Vikan - 26.07.1984, Side 46

Framhaldssaga
vagna teygðist yfir hálfa mílu og
sendi upp rykmökk.
Hún var byrjuð að skilja að það
var viturlegt að hafa félagsskap á
þessari ferð, Sléttan, víðáttumikil
og einhæf, bjó yfir áleitinni ein-
manakennd, jafnvel að degi til.
Á HÁDEGI stansaði vagnalestin
og íbúarnir teygðu úr stirðum,
aðþrengdum limum sínum. Þetta
var fyrsta tækifærið sem fólkið í
þessu hreyfanlega samfélagi fékk
til að virða hvert annað fyrir sér.
Fólk fór hikandi að blanda geði
hvert viö annað, heilsaðist en var
enn feimið vegna þess að það ferð-
aðist í einfaldri röð.
Úr þriðja vagninum, sem minnti
á hlaðinn húsvagn katlasmiðs,
kom írsk fjölskylda, nýflutt til
landsins, hjón með þrjú börn á
aldrinum sjö til sautján ára. Öll
voru rauðhærð, freknótt í andliti
og töluðu mjúka og hljómmikla
mállýsku sem Catherine fannst
bæði heillandi og heimilisleg.
Fyrir aftan Noonan-fjölskyld-
una voru ung hollensk hjón, björt
yfirlitum og álitleg, alsæl og
upptekin hvort af öðru. Hol-
lendingurinn, Nieuwenhuis, sinnti
konu sinni af mikilli ástúð og um-
hyggju. Hún minnti Catherine á
grip úr ákaflega brothættu postu-
líni.
Fyrir aftan þau voru tveir
vagnar sem Sbatella-fjölskyldan
deildi, tíu ítalir, þar með talin
fjögur börn.
Catherine hafði ekki tíma til að
horfa lengra eftir röðinni, á hina
vagnana átta. Buchanan vakti
athygli hennar. Hann stóð nokkuð
fjær, rétt við enda lestarinnar,
strauk flipann á skjótta hestinum
sínum og talaði ákaft við Slattery,
Fancy Donahue og Pete Cordell.
Vináttan sem virtist ríkja á milli
Buchanan og þremenninganna
vafðist fyrir Catherine.
Á endanum teymdi hann hestinn
sinn burt frá hinum og hóf að ræða
við þá sem voru í síðasta
vagninum.
Þau komu Catherine kunnuglega
fyrir sjónir. Maðurinn var hár og
viröulegur og notaði pípuhattinn
sinn til aö kæla sig í framan. En
félagi mannsins var jafnvel enn
meira áberandi því hún bar fínan
og íburðarmikinn hatt og víðan
silkikjól og var að kæla sig með
fínlegum bleikum blævæng.
Catherine starði og reyndi að
koma þeim fyrir sig.
„Hvað sérðu?” spurði Charity.
„Eg er ekki viss, Charity. Mér
finnst ég kannast við pariö þarna
hjá aftasta vagninum.”
Charity var líka tekin að rýna í
átt til þeirra þegar Milton kom
aðvífandi. Hann var farinn úr
jakkanum hafði tekið af sér
hattinn og var búinn að bretta upp
ermarnar á ákaflega verklegan
hátt. Hann mundi þetta þegar.
„Þetta er fólkið sem við sáum í
St. Joseph. Þau komu úr fína
vagninum fyrir framan hótelið. ”
Nú mundi Charity þetta líka.
„Þau geta ekki verið mjög fín,
að ferðast með vagnalest. Ríkt
fólk fer alla leið á sjó, fyrir
höfðann!”
Litla hópnum hans Buchanans
var tvístrað — hvíldin var á enda.
Catherine sneri treglega aftur í
vagninn sinn.
Næst þegar Buchanan kom til
þeirra virtist honum rórra.
„Jæja, ungfrú Davenport,
hvernig finnast þér þægindin í
vagninumvera?”
„Ég bjóst ekki við þægindum,”
svaraði hún. „En vagninn er
ágætur. Þú hefur unnið gott verk
við hann.”
Þó fáránlegt væri gramdist
henni við sjálfa sig að slá honum
gullhamra sem hann skeytti hvort
eð er ekki um.
„Þú málaðir dökka mynd,
Buchanan,” bætti hún við. „Mér
finnst sléttan ósköp ánægjuleg.”
Hann rumdi, tók ofan leðurhatt-
inn og strauk bandið inni í honum
með fingrunum. Það voru
greinileg skil á gagnaugum hans
milliryks og hárs.
Milton, sem stýrði fremsta
vagninum, horfði ákafur á og
spurði:
„Skaustu buffalann sjálfur,
Buchanan?”
Buchanan leit niður á ístaðahlíf-
arnar sínar úr leðrinu.
„Ég hef aldrei skotið buffala,
Milt. Það þarf góða skyttu til að
fella svo stórtdýr.”
„Eg held að Fancy Donahue
veifi byssunni mikið,” sagöi
Milton stirðmáll. „Þú þarft
kannski að skjóta hann.”
„Milt!” Catherine reyndi að
þagga niður í drengnum en Milton
hélt ótrauður áfram.
„Fancy Donahue og hinir
mennirnir tveir voru að angra
Cathy og Emmy. Þeir voru veru-
lega andstyggilegir! ”
„Jæja?” Buchanan horfði
spyrjandi í augu hennar.
