Vikan - 27.12.1984, Blaðsíða 39

Dulnefni höfundar: Freyja.
Mér finnst ég ekki hafa sofið
væran nætursvefn í mörg ár en
það getur ekki verið rétt.
Hvemig gæti það átt sér stað?
En samt. — ég get ekki sofið á
nætumar.
Þreytt eftir dagsins strit geng
ég til hvflu á hverju kvöldi. Leggst
fyrir í uppbúið gott rúmið mitt.
Heimilisfólkið hefur gengið til
náðaogsefurvært.
Allir em þreyttir og svefnþurfi.
Einnig ég en ég sofna ekki. Hvað
heldur fyrir mér vöku veit ég
ekki.
Eg slaka á. Reyni að hugsa um
eitthvað skemmtilegt. Kannski
gerist einmitt eitthvað gleðilegt á
morgun eöa næsta dag.
Gerðist ekki eitthvað ánægju-
legt í dag eða réttara sagt í gær?
Því það er nýbyrjaður annar
sólarhringur.
Ég finn ekkert gleðflegt um-
hugsunarefni en fleiri en eitt
leiðinlegt og kvíðvænlegt.
Ég bylti mér varlega. Kvefld
dauft ljós á Utla leslampanum
mínum. Les stutta stund en festi
ekki hugann við efni bókarinnar.
Get ekki lesið. Fer fram úr hljóð-
laust, tU að raska ekki svefnró
eiginmannsins. Klæði mig síðan í
slopp, slekk ljósið og læðist úr
svefnherberginu.
Um leið og ég rölti um myrka
íbúðina heyri ég sofandi andar-
drátt frá þrem herbergjum.
Hæst lætur í húsbóndanum.
Hann sefur aUtaf svo vel og
vaknar ekki þó ég bylti mér og
stynji við hUð hans.
Það þarf meira tfl að losa svefn
hans en smábrölt.
Mér er kalt. Finn lopapeysu og
fer í hana yfir slopp og náttföt.
Eftir Utla stund er mér aUtof heitt
ogferúrpeysunni.
I stofunni sest ég í djúpan stól og
set fætuma á annan minni. Ég er
svo þreytt og þrái svefn og hvíld.
Ég verð bljúg og bið guð minn að
gefa mér frið svo ég fái notið
svefns.
Svo sit ég og hugsa ekkert, aUa
vega reyni ég það. Reyni að vera
hlutlaus. Mig syfjar. Klukkan er 2
en ég vaki enn, svo lúin á Ukama
og sál.
Um þrjúleytið nálgast ég svefn-
herbergið á ný. Ég hef andstyggð
á þessu rúmi mínu, sem veitir mér
ekki hvfld. Mér leiðast svefnlæti
mannsins míns og gremst að hann
skuU sofa vært meðan mér Uður
Uia. Samt veit ég að þama er ég
óréttlát. Ég á að gleðjast yfir heU-
brigði míns heittelskaða.
Ég hef sagt honum frá vand-
ræðum mínum vegna svefn-
leysisins, hvaö ég sé langþreytt á
andvökunni og viti ekki hvað tU
bragðs skuU taka þar sem ég
þekki ekki ástæðu van-
Uðunarinnar.
Vandamál mitt er ofvaxið hans
skilningi og hann segir huggandi
að kvöldi: Þú hlýtur aö sofna,
elskan. Þú ert svo þreytt. En ég
festi engan blund og sé klukkuna
verða 3-4-5-fi.
Vekjaraklukkan hringir kl. 7.15.
Mér finnst ég hafa gleymt mér.
HvUst í tæpa klukkustund. Svona
er það ætíð.
Nú er mál að klæðast og hefja
vinnu. Heimilisstörfin bíða, hvers-
dagsleg, fábreytUeg. Bömin þrjú
fara í skóla á ýmsum tímum.
Hið fyrsta fer út úr húsinu rétt
fyrir kl. 8.00. Það næsta vek ég kl.
9.15 og 6 ára baminu fylgi ég yfir
mikla umferðargötukl. 10.15.
Minnsta barnið er heima og
dundar sér löngum með bflana
sína. Húsbóndinn kvaddi fjöl-
skylduna klukkan 7.30 og sést
væntanlega ekki aftur fyrr en kl.
18 eða seinna í dag.
Allir em hressir, úthvfldir og
takast á við erfiöi dagsins.
Allir glaðir — frísklegir. Gott.
Ég reyni að laga andUtið fyrir
framan spegfl i snyrtiherberginu,
en mér veröur Utið ágengt. Ég er
þreytuleg og get ekki duUð það.
Greiði hárið, bursta tennur, set í
mig hörku og tekst á við annir
heimavinnandi húsmóður.
Morgunblaðið freistar mín. Ég
fletti því og set mig á meðan á stól
í anddyrinu.
Hrópberstaðinnan.
Mamma.Egerbúinn. ..
LitU kútur þarf þjónustu við, þar
sem hann er staddur. Svo ætlar
hann út. Hann vill fara í garðinn
aö moka snjó á stóra vörubílinn
sinn ogáþotuna.
