Vikan - 19.05.1983, Síða 41

Fimm mínútur með Willy Breinholst
Þýðandi: Anna
Risinn fráBazas
Það var molluhiti, eins og
alltaf er í sunnanverðu Frakk-
landi í júlí. Ég hafði ekið mestan
hluta dagsins og var þyrstur,
svangur og yfir mig þreyttur
þegar ég fann loksins veitingahús
miðja vegu milli Bourgneuf og
Casteljaloux. Ég heyrði raddir frá
eldhúsinu og fór þangað inn.
Þetta var ein-af þessum dæmi-
gerðu litlu suðurfrönsku greiða-
sölum þar sem lífinu er ófrá-
víkjanlega lifað umhverfis kola-
eldavélina sem fyllir helminginn
af steinlögðu gólfinu í herberg-
inu en matmóðirin fyllir svo að
segja út I það sem eftir er af
plássinu í herberginu, ef frá er
talið eitt hornið þar sem nokkrir
bændur sátu í kringum þung-
lamalegt eikarborð og stunduðu
lauflétta hugleiðslu yfir
nokkrum bústnum flöskum. Ég
heilsaði og matmóðirin gaf mér
til kynna með höfuðhreyfingu að
mér væri óhætt að setjast við
borðið. Andartaki seinna lét hún
flösku af heimavíni á borðið hjá
mér og stóran skammt af soðnu
lambakjöti með súrkáli að auki.
Ég gerði mitt besta til að halda
einhverjum af þeim óteljandi
köttum sem að mér sóttu frá
diskinum mínum og fór að
borða.
Augnabliki síðar opnuðust
■nHranm
dyrnar og maður birtist á
þröskuldinum. Hann var
nábleikur, greinilega í miklu
uppnámi út af einhverju voða-
legu, og orðlaus af angist.
— jacques, sagði einn mann-
anna við borðið, qu’est-ce qu’il y
a? Hvað gerðist?
Jacques opnaði munninn, eins
og hann ætlaði að reyna að svara,
en það heyrðist ekki orð af
vörum hans. Hann staulaðist að
borðinu með stjörf augu og
hlammaði sér á lausan stól þar.
Einn mannanna hellti í glas
handa honum og hann teygði sig
í það. Hann tæmdi það í einum
teyg.
Þá loks fékk hann málið.
— Que. Dieu nous soit en
aide, stundi hann og signdi sig,
ég sá risa, óhugnanlegt skrímsli,
tólf og hálfan metra á hæð.
— Bon Dieu, það fór kliður
um hópinn. Ertu að tala um
raunverulegan lifandi risa,
jacques? — Það er útilokað.
Ce n’est pas posible.
— Ég sá hann með eigin
augum. Ég var á leið heim. Ég
var kominn rúma mílu þegar
hann kom skyndilega á móti
mér. Tólf og hálfur metri á hæð.
Hroðalega stór risi.
— Þú hefðir ekki átt að
drekka síðustu flöskuna,
Jacques, sagði einn mannanna
við borðið til að kanna málið.
Jacques tók þessa athugasemd
sem örgustu móðgun ef marka
mátti augnaráðið sem hann
sendi manninum.
— Hann kom beint á móti
mér og vildi seilast til mín og ég
tók stefnuna beint yfir akurinn
hans Gérard og slapp undan.
Mennirnir sátu þöglir litla
stund. Svo lagði matmóðirin
kindakjötspottinn frá sér og kom
að borðinu. Meðan hún þurrkaði
sér vandlega um hendurnar á
köflótta þurrkustykkinu spurði
hún:
— Hvað sagðir þú að hann
hefði verið hár,Jacques?
— Tólf og hálfur mctri,
svaraði jacques.
— Nákvæmlega tólf og hálfur
metri?
— Jacques kinkaði kolli. Svo
rann upp fyrir mönnunum við
borðið hvað matmóðirin var að
fara og einn þeirra spurði: —
Hvernig getur þú vitað að hann
var nákvæmlega tólf og hálfur
metri á hæð?
jacques hellti sér í glas úr
einni flöskunni og meðan hann
tæmdi það biðum við spennt
eftirsvarinu.
— Vegna þess, sagði hann og
lagði glasið frá sér, vegna þess
að hann fór undir járnbrautar-
brúna við Bazas og hann rétt
slapp undir hana án þess að
beygja sig. A brúnni stendur
skýrt og greinilega: „Hámarks-
hæð tólf metrar”.
Þetta var sigur sem greinilega
hafði sín áhrif. Mennirnir við
borðið byrjuðu að iða í sætum
sínum.
— í hvaða átt fór hann?
spurði einn þeirra.
- I áttina að Labouheyre.
— Dieu soit loué, sögðu
mennirnir og önduðu léttar.
Eftir því sem ég gat, á mjög
svo takmarkaðri frönsku, reyndi
ég enn að láta í ljós efasemdir
um hæð risans.
— Engar járnbrautarbrýr sem
ég veit af eru liðlega tólf mctrar á
hæð, sagði ég.
Andartaki síðar vorum við allir
komnir af stað að brúnni við
Bazas til að líta nánar á aðstæð-
ur.
Jacques hafði í flýtinum sýnst
skemmd í steinsteypunni vera
talan 1 og þegar við fórum til
baka var okkur stórlega létt, því
við vorum þess fullviss að maður-
inn, sem vínbóndinn Jacques
hafði hitt, væri um það bil 2,5
metrar á hæð.
Og það er að sjálfsögðu tals-
vert mikið.
BHHHHHH
ZO. tbl. Vifcan 41