á móti
þeim og ók þeim heim til sín. ”
„Hvað búa margir hérna á
eyjunni?” spurði Kate.
„Svona fimmtíu fjölskyldur.
Sástu vitann þegar ferjan lagöi
aö?”
„Já.”
„Vitavörðurinn og hundurinn
hans sjá um hann. Þegar bátur fer
framhjá fer hundurinn út og
hringir bjöllunni.”
Kate hló. „Þú ert að gera að
gamni þínu.”
„Nei, mín kæra. Það fyndna er
að hundurinn er alveg heyrnar-
laus. Hann leggur eyrað upp að
bjöllunni til að finna hvort hún
titrar.”
Kate brosti. „Eyjan hérna
virðist vera heillandi.”
„Það gæti veriö gaman fyrir þig
að vera hérna kyrr og líta í
kringum þig í fyrramálið.”
Snöggur hugblær kom Kate til
aðsegja: „Þvíekkiþað?”
Hún eyddi nóttinni á eina hóteli
eyjarinnar, Islesboro Inn. Um
morguninn leigði hún sér hest og
vagn sem einn eyjarskegginn
stýrði. Þau fóru úr miðbæ Dark
Harbor, sem samanstóð af
nýlenduvöruverslun, járn-
vöruverslun og litlu veitingahúsi,
og fáeinum mínútum síðar óku
þau í gegnum fallegt skóglendi.
Kate tók eftir því að enginn mjói,
bugðótti vegurinn átti sér nafn og
á póstkössunum voru heldur ekki
nein nöfn. Hún sneri sér að
leiðsögumanninum. „Villist fólk
ekki hérna þegar engin skilti
eru?”
„Nei. Eyjarskeggjar vita hvar
allter.”
Kate leit útundan sér á hann.
„Ég skil.”
Á undirlendi eyjarinnar óku þau
framhjá grafreit.
„Viltu vera svo vænn að nema
staöar,”sagði Kate.
Hún steig út úr vagninum, gekk
yfir að gamla kirkjugarðinum og
reikaði þar um og skoðaði leg-
steina.
Kate var þarna lengi og naut
friðarins og kyrrðarinnar. Loks
sneri hún aftur aö vagninum og
þau óku áfram.
„Hvernig er aö vera hérna að
vetrarlagi?” spurði Kate.
„Kalt. Flóann lagði oft og þá
kom fólk með sleðum frá
meginlandinu. Núna erum við
auðvitað með ferjuna. ’ ’
Þau tóku beygju og þarna, rétt
fyrir ofan vatnið, var fallegt hvítt
tveggja hæöa hús, umkringt
afdelfínum, villirósum og valmúa.
Hlerarnir fyrir framgluggunum
átta voru málaðir grænir og við
tvöfaldar dyrnar voru hvítir
bekkir og sex pottar meö rauðum
geraníum. Það virtist vera klippt
út úr ævintýri.
„Hveráþetta hús?”
„Þetta er gamla Dreben-húsið.
Frú Dreben dó fyrir nokkrum
mánuöum.”
„Hver býr þar núna?”
„Ætli þaösé nokkur.”
„Veistu hvort það er til sölu?”
Leiðsögumaðurinn leit á Kate
og sagði: „Ef þaö er til sölu kaupir
það eflaust einhver sonur í ein-
hverri fjölskyldu sem býr hérna.
Eyjarskeggjar eru ekki hrifnir af
ókunnugum.”
Þetta var ekki það rétta aö
segja viðKate.
Klukkustund síðar var hún að
ræða við lögfræðinginn sem sá um
dánarbúið. „Það er viðvíkjandi
Dreben-húsinu,” sagöi Kate. „Er
þaðtil sölu?’
Lögfræðingurinn setti stút á
munninn. „Jæja, já og nei.”
„Hvaö áttu við með því? ”
„Það er til sölu en það eru
nokkrir sem þegar hafa sýnt
áhuga á að kaupa þaö.”
Gömlu fjölskyldurnar á eyjunni,
hugsaöi Kate. „Hefur einhver gert
tilboð?”
„Ekki enn,en—”
„Ég ætla aö gera tilboð,” sagði
Kate.