Ég klæöi hann og dúða til snjó-
moksturs og tek loforð um að hann
verði kyrr í garðinum svo hann
týnist ekki. Sæki leikföngin út í bU-
skúr og skUa drengnum ásamt
þeim í garðinn við húsið.
Éftir stundarfjórðung er kaUað
úr útidyrunum. Mamma. Ég er
kominn. Það er enginn úti. Ég
ætla að vera inni. Engar fortölur
duga. Sá stutti er þrifinn úr snjó-
gaUanum, leikföngin sótt út og
sett á sinn stað. Mamma, lestu
fyrir mig, er beðið. Mamma les.
Hádegi. Skólaæskuna drífur að,
svanga og þyrsta. Mikið er borðaö
og enn meira talað, þráttað út af
ýmsu. Systkini eru ekki sammála.
Eldri bömin fara aftur í skólann
kl. 13 svo þau verða að hafa hrað-
an á að setja i sig matinn og jagast
tU lykta. Þau em stundvís og
munu koma aftur eldhress um
fjögurleytið, tUbúin í slaginn.
Slaginn við heimaverkefnin,
kannski próf, og ævinlega em
þrætuefnin nóg.
Yngri bömin leika sér saman.
Telpan vfll fara út í snjóinn með
bekkjarsystur sinni. Hún fer.
Drengurinn leggur sig eftir að
ég les fyrir hann Utla bamabók.
Telpan kemur inn ásamt 2 öðrum
jafnöldrum sínum.
Þau vUja vera inni. Snjórinn er
ekki nógu góður í dag. Þau verða
inni.
Ég klæði ÖU þrjú bömin úr úti-
fötum. Set blautar flíkur, vettl-
inga, húfur og trefla tU þerris í
þvottahúsið og á eldhúsofninn.
Háværir lefldr og ærsl vara
fram eftir degi og UtU kútur vakn-
ar fljótt og tekur þátt í leikjum af
lífi og sál. Ef slæst upp á vinskap-
inn skakka ég leikinn og gerist
sáttasemjari og aUt heldur áfram.
Matargerð í eldhúsinu. Aðstoð við
heimanám bamanna. Fatavið-
gerðir. Svara í símann. Nei, hann
er ekki heima. Eða. Systa, það er
síminn tU þín. Brói, það er síminn
og haltu svo áfram að læra.
Eg hugsa svo sem ekkert. Held
áfram að gegna skyldum, aUan
daginn. Sjónvarpsdagskráin hefst
öUum tfl gleði. Eiginmaðurinn
borðar kvöldmat í flýti og fer á
fund. Það á að ræða launin og
kröfur sem komið hafa fram.
Kannski verkfaU. Hann fer á fund
í flýti. Ég fer ekki á neinn fund
frekar en vant er. Það er dálítið
annað sem að mér snýr.
Uppeldismál, kennslustörf,
matartUbúningur, ræstinga- og
þvottastörf og margt annað.
Fjölskyldan er ÖU saman að
kvöldi. Einn venjulegur vetrar-
dagur er á enda. Bömin em sofn-
uð og maðurinn minn missir bók-
ina, sem hann var að lesa í rúm-
inu, á gólfið með smelU.
Þá veit ég að allir sofa.
Ég tek tfl þrjá nestispakka fyrir
menntafólk morgundagsins. Set
þá í ísskápinn og veit að nú er
vinnudeginum lokið. Klukkan er
að verða 12 á miðnætti.
Andvaka — aUt mitt líf.
Ég geng um, breiði sængumar
betur yfir fjóra misstóra Ukama.
Strýk um hraustlega mjúka
vanga. Hlusta á andardrætti,
djúpa og reglulega.
Allt er með feUdu. AUt er svo ró-
legtogsjálf erégrík aöeigaþetta
fólk.
Fimm góðar manneskjur sem
unna mér og þarfnast min strax
aðmorgni.
Þeirra vegna verð ég að koma
mér í bóUð sem fyrst og sofa, hvfl-
ast fyrir átök næsta dags.
En ég ræð ekki svefninum. Hann
er ekki í nánd. Engin hvfld og
samt er ég svo þreytt, svo þreytt.
Hvað er að mér? Eg græt. Ég
bið.
Ég verð reið. Hvers vegna má
ég ekki sofa rétt eins og aðrir.
Og klukkan tifar, 2—3—4—5.
Þegar morgnar sækir mig svefn
og ég er úrfll og vansæl þegar
minn tími er kominn.
Fram úr með þig. Dagurinn
kaUar. Annrfldð æpir á þig. Hertu
þig. Þú ert engin Þymirós.
Ha — Þymirós sem svaf eina
öld. Jú. Ég er einmitt hún.
Vissuð þið það ekki?
Þetta sem ég var að segja ykk-
ur héma um andvöku og erfiðleika
var aðeins draumarugl sem mig
dreymdi meðan ég svaf.
Því ég — Þymirós — svaf eina
öld og margt er hægt að dreyma á
þeim tíma og ef satt skal segja þá
sef ég enn.
46. tbl. Vikan 39