Vikan - 26.07.1984, Qupperneq 23

Kynni okkar Tútta eru hvorki
löng né sérlega merkileg. Samt
má ég til með að skrifa ögn um
hann. Hann er nefnilega mjög
merkilegur, svo og allt hans líf.
Tútti er hundur, af kyni sem í
Danmörku er kallað „gravhund”.
Ég hef ekki hugmynd um hvort
nokkurt nafn finnst yfir þetta
hundakyn á íslensku. Þetta eru
hundar sem frá náttúrunnar hendi
er ætlaö að skríöa ofan í refagreni,
ráðast þar á búandann og draga
hann út, þar sem veiöimaðurinn
bíður auðvitað. Á Tútta má glögg-
lega sjá þetta af vaxtarlaginu.
Hann er afar búklangur en
grannur. Lappirnar eru mjög
stuttar. Þetta vaxtarlag gerir það
að verkum að Tútti er mjög bak-
veikur. Hann getur ekki gengið
langt og á veturna er honum illt í
bakinu þegar kalt er.
Að öðru leyti er ekki að sjá á
Tútta að hann sé veiðihundur.
Hann er dauðhræddur við öll dýr,
meira aö segja aðra hunda. Þegar
eigandi Tútta gengur með hann út
til að viðra hann verður hann
skelfingu lostinn ef aðrir hundar
fara að þefa af honum. Við refa-
grenjum eða öðrum grenjum lítur
hann ekki frekar en þau væru ekki
til.
Tútti er nefnilega sannfærður
um að hann sé barn en ekki
hundur. Mannaböm vekja annað-
hvort hjá honum mikinn fögnuð
eða afbrýðisemi, allt eftir því
hvernig tengslum þessara barna
við eigandann er háttað.
Eigandann, sagði ég. Tútti er
hins vegar svo ólánsamur að
eigandinn getur ekki hugsað um
hann. Eigandinn er kona hátt á
fertugsaldri. Hún og fyrrverandi
maðurinn hennar tóku Tútta að
sér sem lítinn hvolp fyrir einum
átta eða níu árum. Þeim lánaðist
ekki aö eignast börn, blessuðum
hjónunum, þannig að Tútti varð
litla barniö þeirra. Þegar þau svo
skildu í fyrra fór fyrir Tútta eins
og mörgum börnum fráskilinna.
Hann varð bitbeinið. Hvorugt
hjónanna gat hugsað sér að missa
af honum. Málið fór í mikla hörku
en það endaði með aö konan hafði
sitt fram og fékk hundinn.
Taugar hennar biluðu hins
vegar eftir allt stappið,
skilnaðurinn hafði reynst henni
afar þungbær. Svo illa leið henni
að læknar sáu þann kost vænstan
að leggja hana inn á taugahæli. Og
þar er hún en mun væntanlega út-
skrifast fljótlega. Vandamálið er
hins vegar að læknar telja mjög
óráðlegt að hún fari þá að hugsa
aftur um hundinn. Þeir segja hana
ekki hafa nægilegan sálarstyrk til
þess.
Öfróðir skyldu ætla að Tútti
hefði verið hjá „pabba” á meðan
„mamma” lá á spítalanum. En,
nei. Það gat konan ekki hugsað sér
svo hún kom hundinum fyrir hjá
bróður sínum. Þar lágu leiðir
okkar Tútta saman.
Hinn nýi fóstri er ekki beinlínis
heppilegur hundapabbi. Honum
þykir fátt betra en að fá sér eitt og
eitt ölglas að afloknum vinnudegi.
Það geta því orðið allmargir
klukkutímar á dag sem hundurinn
er aleinn heima. I fyrstu var
hann mjög hryggur, lá í sófanum
og ýlfraði og spangólaði svo mjög
aö ungar stúlkur, sem búa á efri
hæð hússins, tóku út fyrir það.
Þær viku sér að fóstranum og
spurðu hvort þær mættu ekki hlúa
svolítið að greyinu. Hann varð
auðvitað guðs lifandi feginn.
Þegar ein ungu stúlknanna flutti
vildi hún taka hundinn með sér.
En hann var ófáanlegur til að
flytja með henni.
Viö Tútti bjuggum saman þarna
í viku. Ég var aö hreinskrifa
bókarhandrit og fóstri hans bauð
mér hús sitt að láni. Verönd út í
sólríkan garð var afar freistandi,
svo freistandi að ég gekk þegar að
þessu.
Tútti tók mér af mikilli tor-
tryggni í fyrstu. Áður, þegar ég
hafði komið í heimsókn, hafði
hann ekki sýnt mér neinn áhuga.
Þegar ég var allt í einu flutt inn á
hann og viö vorum alein heima lið-
langan daginn og oftast á nóttinni
líka gat hann hins vegar ekki litið
fram hjá mér. Hann hugsaði sig
um svolitla stund og lagaði siðan
framkomu sína aö þeirri niður-
stööu sem hann komst að.
Þaö var auðséð að honum fannst
ég leiðinleg. Ég sat bara og skrif-
aði á eitthvert hávært apparat og
nennti aldrei að leika mér við
hann. Öðru hverju bar ég það viö
aö strjúka honum um höfuðið
þegar ég gekk fram hjá. Hann
hreyfði sig varla.
Eftir því sem vikan leið flutti
hann sig smátt og smátt nær mér.
Hann kom með teppið sitt út á
veröndina og lagðist á það við
fætur mér, settist við hliðina á
mér í sófanum á kvöldin og horfði
á sjónvarpiö meö mér eða kíkti á
bókina sem ég var aö lesa.
Stundum vaknaði ég við að hann
skreiö upp í til mín á nóttinni. Mér
fannst það óþægilegt í fyrstu.
Honum var svo óskaplega heitt og
auk þess gat hann aldrei legið
kjur. En smátt og smátt vandist
ég þessu.
Tútti sýndi þó alltaf með öllu
sínu atferli aö þó hann gæti svo
sem hugsaö sér að nálgast mig
skyldi ég ekki ætla að ég hefði
neitt yfir honum að segja. I okkar
samskiptum var það hann sem
ákvað hversu langt átti aö ganga.
Ég sakna hans smávegis.
30. tbl. Vikan 23