Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 49

ðL
lukkan fjögur síð-
degis þennan dag gengu þau
inn í Rubis kaffihúsið. Þegar
hurðin sveiflaðist gaus gufa og
hávaði á móti þeim. Fjólublátt
neonljós, sem hékk uppi á
grönnum járnsúlum, skein
ofan úr loftinu. Við sinkklætt
barborðið stóðu mellur með
rauðlitað hár, blóði drifnir
slátrarar með hvítar svuntur og
kjötburðarmenn með leðurólar
um úlnliðina.
Óbeðið kom diskur með
smáréttum á borðið fyrir
framan þau — þykkar sneiðar
af lyktandi kryddpylsu, stykki
af nýrri skinku og stórir grænir
hlaupteningar sem í voru
sneiðar af reyktri mngu. Næsm
þrjá klukkutímana héngu þau
yfir svörtu kaffi en ekkert
gerðist og enginn pakki var
afhentur. Þau urðu stöðugt
áhyggjufyllri, taugaóstyrkari og
niðurdregnari þar til Júdý
sagði: ,,Ég ætla að hringja í
Hortense og fá ráð hjá henni. ’ ’

il allrar hamingju
var Hortense frænka heima.
Júdý sagði henni í skyndi upp
alla söguna. Það varð þögn,
síðan sagði Hortense frænka:
,,Bíðið til klukkan tíu,
hringið þá í mig og ef ekkert
hefur gerst komið þá hingað. ’ ’
En klukkan níu sagði þjónn-
inn: ,,Eruð þér bandarísk,
Mademoiselle Jordan? Sím-
inn.”
hún gekk yfir að símaklefan-
um í kaffihúsinu, trékassa á
stærð við líkkistu sem lyktaði af
gömlum svita og sígarettu-
stubbum. Hún þreif gamal-
dags tólið ofan af veggnum og
sagði skýrt og ákveðið: ,Júdý
Jordan.” Einbeittu þér, hugs-
aði hún. Hlustaðu á radd-
hljóminn, skrifaðu niður orðin
um leið og hann segir þau. En
það var hvergi hægt að skrifa og
hún gat ekki haldið minnis-
bókinni með annarri hendi
upp að veggnum.
,,Náið í peningana á morg-
un og setjið þá í venjulegt hvítt
umslag, eins og eru notuð fyrir
sendibréf. Bíðið síðan á skrif-
stofunni. Gætið þess að seðl-
arnir séu ekki merktir því við
göngum úr skugga um það. Ef
þið emð eitthvað að bralla með
lögreglunni þá heyrið þið ekki
frá okkur fyrr en á fimmtudag-
inn því við verðum önnum
kafnir með klippurnar.
Júdý fór út úr illa þefjandi
símaklefanum og flutti Guy
skilaboðin. Röddin hafði verið
alldjúp, karlmannsrödd, hrjúft
urr. Hún gat ekki sagt meira,
gat ekki einu sinni giskað á
hvort röddin væri breytt.
,,Sagði hann „klippur”,
ekki „skæri”? Ertu viss? Að-
eins starfsmenn á vinnustof-
unni myndu segja svoleiðis,”
sagði Guy illúðlega.
Þau flýttu sér til Hortense
frænku. Hún beið í bókaher-
berginu og þeim til mikillar
furðu hallaði Maurice, bílstjór-
inn, sér aftur á bak í hæginda-
stól í mestu makindum með
krosslagða fætur og dreypti á
viskíi og sóda. Guy og Júdý
þáðu hvomgt drykk. ,,Þá skul-
um við fá okkur svart kaffi til
þess að halda okkur
vakandi,” sagði
Hortense frænka.
„Vinnufólkið er farið
í kvöld svo ég laga það
sjálf — nescafé, bad er
svo þægilegt.”
,,Eg skal gera það,’
sagðijúdý og gekk inn eftir
dimmum gangi sem lá inn í
eldhús.
Jl
egar Júdý kom aftur
með kaffipakkann var hún lát-
in segja allt ef svo vildi til að
það væri einhver munur á sem
gæti gefið vísbendingu. Eftir
íhugula þögn sagði Hortense
frænka: „Veistu hvar starfs-
mennirnir þínir eiga heima?
Em þeir með síma? Nei? Það er
ágætt. Við skulum strax heim-
sækja ungu saumakonuna,
Maríu. Guy getur verið í miklu
uppnámi og látið sem hann
vilji vita hvað það taki langan
tíma fyrir hana að sauma blúss-
urnar tvær og buxurnar. Hvaða
Stundum er sjálfsvörn tekin gild sem af- Ég VISSI að þú værir ekki hættur að reykja.
sökun, en ekki þegar um vopnað bankarán er
að ræða.
24. tbl. Vikan 49