Hann svaraöi sjálfumglaður:
„Þetta er dýrt hús.”
„Nefndu verðiö.”
„Fimmtíu þúsund dollarar.”
„Við skulum fara og skoða
þaö.”
Inni var húsiö enn meira
töfrandi en Kate hafði vænst. i
stóru og fallegu anddyrinu blasti
hafið við í gegnum glervegg.
Annars vegar við anddyrið var
stór danssalur og hinum megin
stofa meö þiljum úr aldinviði,
blettuðum af elli, og risastór
arinn. Þarna var bókaherbergi og
stórt eldhús með eldavél úr járni
og stóru vinnuborði úr furu og þar
fyrir handan var brytabúr og tau-
herbergi. Niðri voru sex svefnher-
bergi fyrir þjónustufólk og eitt
baöherbergi. Uppi var stór
svefnherbergjasamstæða fyrir
húsbændurna og fjögur minni
svefnherbergi. Þetta var mun
stærra hús en Kate haföi vænst.
En þegar við David eignumst
börn, hugsaði hún, þurfum við öll
þessi herbergi. Lóðin náöi alveg
niður að flóanum þar sem var
einkabryggja.
Kate sneri sér að lögfræöingn-
um. „Ég kaupi það.”
Hún ákvað aö kalla það Cedar
Hill húsið.
Hún gat ekki beðið að komast
aftur til Klipdrift og segja David
tíðindin.
Á leiöinni til Suður-Afríku var
Kate uppfull af trylltri gleði.
Húsiö í Dark Harbor var tákn,
merki um að þau David myndu
giftast. Hún vissi að hann myndi
elska þetta hús jafnheitt og hún.
Daginn sem Kate og Brad komu
aftur til Klipdrift flýtti Kate sér
inn í skrifstofu Davids. Hann sat,
við skrifborðiö sitt, var aö vinna,,
og þegar Kate sá hann fór hjarta
hennar að slá örar. Hún haföi ekki
gert sér grein fyrir því hvaö hún
hafði saknað hans mikið.
David reis á fætur. „Kate!
Velkomin heim!” Og áður en hún
gat svarað sagði hann: „Ég vildi
að þú fréttir það fyrst. Ég ætla að
kvænast.”
Þaö haföi hafist fyrir hendingu
sex vikum áður. Á miðjum anna-
degi hafði David fengið boð um aö
Tim O’Neil, vinur mikilvægs
bandarísks demantakaupanda,
væri í Klipdrift og spyrði hvort
David vildi vera svo góöur að taka
á móti honum og borða ef til vill
með honum kvöldverð. David
mátti ekki vera að því aö sinna
ferðamönnum en hann kærði sig
ekki um að móðga viðskiptavin.
Hann heföi beðið Kate að hafa
ofan af fyrir gestinum en hún var
á ferð um dótturfyrirtækin í
Noröur-Ameríku meö Brad
Rogers. Ég get ekki sloppið, varð
niðurstaða Davids. Hann hringdi á
hóteliö þar sem O’Neil bjó og bauð
honum í kvöldverð sama kvöld.
„Dóttir mín er með mér,” sagöi
O’Neil honum. „Ég vona aö þér sé
ekki á móti skapi að hún komi
líka.”
David var í engu skapi til að
eyða kvöldinu með barni. „Hreint
ekki,” sagði hann kurteislega.
Hann ætlaði að tryggja sér aö
kvöldið yrði mjög stutt.
Þau hittust á Grand Hotel, í
matsalnum. Þegar David kom
voru O’Neil og dóttir hans þegar
sest við boröiö. O’Neil var
myndarlegur gráhærður, írskur
Bandaríkjamaður á sextugsaldri.
Dóttir hans, Josephine, var
fegursta kona sem David hafði
nokkru sinni séð. Hún var
rúmlega þrítug, glæsilega vaxin,
meö mjúkt ljóst hár og skær blá
augu. David stóð á öndinni þegar
hann sá hana.
„Eg — afsakið aö ég kem of
seint,” sagði hann. „Það kom
nokkuð upp á á síðustu stundu. ”
Josephine skemmti sér við að
sjá hvernig hann brást viö henni.
20. tbl. Vikan 17