Vikan - 19.05.1983, Blaðsíða 48

FRAMHALDSSAGA
mSm
ar tilfinningar hans, hvaö hann
átti auðvelt aö lifa meö þeim, þaö
var ekki eins og gerðist og gekk.
Og ánægjulegur. Og þreytandi. Og
að lokum eyöileggjandi.
Hún haföi gert þaö sem rétt var,
þrátt fyrir ótta hennar alla nóttina,
þrátt fyrir nagandi auma blettinn
innra meö henni sem hún kenndi
stöðugt til í.
Suzannah seinkaöi frímínútun-
Geriö hagstæö matarinnkaup
lamhæiWfairr
liversdagsmatur hatíöarni.Uur
ISKilaK
íslensk lambalifur er einhver hollasti matur sem völ er á:
- Hún er bætiefnaríkari en flestar ef ekki allar matvörur aörar.
- Hún er ein besta A vítamínuppspretta sem þekkt er.
- Hún er einkar fitulítil og því fyrirtaks megrunarfæöi-ekki síst
tilliti til þess hve auðug hún er af nauðsynlegum bætiefnum og
- hún er að auki rík af járni, kopar, fólasíni og B12 vítamíni.
FRAMLEIÐENDUR
um þar til tónlistin upphófst aftur í
næsta herbergi. Þá veitti hún
nemendum sínum frelsi og sökk
saman í stólnum, ringluð, úr lagi
færö og þjáð.
Sem betur fer var viðfangsefni
kvöldsins ekki erfitt. Þegar kon-
urnar hennar komu aftur inn í her-
bergið meö hálffulla kaffibolla
fóru þær yfir ársfjóröungsupp-
gjör, skýrslur, staðfestingar og
kannanir sem hún haföi áður út-
skýrt og dreift.
Mínútuvísirinn mjakaðist nær
tíu. Hún flýtti sér aö fara yfir síö-
ustu fyrirmælin, setja fyrir lexíur
og segja nokkur hvatningarorð.
Þá þagnaöi tónlistin í næsta her-
bergi og Suzannah hraðaði sér
burt, hljóp á bílastæðið til aö
sleppa viö krufningu.
Þaö var miði undir framrúðu-
þurrkunni. Aftan á miðanum voru
nótur. Framan á honum stóö:
„Vertu svo væn aö bíða. C.”
Hann var ekki maður sem kom
með ásakanir, skammir eða
sundurliöun og þau höföu sagt allt
sem segja þurfti, allt í einum
kekk, kvöldið áður.
Það var ekkert eftir, engar nýj-
ar hugmyndir. Nema gömlu hug-
myndirnar hans hefðu visnað í
morgunbirtunni. Nema hann hefði
gert sér grein fyrir því að hann
hefði verið kjánalegur.
Hún beið í bílnum sínum, sveip-
aði sláinu þétt um sig, fann til
minni þreytu en í skólastofunni áð-
an.
Þegar hann barði á gluggann
hélt hann á hvítum kassa bundn-
um gylltum borðum. Hún heilsaöi
honum varlega.
„Hvernig líður?” spurði hann.
„Gastu nokkuö sofið? ”
Hún hristi höfuðið.
„Ekki ég heldur.” Bláir
baugarnir undir augum hans voru
eins og marblettir. Hann þagnaði,
virtist ekki geta hugsað upp neitt
fleiraað segja.
Hún ætlaði að draga úr vanlíðan
hans, gefa honum ábendingu. „Ég
eyddi allri nóttinni í heilabrot.”
„Og. . ,?Hverjukomstuað?”
Mjúk bílljósin liðu yfir kinnbein
hans, dekktu skuggana undir þeim
og flekkuðu hreina kjálkalínuna.
Hún elskaði andlit hans. „Ekkert
nýtt. En ég skil enn ekki hvers
vegna ágreiningur okkar þarf að
merkja eitthvaö. Hann er
bara. . .”
„Ekki.” Hann sneri sér og leit
aftur út um framrúðuna og hún sá
hvaö hliðarsvipur hans harönaði.
Framhald í næsta blaði.
48 Vikan 20. tbl.