Vikan


Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 20

Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 20
tunglsljósi, höfnin í Hong Kong, aparnir á Gíbraltar; einu sinni barst bréf meö þremur eöa fjórum ljósmyndum af henni samkvæmis- klæddri meö höfuðsmanninum, at- vinnuhermanni fram í fingur- góma, glæsilegum á að líta og ekki lítið sjálfumglöðum í hátíðarbún- ingi. Hún lofaði að koma með Matthew að hitta okkur næst þeg- ar þau kæmu til London, en þau komu aldrei og það var kannski eins gott — gleði mín yfir að hitta hana aftur heföi fullkomlega bliknað yfir allsendis ástæðulausri afbrýðisemi minni í garð mannsins sem hún hafði gifst. Ég býst við að ég hafi hætt að hugsa um hana eftir nokkurn tíma þó ég væri enn með mynd af henni í veskinu mínu. Ég gáði sjaldan aö henni svo ég vissi af en fann ávallt að hún var þar; að fleygja henni burt hefði einhvern veginn verið aö útiloka hana fyrir fullt og allt frá lífi mínu. Og svo, fyrirvaralaust og án þess svo mikið sem að láta okkur vita að hún væri í landinu, kom Emma heim til ömmu, grátbólgin og föl, og tilkynnti að því væri öllu lokið, hún væri farin fyrir fullt og allt frá Matthew. Ömmu brá í brún. í hennar heimi gifti fólk sig og var gift eftir- leiðis en þegar hún sá Emmu á tröppunum, þreytta eftir ferðalag- ið og grennri en nokkru sinni fyrr, dró hún hana inn, setti hana niður og tók þegar í stað að búa um rúm- ið í gestaherberginu. „Þú getur sagt okkur frá þessu á morgun,” sagði hún, „og þá getum við ákveðið hvað er best að gera. En þangað til er viskíflaska í eldhúsinu.” Hún kinkaði kolli til mín að fara og sækja hana og ég reis hlýðinn á fætur, feginn að gera eitthvað sem losaði mig við vanlíðanina að sjá Emmu, litla og samanhnipraða í sófanum. „Ég verð enga stund,” sagði ég, reyndi að vera fastmæltur. „Það lítur út fyrir að þú hefðir gott af viskíglasi.” „Það væri ágætt,” sagði hún og brosti í fyrsta sinn frá því að hún kom. Ég var skjálfhentur og tók mér af ásettu ráði góðan tíma til að taka fram glösin og viskíflöskuna, reyndi aö koma reglu á hugarrót mitt. Eftir svolitla stund elti hún mig inn í eldhúsið og stóö við gluggann, starði yfir húsþökin og það leið nokkur stund áður en hún tók til máls. „Ég er búin að klúðra þessu svo illa!” sagöi hún skyndilega. „0, Charlie, ég er svo hrædd! ” Ég mældi viskíið vandlega, lyfti glasinu upp í augnhæð, var ekki viss um hvaö Emma vildi sterka blöndu. Það virtist vera mikilvægt að einbeita sér að verkinu sem ég var að vinna, að vera þögull og leyfa henni að tala ef hún vildi og því sagði ég ekkert þegar hún tók aö eigra eirðarlaus fram og aftur um eldhúsgólfið. Hún hnyklaði brýnnar um leið og hún sagði: „Þegar ég var lítil var þetta allt svo einfalt — það voru alltaf einhverjir að leiðbeina mér og dekra við mig, alltaf ein- hver sem batt um meiddan fingur, semkysstiá bágtið. . .” Ég hugsaði um stóra húsið í Surrey, um barnfóstruna sem þar bjó, um eldabuskuna og röðina af þjónustustúlkum sem öllum mátti treysta til að fylgjast ástúðlega með ungfrú Emmu og gæta þess að ekkert illt kæmi fyrir hana. „En meira að segja þá var ein- manalegt — bara fólk sem var greitt fyrir að gæta mín,” sagði hún. „Mamma þín — henni þótti vænt um þig, er það ekki? Hvað meðhana?” „Hún átti alltaf svo annríkt — ég veit það ekki, hún virtist aldrei hafa tíma aflögu, ekki eins og amma.” Hún starði niður í glasið sitt. „Það er ágætt að vera ríkur,” hélt hún áfram, „en það býr mann eiginlega ekki undir að verða full- orðinn.” Rödd hennar dó út og hún var að því komin að bresta í grát. „Hérna,” sagöi ég og kinkaði kolli í átt að viskíinu. „Drekktu svolítiö af þessu og þá líöur þér skár.” Hún brosti. „Þú ert alltaf svo hagsýnn, Charlie! Það kann ég best við hjá þér! ” í fyrsta sinn leit hún beint í augu mín og ég var aftur oröinn klaufskur skólastrák- ur, svimaöi af ilmvatnslyktinni af henni, af lögun höku hennar, ringl- aður af návist hennar. Mig langaði að snerta mjúkt og glansandi hárið og ég gerði mér grein fyrir því að — hvort sem mér líkaði betur eða verr — ég var enn ást- fanginn. „Charlie?” Hún horfði upp til mín og ég flýtti mér að hemja hugsanir mínar. „Ég var bara að velta því fyrir mér,” byrjaði ég, „hvernig við getum best hjálpað þér úr þessum vandræðum. Við amma elskum þig bæði mjög mikiö, það veistu. . .” Ég þvældi bara, leitaði að hvaöa oröum sem vera skyldi sem gætu falið sannar og fremur skelfilegar tilfinningar mínar. „Viltu aftur í glasið?” sagði ég örvæntingarfullur og