Vikan


Vikan - 19.05.1983, Síða 43

Vikan - 19.05.1983, Síða 43
FRAMHALDSSA GA a í kringum þau, en ekkert annað var eins. Adam var minjagripur um einhvern annan og Suzannah fannst ekki sérlega gaman að lif- andi minnisvörðum. „Súpan er til.” Hún rétti Coby disk til aö bera inn. Þegar búiö var að setja Adam ofan á símaskrána dró hann skeið- ina í gegnum súpuna eins og hann væri að reyna að mæla ummál disksins. „Ljúffeng,” sagöi Coby. Hann horfði á son sinn gutla í fölri súp- unni. Adam lyfti loks skeiðinni uppaðmunninum. Þegar hún komst á áfangastað stækkuðu barnsaugun ótrúlega. Hann herpti munninn eins og hann ætlaði að hrækja, dró skeiöina burt og klemmdi augun aftur. „Hún er — þykk. Og köld,” sagði hann með andköfum, svo kyngdi hann fimm sinnum eins og súpan væri líka kekkjótt og stæði í honum. „Þetta er köld súpa sem heitir vichyssoise.” Suzannah horfði á barnið sem starði með hryllingi á súpudiskinn. „Ekki uppáhalds- súpan þín, ha? Þú þarft ekki að borða hana eða neitt annað sem þér finnst ekki gott. ” Adam setti frá sér skeiðina og laut höfði. Tuttugu og fimm mínútum síðar var Suzannah komin með nýja hrukku á milli brúnanna. Hún hafði reynt aö vera góð hús- freyja. Hún hafði forðast allar setningar sem gætu komiö drengnum úr jafnvægi. Hún hafði líka reynt að gefa litla heilanum eitthvað til aö hugsa um. En hvað var hægt að segja þegar öllu var á botninn hvolft? Hefur einhver lesið góða bók fyrir þig nýlega? Hvernig líst þér á Stundina okkar þetta áriö? Hún hafði líka reynt að láta sem hún sæi ekki hvað drengurinn gerði viö matinn sem hún hafði bú- ið til af slíkri natni. Hún leit undan þegar hann gróf alla sveppina undir villihrísgrjónunum sem hann bragðaði ekki á. Hún leit í aðra átt þegar hún sá hann bragöa á kálfakjötsflís, tyggja einu sinni og hætta, mjaka kjötinu út í kinn. Hún talaöi ákaft til að hann heyrð- ist ekki koka þegar hann kynntist sperglinum. Þaö grænmeti var nú tryggilega komiö í gúlinn hjá kálfakjötinu. Hún hafði boðist til aö hita dós með grænmetissúpu. Það var þaö næsta barnaréttum sem fannst í skápunum hennar. En drengurinn hristi höfuðið. Matur í kinninni hindrarmál. Hún þeytti kaldan rjómann, bætti við curaco og sykri og hnykl- aði brýnnar. Þaö var ekki hægt að sneiða hjá honum. Þögull, þaggað niöur í honum með mat og greini- legum loforðum um að koma vel fram, en hann var samt alls staðar. Stuttur staðgengill Stóra bróður, sitjandi á símaskránni. Hún þvingaði fram bros áður en hún fór fram úr eldhúsinu. „Þér finnast jaröarber góð, er þaö ekki, Adam?” Hún skammtaði eftir- réttinn. „Öllum þykja jarðarber góð,” bætti hún aðvarandi við. „Jamm,” sagði hann með raunverulegri hrifningu. Þótt hún byggist við því að eðli- legum börnum þætti þeyttur rjómi líka góöur kippti hún sér ekki upp við að hann skyldi ýta öllum rjómanum út á diskbarminn og jafnvel ekki þegar hann eyddi heilli eilífö við að plokka allt hvítt af berjunum. En henni brá tvímælalaust í brún við nýja atlögu þegar hann stakk í jarðar- ber og stakk því loks upp í sig. Hann sýndi á undarlegan hátt hvaö honum þóttu jarðarber góð, ranghvolfdi augunum. Hann virt- ist vera með hundaæði, ataður rjóma og jarðarberjamauki við munninn. „Ég held,” sagöi Coby, „aö þaö sé, ah, eitthvað óvenjulegt við þetta jaröarberjabragð.” Adam kinkaöi kolli. Máliö, sem var hvort eð er næstum ógerlegt, hefði sömuleiöis aukið á smithætt- una. „Jæja,” sagöi Coby, „þaö er þá meira til handa mér og ég er því feginn.” Coby teygði sig eftir disk- inum. Nákvæmlega á sama andartaki teygði Adam sig eftir mjólkinni sinni. Hendur þeirra rákust á í loftinu. Suzannah horfði á meö sljóum hryllingi þegar framhandleggur Cobys slóst í kerti og velti um keramikstjakanum. Ljósgrænt kerti steyptist beint á nefið niður á dúkinn og Suzannah lyfti glasinu sínu. Hún þurfti ekki að hafa áhyggj- ur af eldinum því aö mexíkanski kertastjakinn og baccarat-glas Adams brotnuðu bæði viö höggiö og steyptu mjólkurflaumi yfir log- ann. En þarna voru önnur kerti, fjólublá og appelsínugul, skarlats- rauð og himinblá, sem kveiktu í dúknum. Coby og Suzannah börðu í eldinn, helltu yfir hann vatni og víni, börðust