Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 19

því að koma reiðu á hrúgu af jám-
brautarvögnum, flutningavögnum
og mjólkurbrúsum sem hafði orð-
ið viö mistök í merkjakassa leik-
fangajárnbrautarlestarinnar.
Núna hætti hún hins vegar því sem
hún var að gera og leit á mig furðu
lostin.
„Af hverju? Vegna þess að ég
get ekki ímyndað mér hvaö for-
eldrar þínir voru að hugsa, að
skíra þig „Franklin”! Þaö er
ástæðan!” Hún flissaði. „Það er
svo heimskulegt nafn þegar mað-
urhugsarumþað.”
Ég svaraði móðgaður, fullkom-
lega laus við kímni: „Þetta er fjöl-
skyldunafn.”
„Þetta er fjölskyldunafn,”
apaði hún eftir og gretti sig fram-
an í mig. „Þetta er fáránlegt nafn
og „Charlie” á miklu betur við
þig.” Hún var orðin leið á járn-
brautarslysinu svo hún reis á fæt-
ur og starði út um gluggann á
óhreinu lárviðarrunnana niðri í
garðinum, drungalega í rökkrinu,
fylgdist letilega með horuðum
ketti feta sig á milli öskutunn-
anna, stökkva upp á vegg og
hverfa inn í næsta garð.
Hún geispaði og ég vissi að það
var skylda mín að finna eitthvað
til að vekja áhuga hennar; hún
var gestur minn eins og hún var
alltaf á þessum tíma árs þegar
hún var send úr glæsilega gervi-
túdor húsinu í Surrey til að vera
hjá okkur ömmu meðan foreldrar
hennar fóru á skíði í Austurríki.
Stundum velti ég því fyrir mér
hvernig hún gæti afborið að fara
frá Greenacres og vera — þó ekki
væri nema eina nótt — í gamla
viktoríanska húsinu í Cambridge
Gardens þar sem amma bjó í efstu
íbúðinni, þar sem alltaf var dauf
lykt af kamfóru og ryki og gashit-
arinn í baðherberginu small og
frussaði áður en hann ákvað að
tæma fljótandi gufustrók niður í
stórt emalérað baðkerið. Hún var
vön arni í hverju herbergi, þjón-
ustustúlku sem þreif eftir hana og
ástríkum foreldrum sem gáfu
henni föt og vasapeninga orða-
laust. Ég furðaði mig á því að hún
gæti þolað okkur hérna hjá ömmu.
Meöan ég var að vega og meta
púsluspil og matadorspil til
skemmtunar hafði hún verið að
rýna upp á þakið og hnykkt aftur
höfðinu til að stara á brunastiga
úr málmi sem bar nöturlegan við
kvöldhimininn og nú sneri hún sér
allt í einu að mér með ljómandi
augu.
„Við skulum klifra upp bruna-
stigann, Charlie! ” sagði hún og án
þess aö bíða eftir mótmælum frá
mér var hún hlaupin úr herberg-
inu, læddist eftir stigapallinum
svo amma heyrði ekki til hennar,
hljóp svo upp stuttan stigann á
háaloftið. Hún staönæmdist við
litlu dyrnar undir þakskegginu,
var andstutt, sneri svo — fullviss
um að leiðin væri greið — lyklin-
um gætilega og ýtti á, andvarpaði
af ánægju þegar hún sá út í kvöld-
myrkrið.
Ég elti hana auðvitaö, eins og ég
gerði alltaf, og það fór hrollur um
mig þegar ég kraup við hlið henn-
ar, vissi að hún var að koma mér í
klandur en gat ekkert gert til að
sporna við því.
„Við megum ekki vera hérna
uppi,” tautaöi ég en hún lét sem
hún heyrði það ekki. Augu hennar.
voru enn á stiganum, hún stóö á
fætur, renndi tánni á inniskónum
yfir gisnar málmslárnar, steig svo
hugrökk út á pallinn.
