Vikan - 29.12.1983, Síða 11

skeiöum víös vegar um íslenskar
sveitir, bæi og borgir liggur leiðin
löng inn í myrkviði Afríku til
kristniboösstarf sins.
Kristniboö aðventista er um all-
an heim. Það byggist á þríþættum
grundvelli, það er boðun, lækn-
inga- og hjúkrunarstarf, skóla- og
útgáfustarfsemi. Skólar okkar
skipta þúsundum um heiminn og
sjúkrahús og lækningastofnanir
eru fjölmargar víða um lönd og
Biblían og aðrar bækur gefnar út á
184 tungumálum.
Árið 1976 fórum við Sólveig, kona
mín, og tvö yngri börn okkar, Jón
Árni, sem þá var 14 ára, og Kol-
brún Sif, 5 ára, til Ghana. Þar
vorum við í fjögur ár í bæ sem
heitir Bekwai. Það er töluveröur
bær á afríska vísu, með um tvö
þúsund íbúa, rúmlega fjórar
gráður fyrir norðan miðbaug, í
frumskógabeltinu. í Bekwai er
kristniboðsstöð og skólasetur,
skólinn allt frá barnaskóla og upp
að háskólastigi. Þarna var allt í
allt rúmlega þúsund manna skóla-
fjölskylda með kennurum, starfs-
fólki og börnum.
Við bjuggum í húsi úr hlöðnum
múrsteini og það voru sæmilegar
vistarverur. Frágangur húsanna
var takmarkaður og viðhald-
ið hjá Afríkumönnunum, sem
höfðu búið þar á undan okkur, var
ekkert en þegar við vorum búin að
kítta og mála voru þetta alls ekki
svo slæmar vistarverur.
Loftslagiö er mjög heitt, hitinn
um 35—45 stig á daginn. Hitinn er
þó ekki það versta því rakinn fór
miklu verr með okkur. Hann er
um 100% ! Þegar hitinn er svona
geysilega mikill á daginn verður
næturkulið hlutfallslega mikið.
Við sváfum undir rekkjuvoðum
einum saman en stundum vaknaði
maður á nóttunni meö hroll og
leit þá á mælinn sem stóð á 25
gráðum!
Þau munu aldrei hafa
það eins gott og þau hvítu
Okkur gekk ekkert illa að að-
lagast. Helsta vandamáliö hvað
börnin snerti var að þau urðu fyrir
nokkru aðkasti sem byggðist
eiginlega á sársaukablandinni
öfund. Við spurðum einn kennar-
anna hvernig á því stæöi að börnin
og unglingarnir þarna væru
heldur ótugtarleg við krakkana
okkar. Skýringin sem viö fengum
var á þessa leið: Þau vita að þau
munu aldrei hafa það eins gott og
þessi hvítu börn og þannig brýst
öfundin út.
Dóttir okkar var ung þegar við
fórum út og þetta bitnaði frekar á
henni. Við vorum eina hvíta fjöl-
skyldan, þóttum forvitnilegir grip-
ir. Húðin á hvítum börnum er
mýkri en á þeim innfæddu og svo
er það ljósa, slétta hárið. Stelpan
hafði eiginlega aldrei friö fyrir
krökkum sem vildu alltaf vera aö
snerta hana og strjúka. En það er
mjótt á munum, ef ekki er allt eins
og þau vilja þá ríöa höggin. Þarna
ríkir óskapleg harka gagnvart
börnum og lítil hlýja og ástríki.
Þannig er þau fljót að grípa til
barsmíða gagnvart öörum.
Siðgæði og atvinnuvegirnir
í rústum
Ghana var bresk nýlenda og
Bretar voru búnir að byggja upp í
landinu iðnað, verslun og skóla-
kerfi samkvæmt breskri fyrir-
mynd alveg upp aö háskólastigi.
Stærri þorp og þéttbýliskjarnar
bera greinileg merki vestrænnar
menningar. Fólkið í Bekwai bjó
margt í hlöðnum húsum sem Bret-
ar höfðu byggt. En eftir því sem
norðar dregur veröa leirkofarnir
algengari. Þeir eru gerðir þannig
að búin er til bambusgrind, síðan
er jarðvegurinn bleyttur, honum
Jón Hjörleifur Jónsson með konu sinni
Sólveigu Jónsson, dótturinni Sif og
skólastjórahjónunum í Bekwai.

52. tbl. Vikan 11