Vikan - 29.12.1983, Qupperneq 44

sem hún hélt enn í hendi sér. Lash
var þreytulegur og þungbúinn og
undarlega framandlegur. Engu var
líkara en hann væri allt í einu orö-
inn henni framandi, maður sem
hún vissi hreint ekki neitt um.
Þögnin byrjaði að fara í
taugarnar á henni og hún stóð sig
að því að vera aftur farin að horfa
á svefnherbergisdyrnar og hlusta
af alefli á öll dauf hljóð sem bárust
utan úr nóttinni. Var brotni glugg-
inn á baðinu ennþá opinn? Haföi
Lash haft hugsun á að læsa
dyrunum á milli baðherbergis og
búningsherbergis? Ef maðurinn
kæmi nú aftur — og það með byssu
eða hníf en ekki baðmull vætta í
klóróformi?
Lash tók til máls, hægt og með
undiröldu eins og hann væri að
tala við sjálfan sig en ekki Dany.
„Já. . . þannig er það auðvitað.
Þetta er það eina sem kemur heim
og saman. Núna man ég þaö. Þú
sagðist hafa hringt. Þú hringdir í
lögfræðing Tysons og spurðir
hvort þú gætir komið að finna
hann um morguninn en ekki sídeg-
is. Það þýðir að þú áttir að koma
þangað síðdegis og einhver vissi
það, en ekki aö þú hefðir breytt
tímanum, og hann ætlaði að koma
á undan þér — til aö ná þessu!”
Hann fleygði litla umslaginu upp í
loftið og greip það aftur. „Þess
vegna var peningaskápurinn
auðvitað opnaður.”
„En hr. Honeywood. . . Af
hverju skyldi einhver myrða hr.
Honeywood?”
„Vegna þess að peningaskáp er
ekki hægt að opna án lykla —
nema maður sé atvinnuþjófur.
Og hver svo sem það var, sem elt-
ist viö þetta, vissi ekki að þú hafð-
ir oröið á undan honum og bjóst
við að finna það í peningaskápn-
um.”
„En — en hann var með byssu.
Hann hefði getað þvingað hr.
Honeywood til að opna skápinn.
Hann þurfti ekki að drepa hann! ”
„En ef hann hr. Honeywood
þinn þekkti náungann? Ég vildi
gjarnan vita hvað er á þessum
snepli.” Lash hampaöi umslaginu
hugsi og sagði: „Ég er ekki viss
nema við ættum að líta á þetta.
„En þú getur það ekki. Tyson á
bréfiö! Og þaö er innsiglað. Þú
getur ekki rofið innsiglið.
„Get ég það ekki? Af hverju
heldurðu það? Þaö er eitthvað í
umslaginu sem er mannslífs virði.
Einhver var fús til að myrða
Honeywood með köldu blóði til að
ná bréfinu og þeir eru ekki margir
sem hætta á dauðarefsingu fyrir
smámuni.”
„Þetta er bréfið hans Tysons,”
sagði Dany þrjósk og rétti út hönd-
ina eftir því.
Lash yppti öxlum og rétti henni
það. „Ég ætla ekki aö segja
„Gættu þess betur næst ” því mér
sýnist að þér hafi hreint ekki tek-
ist illa upp á þennan fáránlega
hátt þinn. En í guðanna bænum
láttu það ekki liggja á glámbekk,
því hver svo sem er á höttunum
eftir því hefur nokkuð góða hug-
mynd um hver er með það.”
Dany horföi hrædd á hann. „Eg
— mér datt það ekki í hug. Það
merkir. . .” Rödd hennar dó út og
hún skalf stjórnlaust.
„Einmitt!” sagði Lash þurr-
lega. „Það er einhver sem hefur
elt þig frá London og hlýtur að
hafa verið í sömu flugvél og við.
Og þaö sem meira er, það er
einhver sem veit vel að þú ert ekki
ungfrú Ada Kitchell frá
Milwaukee!”
Vekjaraklukkan hringdi skrækt
og gaf til kynna að nú væri
klukkan orðin fimm að morgni.
Dany vaknaði í annað sinn þennan
morgun, komst að því aö hún hafði
slæman höfuðverk og var ekki
bara í brúðaríbúðinni meö karl-
manni heldur líka í brúðarsæng-
inni.
Siðgæðis hafði veriö gætt aðeins
að nafninu til og jafnvel þeir allra
víðsýnustu hefðu naumast viljað
við það kannast: Ungfrú Ashton
var vafin í rúmfötin en hr.
Lashmer J. Holden yngri, ennþá
klæddur í sloppinn, lá endilangur
fyrir utan þau.
Dany drap tittlinga framan í
hann í fölri skímu morgunsins og
rifjaði upp meö neyöarlegum
skýrleika að það hafði verið
móðursjúk og ókvenleg krafa
hennar sem lá að baki þessu
hneykslanlega ástandi. Hún hafði,
mundi hún, neitaö ofboðslega og
þverskallast við að vera skilin
eftir ein. Sambland skelfingar og
viskís hafði umbylt verðmæta-
mati hennar og siðfræðin sem
þarna kom við sögu hafði ekki
lengur neina merkingu fyrir henni
þegar hún var borin saman við
þær skelfilegu framtíöarhorfur að
vera aftur skilin eftir ein í dimmu
svefnherberginu.
Lash geispaöi og teygði úr sér
og þegar hann var risinn upp við
dogg horfði hann á rjóðar kinnar
hennar og skelfd augu með skiln-
ingi og nokkurri skemmtun.