„Þetta er dásamlegt!” hvíslaði
hún himinsæl, starði heilluð á
tindrandi ljósin sem teygðu sig
frammi fyrir henni svo mílum
skipti. „Þetta er eins og að fljúga
til tunglsins, Charlie! Komdu og
sjáðu!”
Ég var kyrr á mínum stað, óráð-
inn. Nú, þegar dyrnar forboðnu
stóðu opnar, sá ég sjálfur að það
var geðveiki að fara einn þarna út,
ekki síst í myrkrinu. Skelfing mín
var algjör en ég var tregur að láta
Emmu sjáhana.
„Heldurðu ekki að best væri aö
þú kæmir aftur inn? ” sagði ég titr-
andi röddu.
Hún sneri sér við og leit á mig,
hló fyrirlitlega. „Þú ert hrædd-
ur!”hvíslaðihún.
„Þú gætir hrasað,” andmælti
ég. „Það er alltaf blautt þarna úti
og það er eitthvað grænt og slím-
ugt á þrepunum.” Ég benti á
skóna hennar, tæmar voru þegar
orðnar dökkar af raka og hún
fylgdi bendingu minni. Ef til vill
sáu augu hennar lengra, niður sex
eða sjö hæðir með járnkniplingum
fyrir þrep í litla, malbikaða garð-
inn fyrir neöan, því allt í einu
hvarf öryggið henni og náföl og
tekin greip hún í handriðið og hélt
dauðahaldi.
Án þess að líta á mig sagöi hún
ögrandi: „Ég kem inn þegar ég er
tilbúin og ekki fyrr. Það er indælt
hérna úti. Því kemurðu ekki hing-
aðtilmín?”
„Það er EKKI indælt þarna,”
sagði ég. Ég vissi að hún var að
skrökva því það var allt í einu orð-
ið ákaflega kalt. Vindurinn blés í
gegnum rifumar á málminum
með þungum stunum, kom þunnu
pilsinu hennar til að slást við fæt-
urna og ég tók eftir að hún skalf.
„Komdu inn,” reyndi ég aftur.
„Við getum farið og ristað brauð
viðeldinn.”
Yfirleitt hafði hún ákaflega
gaman af því þegar við sátum
bæði á hækjum okkar á arinmott-
unni, sjóðheit í framan og héldum
ristargafflinum úr látúninu rétt
við logana meðan yndisleg lyktin
af heitu brauði kitlaði okkur í nef-
ið; hún mátti ekki gera neitt þess
háttar heima, sagði hún — hún
gæti skemmt teppið.
En núna var hún aftur á móti
ekki hrifin af hugmyndinni eða
hafði kannski ekki heyrt til mín
því þarna stóð hún og hélt báðum
handleggjum um handriðið og
þrýsti grönnum líkamanum þétt
upp að málminum. Þaö var ekki
fyrr en hún leit um öxl til mín meö
uppglenntum og örvæntingarfull-
um augum að ég áttaði mig á að
hún gat sig hvergi hrært.
„Hvað er að?” spurði ég, grip-
inn ótta.
„Ég get ekki sleppt,” sagði hún,
rödd hennar áköf af skelfingu.
Ég skildi ekki enn. „Auövitað
geturðu það — stígðu bara fáein
skref aftur.”
„Ég get það ekki!” Hún leit nið-
ur á fætur sína, vildi aö þeir bæru
hana í örugga höfn, en aftur synti
skelfileg hæðin á móti henni og
hún klemmdi aftur augun og vafði
handleggjunum þéttar um hand-
riðið.
„Bjargaðu mér, Charlie!” bað
hún mjóróma. „0, Charlie, elsku,
hjálpaðu mér!”
Ég steig út á pallinn, barðist við
skelfingu sjálfs mín, einblíndi á
grannan líkama hennar og þegar
ég kom nær henni varð ég var við
undarlega verndarkennd. Alltaf
áður hafði Emma verið stjarnan
bjarta sem vísaði veginn og ég sá
sem elti; þar sem var birta og
hlátur og skemmtun, þar var
Emma og veslings Charlie, leið-
indapúkinn, stillti strákurinn,
hafði elt auðmjúkur, stóð til hliðar
og lét sér nægja að horfa á.