hún hló um leið og hún benti á glasð sem enn stóð ósnert. Við stóðum um hríð þegjandi, gægðumst út um gluggann á myrkriö fyrir utan, svo sagði hún loks: „Manstu þegar við klifr- uöum í brunastiganum?” Ég kinkaði kolli. „Ég man að ég var dauðhræddur,” sagði ég. „Var það? Mín vegna?” „Nei — hræddur um sjálfs- virðingu mína. Ég var hræddur um að þú tækir eftir hvað ég var skelfingu lostinn og færir að hlæja að mér. ’ ’ Hún hafði virst hugrökk í samanburði við það þangað til ég sá skelfinguna í augum hennar. „Ég hef alltaf verið að gera svoleiðis kjánastrik,” sagði hún. „Eggjað sjálfa mig á að gera eitthvað fáránlegt, bara til að fólki þætti mikið til koma, verið svo sjálf dauðhrædd við uppátækin á endanum.” „Eins og aö fl j úga til tunglsins, ’ ’ sagði ég, greip til orðanna sem hún hafði notað í þetta skipti, reyndi aö gera að gamni mínu. Hún andvarpaði. „En það var allt ákaflega fallegt. Fannst þér það ekki? Manstu eftir ljósunum í gegnum trjágreinarnar og stjörn- unum og umf erðinni sem hvíslaði í fjarska?” Öxl hennar straukst næstum við handlegg minn meðan viö horfðum á sömu trjátoppa, yfir í almenningsgarðinn og á ána hand- an hans, á há íbúðarhús sem voru ekki þarna þegar við vorum börn. „Mikið er dapurlegt að við urðum að fullorðnast,” sagði ég. Hún horfði upp til mín, augu hennar hlý og brosandi. „Þú hefðir átt að koma með mér til tunglsins, Charlie!” sagði hún. „Þá hefði endirinn kannski veriö annar.” Ég var óreyndur í þessum orða- leik á milli karls og konu; einu stúlkurnar sem ég þekkti voru yfirleitt fremur leiðinlegar, alvörugefnar verur, hallar undir vísindalegar rannsóknir með lít- inn tíma fyrir ástarævintýri og af þeim var gjarna lykt af eter og formalíni; ilmvatn Emmu yrði fall mitt ef ég gætti mín ekki. Ég sagði næstum reiðilega: „Hvað þá um Matthew?” Hún hnyklaði brýnnar. „Ég held að þú þurfir ekki að hafa of miklar áhyggjur af honum,” sagði hún hægt. „Hann verður búinn að gleyma mér innan mánaðar — að minnsta kosti sem manneskju. Hann þurfti í rauninni aldrei á mér að halda; ég var bara einn sigurvinningurinn til viðbótar að grípa með sér, falleg kona sem vissi viö hverju herdeildin bjóst af henni.” Hún dró snöggt að sér andann og tárin virtust aftur ætla að kæfa hana. Ég rétti henni höndina en hún hristi höfuöið. „Leyfðu mér aö segja allt af létta — bara einu sinni,” bað hún. Ég stóð hjálpar- vana en hún hélt áfram: „Hann virtist svo sterkur, svo áreiðanleg- ur, og ég þarfnaðist öryggisins sem ég hélt að hann hefði að bjóða.” Hún hló snöggt. „Þaö er nokkuð sem tengist einkennisbún- ingi, veistu — einhvern veginn svo traustvekjandi og viðeigandi! En það var bara farsi — hann var alls ekki þannig.” Hún hvíldi báöar hendur á gluggasyllunni og þrýsti enninu upp aö köldu glerinu. „Ég efast um að hann svo mikið sem taki eftir því að ég sé horfin. ’ ’ „Æi, láttu ekki svona! ” Hún yppti öxlum. „Jæja, segj- um þá að það komi honum að minnsta kosti ekki í uppnám.” Hún var þögul, dró sig í hlé frá mér og ég hélt að hún hefði lokið máli sínu, en allt í einu — eins og hún væri að skipta um umræðu- efni — sagði hún: „Veistu, ég var alltaf svo hrædd þegar ég var lítil — svo ofboðslega einmana. ” „Þú? ” Ég hló vantrúaður. Hún kinkaði kolli. „Veslings litla ríka stúlkan sem söng í myrkrinu og flæmdi skuggana burt; og svo kom Matthew og ég hélt að hann myndi gera heiminn minn hlýjan og öruggan. ..” „Ogsvo.. .?” „Þetta var allt uppgerð. Hann er ákaflega myndarlegur maður' en það er í rauninni ekki meira af honum en það — nema kannski metnaðargirndin hans.” Hún yppti öxlum hjálparvana. „Hann er ákaflega metnaðargjarn. Hann getur eflaust ekki að því gert. ” Ég held að ég hafi ekki ætlaö að segja neitt þá stundina en orðin hrutu af vörum mér áður en ég gat stöðvað þau. „Ég hefði gætt þín ef þú hefðir leyft mér það,” sagði ég. „0, Charlie.” Ég hafði séð sömu örvæntinguna í augum hennar þegar hún teygði sig í mig yfir myrkrið þarna uppi á meðal stjarnanna og ég tók í hönd hennar aðhugga hana. „Ekki vera hrædd,” sagði ég. „Ekki lengur.” „Ætlarðu alltaf að vera til staðar, Charlie, þegar ég þarfnast þín. ..?” Ég kinkaði kolli. Það yrði ekki auðvelt, fyrir hvorugt okkar, ekki um hríð, og það voru ýmis ljón í veginum að sigrast á áður en viö gætum horft öruggum augum til framtíðarinnar. Þaö hafði verið langur tími, þessi biðtími eftir Emmu, en núna var biðin næstum á enda. „Ég verð til staðar,” sagði ég. „0, já, ég verö til staðar.”
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.