hetjulega við skellina og eldslogana. Þau skeyttu ekki um logana sem slokknuöu í rjóma- klessunum. Adam forðaði sér þegar eldhafið og flóðiö stefndi aö honum. Síma- skráin skall á gólfinu, stóllinn með háum hvelli á eftir henni. „0,” sagði Adam, „Ö, ó! ” Borð Suzannah minnti á vígvöll. Glerbrot og skærlitt keramik lá eins og hráviöi á brenndum og gíg- óttum vellinum. Mjólkur-, vín- og vatnsflaumur sameinaðist í föl- bleikum pollum. Kristall gægðist upp úr jöklum meö curaco-bragöi. „Ég held,” sagði Suzannah eftir nákvæma rannsókn, „ég held að það sé best að viö drekkum kaffið annarsstaöar.” Adam var sem gróinn fastur, munaðarleysinginn úr stríðinu, ekkert nema augun. Suzannah andvarpaði. „Ekki taka þetta nærri þér,” sagði hún við drenginn. „Þetta var engum að kenna. Og þetta er eiginlega ekki neitt.” Ekki neitt. Nema einn sérhannaður dúkur, kostnaður: 80 dollarar ef verðbólgan haföi ekki sprengt upp veröið. Eitt baccarat- staup, kostnaður: eitthvað rúmir 50 dollarar. Einn mexíkanskur kertastjaki, kostnaöur: sama og enginn, fyrir utan flugfariö til Cuernavaca þar sem hún hafði fundið leirkerasmiöinn í hliðar- götu: Eitt hugsanlega dásamlegt kvöld, undirbúið, mögulegt. Kostnaður: enginn. Hún haföi enga löngun til aö endurtaka þaö nokkru sinni aftur. Kaffi. Og líkjör eftir matinn. Og bamiö stökk inn og út úr svefn- herberginu, leiddist sjónvarpið, hóstaöi, hummaði, afsakaði sig í hvert sinn sem hann kom enn eina ferðina inn, gætti þess að engar tvær setningar gætu verið í sam- hengi. Suzannah kæföi geispa. „Best að ég fari.” Coby flutti sig til hennar í sófanum. „Þaö er komið fram yfir háttatíma Adams.” „Helduröu að hann sé sofnaður?” Þau höföu ekki verið ónáðuð í sjö heilar mínútur. „Eflaust. Ég skal vekja hann.” En Coby hreyfði sig ekki, nema hvað hann laut nær henni og kyssti hana. Eitt andartak gufaði upp óró- leiki og streita kvöldsins. Eitt andartak heyrði hún ekki eltingar- leikinn í sjónvarpinu í svefnher- berginu. íbúöin hennar breyttist aftur í virkið, höfnina, púðann á hörðu yfirborði heimsins hennar Suzannah. Þau sátu þögul, héldu hvort um annað. Hann var alveg fyrirtak, hugsaði hún. Hann veitti hlátur og tónlist og ævintýrakennd viö óverulegar athafnir. Hann gaf, þegar mannlegur máttur gat gefið, sjálfan sig og fullkomlega. Hún kunni vel viö þaö sjálf, þá gjöf. Ef það hefði bara ekki verið þessi galli, þessi hrokkinhærði fjandmaður. En stórkostlega fyndiö að vera sjálfur hár- nákvæmur í getnaöarvörnum og svo mætir elskhuginn með löngu tilbúið barn. Þau kysstust aftur og aftur varð allt gott. Gott eins og þaö sem hún mundi eftir, gott á nýjan hátt, þrungið tilfinningum sem Suz- annah fann fyrir en kom ekki fyrir sig. Hún greip þéttar um Coby. „Pabbi!” Hryllingur. Hneyksl- un. Búin faðmlögin. Búnir kossarn- ir. Búiö. „Ég vil fara heim,” sagði Adam, strunsaði til föður síns og greip fast um handlegg hans. Þegar hann var búinn að sýna eignarrétt sinn leyföi hann augun- um að flökta til Suzannah. „Ég hélt að þú værir sofandi.” Coby þrýsti syni sínum að sér. „Hvaö segiröu um að taka saman bækurnar og litina og slökkva á sjónvarpinu? Svo förum við. ” Adam losaöi hægt takiö á Coby og gekk afturábak að svefnher- berginu. Coby andvarpaði og stóð á fæt- ur. „Má ég hreinsa upp draslið fyrst?” Hann bandaði hendinni í átt aö hryggöarmyndinni af boröi. Suzannah dró úr því í þriðja eöa fjórða sinn. Hún vildi syrgja kvöldiö sitt ein sér, þeyta sínum eigin rústum niður um ruslalúg- una. „Suzannah, þú ætlar ekki að gera kvöldið í kvöld að hneykslis- máli, er það? Hann — þetta var framandi umhverfi fyrir hann. Þetta var fremur mér aö kenna en honum. Ég hefði ekki átt að þiggja heimboðiö eða koma með mat eöa plastbolla eöa —” „Coby — gleymdu þessu! ” „Hvaö með morgundaginn?” Hún horfði á hann furðu lostin. Hann virtist alltaf ljóma innanfrá en núna, þegar hann brosti, barst ljósiö upp á yfirborðið, logaði í augum hans, gerði húðina rjóða. Hún fann hitann stafa af honum. „Klukkan hvaö?” spuröi hún hljóðlega. „Átta. Hálf-níu.” Hann kyssti hana. „Þú kyssir furðulega vel,” sagði hún. 20. tbl. Vikan 43

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.