„Milton ýkir,” sagði Catherine.
„Hann hefur lesið of marga
ómerkilega reyfara.”
Emmeline studdi hana en
Milton gerði illt verra.
„Þeir voru að ónáða hana,
Buchanan. Ég held að það sé
vegna þess að Cathy vann Slattery
í spilum. Karlmaöur kærir sig
ekki um aö kona sigri hann! ”
Catherine flýtti sér að bjóða
Buchanan eitthvað kalt að drekka.
Hann afþakkaði.
„Þessa stundina gæti ég þegið
alvörudrykk!”
Hún mundi eftir viskíflöskunni,
sem hann hafði stungið niður, og
augu hans fylgdu augnaráði
hennar að hnakktöskunni.
„Hafðu ekki áhyggjur, ungfrú
Davenport. Ég drekk ekki við
skyldustörf.”
En þegar hann gerði sig líklegan
að fara stöðvaði Emmeline hann.
„Af hverju kallarðu hana ekki
Cathy eins og allir aðrir, Buchan-
an?”
Hann horfði illskulega á hana,
forðaðist augnaráð Cathy.
„Það eina sem þú þarft að
muna, ungfrú Eastlake, er að þú
skalt ekki flækja þér inn í neitt
með mönnum á borð við Pete
Cordell.”
Andartaki síðar var vagnalestin
aftur lögð af stað vestur.
ÞAU HÖFÐU komist 15 mílur í
þann mund sem Buchanan sagði
þeim að nema staðar, hálftíma
fyrir sólsetur.
Vögnunum var raðað skammt
frá skógi með birki og hlyni og
Buchanan kallaöi alla í vagnalest-
inni saman. Karlar, konur og böm
söfnuöust um hann þar sem hann
stóð með annan fótinn á föllnum
trjábol og ávarpaði þau af alvöru.
„Það er ekki margt að segja
þessa stundina, fólk. Þið eruö öll
þreytt, svöng og þráið að þvo
ykkur. Um leið og karlmennirnir
eru búnir að höggva við og kveikja
eld getið þið hitað vatn og gætt að
hvernig þeir eru, fínu nýju
pottarnir sem þið keyptuð í St.
Joseph.”
Hann lét augun renna yfir raðir
áhugasamra andlita.
„I kvöld skuluð þið þvo ykkur
vel, meðan við erum nálægt vatni.
En í framtíðinni verðið þið bara að
láta ykkur klæja á þessari leið
nema ég segi annað. Vatn á að
geyma til drykkjar og matseldar.
Þið skuluö njóta þægindanna
eins og þið frekast getið núna. Og
haldið góðu lífi í eldunum ykkar.”
Hann hafði sérstaka aövörun
handa börnunum.
„Þið megið ekki fara burt frá
vögnunum ykkar og fjölskyldu.
Þetta er ekki nautgripahjörð og
við kærum okkur ekki um ein-
mana kálfa. Þetta er allt og sumt
þessa stundina, fólk.”
I því að hann gekk á brott fylgd-
ist Catherine grannt með honum.
Hann hafði stanslaust verið á ferð-
inni meðfram vagnaröðinni allan
daginn. Hann hlaut að vera
dauðuppgefinn en sýndi það þó
ekki.
Hún tók til hendinni, undirbjó
matinn með Eastlake-fjölskyld-
unni. Um það hafði verið talað að
Buchanan snæddi með þeim.
Það lá vel á fólki í búðunum.
Meðan konurnar undirbjuggu
matinn tóku karlarnir axirnar til
að höggva við í eldinn.
Fyrst í stað krafðist Milton þess
að beita öxinni en áður en langt
um leið tók Catherine við.
Hún var lafmóð þegar Buchan-
an birtist.
„Gengur illa, ungfrú?”
Yfirveguð rósemi hans gerði
henni gramt í geði.
„Nei,” skrökvaði hún og lyfti
öxinni yfir höfði sér til að höggva
aftur.
„Svona.” Hann tók hana af
henni. „Það er best að þú farir
aftur til kvennanna á meðan ég
geri þetta. Milt héma heldur á
viðnum til ykkar.”
„Auðvitað, Buchanan! ”
Catherine opnaöi munninn til að
gefa tilfinningum sínum útrás,
lokaði honum svo aftur hið snar-
asta. Þetta voru umræður sem
hún gat engan veginn sigrað í.
Hún sneri aftur í vagnahringinn.
Rödd Buchanans stöðvaði hana.
„Ungfrú Davenport. Þar sem þú
hefur skipað sjálfa þig í öll karl-
mannsverk væri miklu auðveld-
ara fyrir þig að klæða þig þannig.
Þú skalt byrja á því að fá þér
síðbuxur.”
Catherine leit ekki við en gremj-
an leyndi sér ekki í hverju skrefi
þegar hún gekk aftur að vögnun-
um.
Brátt loguðu varðeldar og
snörkuðu, sendu neistaflug upp í
loftið. Rammur reykurinn
blandaðist angan af matseld og
kraumandi kaffi. Fólkið safnaðist
eftirvæntingarfullt saman við
pottana í flöktandi bjarmanum af
eldinum.
Sarah var aö elda kvöldverð.
Hún leit upp frá járnpottinum sem
kraumaði í yfir logunum.
Framhald í næsta blaði
46 Vikan 30. tbl.