„Þegar á allt er litið er þetta
ákaflega hlýlegt og heimilislegt,”
sagði hann góölátlega. „Ég get
ekki ímyndað mér hvað er að
verða um ungu kynslóöina. Hvaö
myndi elsku Harriet frænka þín
segja ef hún sæi þig núna! ”
„Eða elsku Elf þín!” hreytti
Dany út úr sér en iðraðist þegar í
stað.
„Stúlka, stúlka, stúlka!” sagði
Lash og lét sér hvergi bregöa.
Hann velti sér fram úr rúminu.
Hann stóð á fætur, geispaði
ákaflega og neri órakaða höku
sína, tilkynnti svo aö best væri að
hún yrði kyrr meðan hann færi á
undan í bað og rakaði sig: „Og
ekki fara aö hringja á herbergis-
þjónustuna fyrr en ég er á bak og
burt. Því minni auglýsingu sem
við fáum því betra.”
Dany eyddi tímanum við að
vefja siffonklút um innsiglaða
umslagið. Hún stakk því svo djúpt
niður í kápuvasa sinn sem hægt
var og nældi siffonslæðuna við
fóðrið með stórri öryggisnælu.
Þannig tryggði hún að minnsta
kosti að enginn gæti hnuplað úr
vasa hennar án þess að hún yrði
vör viðþað.
Þar sem lítill tími var til stefnu
tók hún við baðherberginu á
meðan Lash klæddi sig og um leiö
og hún var fær um að svara ef
barið væri að dyrum fór hann burt
og eftirlét henni að pakka niöur.
Hann hafði lokið morgunverði
þegar Dany birtist í matsalnum
og var farinn út á veröndina, þar
sem hún sá hann út um dyrnar
vera að ræöa við frú Bingham,
Millicent Bates og fölan, renglu-
legan mann sem var svolítið
kunnuglegur. Amalfi, markgreif-
inn, Larry Dowling og arabinn,
Salim Abeid, voru líka á verönd-
inni, stóðu í hópi rétt hjá þeim,
geispuðu við og við og héldu uppi
samræðum til málamynda meðan
þau biöu líkast til eftir leigubíl eða
-bílum.
Dany brá við að sjá Salim
Abeid. Hún haföi ekki gert sér
grein fyrir því að hann hefði lfka
búið á hótelinu og hún var að
melta þetta og hvað það gæti
hugsanlega merkt þegar Lash
hraðaði sér aftur inn í matsalinn
og að borðinu hennar.
„Náunginn þarna úti,” sagði
Lash formálalaust, „er einka-
ritari elsku stjúpa þíns, Ponting.
Þú skalt gæta þess að fara varlega
og halda þér saman. Hann lítur
kannski út eins og fólk ímyndar
sér upplitaða innanhússarkitekta
— og kýs að tala þannig — en það
er ósköp fátt að litlu gráu heila-
frumunum hans og því skaltu ekki
gleyma!”
„Svo sá er maðurinn!” sagði
Dany og létti. „Ég vissi að ég
hafði einhvern tíma séð hann
áöur.”
„Detti mér nú —! Heyröu, ég
hélt að þú hefðir sagt... ”
„0, ég hef aldrei hitt hann
áður,” sagði Dany hraðmælt. „Ég
hef bara séð mynd af honum.
Hann var á nokkrum myndum
sem Lorraine sendi mér.”
Lash varpaði öndinni. „Guðveri
lofaöur fyrir það! Sem snöggvast
hélt ég að við værum komin í
meira klandur. Jæja, hafir þú séð
af honum myndir þá þori ég aö
veðja að hann hefur séð talsvert
margar af þér, svo í almáttugs
bænum vertu varkár. Tómstunda-
gaman hans er að grafa upp
upplýsingar og slúðra um þær og á
því sviði getur hann tekið í læri
hvaða kvenmann sem vera skal!
Hann var óþolandi spurull í gær-
kvöldi. Það virðist hafa átt að
koma einhver ungfrú Ashton og
hann botnar ekkert í því að hún
hafi ekki komið.”
„Drottinn minn!” sagöi Dany
skömmustuleg. „Hann hefur
ekkert gert í því, er það nokkuð? ”
„Það er ekki sérlega mikið sem
hann getur gert, eða hvað? Annað
en að hringja á Green Zero skrif-
stofuna og þaö gerði hann í gær.
Þeir voru ekkert að liggja á því en
sögðu aö ungfrú Ashton hefði
afpantað fariö sólarhring fyrir
brottför og hann varö að gera sér
það að góðu. En hann er enn með
heilmikiö húllumhæ yfir þessu og
ef ekki hefði verið þessi fjandans
tönn hans hefði hann mætt fyrstur
manna á flugvöllinn í gær þegar
ég var ekki í neinu ástandi til að
grípa í taumana. Það er dapurlegt
að tannlæknirinn hans skyldi ekki
gefa honum of stóran skammt af
gasi meðan hann var að þessu og
losa okkur þannig við félagsskap
hans í dag. En maður getur víst
ekki fengið allt. Ekki sitja lengi
yfir kaffinu. Við förum eftir tíu
mínútur.”
Þau óku í gegnum Nairobi í
morgunsvalanum og aftur kom að
eldrauninni með vegabréfin og
embættismennina. En loks voru
þau komin í brottfararsalinn og
FRAMHALDSSAGA
44 VíKan 52. tbl.