En núna yrði það aldrei framar
þannig; þakka skyldi óstýrilátri,
kjánalegri þrjósku hennar að ég
var orðinn sterkur, núna og ævin-
lega. Þetta var áfeng og æsandi
tilfinning og ég gleymdi óttanum
þegar ég tók um handlegg hennar
og leiddi hana aftur inn um dyrn-
ar, í ylinn í risherberginu.
„Þakka þér fyrir,” sagði hún
þá. „Veröur þú alltaf til staðar
þegar ég þarfnast þín, Charlie?”
spurði hún og þegar ég kinkaði
kolli kyssti hún mig létt á vang-
ann. Svo sneri hún sér við og hljóp
niður.
Skömmu síðar fór hún heim í
Greenacres og þó við vissum það
ekki voru þetta endglok sameigin-
legrar bernsku okkar því hún kom
ekki til dvalar hjá okkur aftur,
ekki lengi vel. Eitt árið, frétti ég,
fór hún til frændfólks í Skotlandi;
næsta ár fékk hún mislinga og
varö að vera heima í stað þess að
vera hjá okkur ömmu. Svo var
hún næstum orðin fulloröin, fór
með foreldrum sínum til Adelbod-
en og Davos á skíði.
Ég sá hana einu sinni í Oxford
Street, veifa leigubíl sem stað-
næmdist hlýðinn fyrir framan
hana við gangstéttina því bílstjór-
inn hafði komið auga á glæsilega,
vel klædda unga konu með rauð-
gullið hár. Ég veifaði til hennar,
reyndi örvæntingarfullur að yfir-
gnæfa umferðarniðinn með
hrópum en hún heyrði ekki til mín
og ég stóð hjálparvana eftir hinum
megin á götunni meðan hún hvarf
aftur úr lífi mínu.
Það var auövitað ekkert sem
kom í veg fyrir að ég byði henni að
dvelja aftur hjá okkur. Ég þurfti
ekki annað en lyfta símtólinu,
velja Greenacres-númerið, segja
viö hana: „Hvað með ferð til
London? Það eru mörg ár síðan þú
komst í heimsókn til okkar!” En
sá var vandinn — það voru liðin of
mörg ár og þó ég minntist ennþá
glögglega verndarkenndarinnar,
sem ég hafði fundið gagnvart
henni kvöldið sem hún hafði veriö
sem hræddust, var hún orðin ung
kona og átti sér líf þar sem ég
hafði engu hlutverki að gegna.
Þegar ég skoöaði okkur ömmu
hlutlausum augum og viðburða-
snautt hversdagslíf okkar vissi ég
að Emmu þætti við daufleg og
leiðinleg og því sagði ég ekkert,
gerði ekkert til að við hittumst
aftur. Eina samband mitt viö
hana var jólakort og stundum,
þegar hún mundi, annað kort á
afmælinu mínu. Það var því furðu-
legt að mér skyldi bregöa svona
mikið og ég finna til slíks missis
þegar hún skrifaði til að segja okk-
ur að hún væri að fara að gifta sig.
Okkur ömmu var boðið í brúð-
kaupið en ég vildi ekki fara, fann
upp á einni máttlausri afsökun
eftir aðra þangaö til amma varð
gröm yfir því að ég virtist ekki
geta gert upp hug minn og fór ein.
Hún kom aftur full af hrifningu
á myndarlega unga manninum
sem Emma hafði kosið til að gift-
ast. Hann var í hernum, sagði
amma, höfuðsmaður, svo töfr-
andi, svo hárréttur fyrir hana! Og
Emma var eins og málverk, svo
fögur að þú myndir aldrei trúa
öðru eins! Hvar þau ætluöu aö
búa? Æ, einhvers staðar erlendis,
hún mundi ekki nákvæmlega
hvar. Hún sendi þér ástarkveðjur,
sagði amma.
Stöku sinnum sendi Emma
okkur póstkort, Taj Mahal í
24. tbl. Vikan 19