Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 46

Published by arrangement with Lennart Sane Agency, Karlshamn, Sweden. Originally published by Simon £t Schuster.
Júdý hélt út fylgi-
hlutunum og horfði á
^stúlkurnar fara úr básum
sínum.tilbúnarí slaginn.
Tíminn var tekinn
með skeiðklukku af her-
rfræðilegri nákvæmni. Sýn-
ingin hafði verið skipulögð til
þess að draga fram andstæðurog
tengja saman liti, snið og
l heildarlínu nýju fatanna og
fötin voru sett saman til þess
að blöðin gætu séð nýja línu
eða liti birtast. Júdý hafði séð
hvernig þetta var allt saman
ákveðið á fyrstu æfíngunni.
Leiðbeiningar voru hengdar
upp á töflu fyrir framan
búningsherbergin, raðir af
spjöldum með nöfnum
stúlknanna og númerum
fatnaðarins (lóðrétt fyrir neðan)
eftir því í hvaða röð átti að
koma fram í honum. Þessi tafla
var áætlun sýningarinnar: 22,
13, 71, 49, 32 og svo fram-
vegis. Númerin voru ekki eftir
röð heldur höfðu þau verið
sett á flíkurnar fyrir mörgum
mánuðum þegar þær voru í
frumhönnun.
Sýningarstúlkurnar voru
taugaóstyrkar eins og hlaupa-
hundar við hliðið. Þær fitluðu
við hálsfestarnar sem Júdý
hafði fest á þær, drógu jakkana
niður og sléttuðu hárið á sér.
Fastráðnar sýningarstúlkur
hússins voru sex og til viðbótar
átta í lausamennsku, mjóar
eins og tannstönglar og höfðu
komið fljúgandi utanlands frá.
Þær voru jafnvel enn horaðri en
Dior stúlkurnar vegna þess að
þær urðu að passa í fötin frá
hvaða hönnuði sem var. Þær
lifðu á megrunarlyfl og jógúrt
og duttu oft niður af þreytu,
vannæringu og streitu að
lokinni sýningu.
s
inkennilega há,
másandi rödd tilkynnti fyrstu
stúlkuna.
,,Peking, numéro trois,
númmmer trjaú.” Stúlkan var
með austurlenska andlits-
málningu, umhverfis dádýrs-
augun hafði verið málað með
svörtum blýanti. Víður hvítur
línjakki, beint svart pils og strá-
hattur voru vandleea úthues-
FJÓRTÁNDIHLUTI
Það sem áundan ergengið. . .
Árið 1963 gengst þrettán ára stúlkubam undir
ólöglega fóstureyðingu á subbulegri lækningastofu í
París. . . Fimmtán árum síðar er fjórum glæsilegum
heimskonum stefnt á fund kvikmyndastjömunnar
Lilíar. Þær Heiðna, Kata, Maxín og Júdý vita ekki að
þeim er stefnt saman og vita ekki hver tilgangur
heimsóknarinnar er. ,Jæja, tæfumar ykkar. Hver
ykkar er móðir mín?” spyr Lilí. . . Árið 1948 em
Heiðna, Kata og Maxín á fínum heimavistarskóla í
Sviss. Júdý, 15 ára stúlka frá Bandaríkjunum sem
vinnur sem framreiðslustúlka á kaffiteríu glæsihótels,
verður vinkona stúlknanna og einnig kemur ungur
þjónn á hótelinu, Nick, við sögu. Hann verður góður
vinur allra stúlknanna en er bara hrifinn af einni
þeirra. Smám saman em fleiri ungir menn nefndir
til sögunnar og ástin blómstrar í snjónum í svissneska
fjallabænum.
. . . Að skóla loknum skilja leiðir.
Ein þeirra var bamshafandi, en hver? Júdý og Maxín
em komnar
til Parísar en síðan fer Maxín til London.
Júdý kynnist Guy, ungum upprennandi fatahönnuði
í París og fer að vinna hjá Dior tískuhúsinu,
en síðan hjá Guy. Hortense frænka Maxín
er auðug ekkja og alltaf reiðubúin
til hjálpar þegar eitthvað bjátar á.
aðar vísbendingar um rauða
þráðinn í sýningunni —
kínversku innrásina. Blýantar
gengu upp og niður, þeir
áhorfendur sem voru við störf
einbeittu sér. Sumir blaða-
mennirnir voru sí og æ að
hripa niður en Empress Miller
skrifaði aðeins: ,,Engin
breyting varðandi pilsasídd, /
kínversk / svart og hvítt /
austurlenskt verkamannaútlit
/laust/ ekkert stíft/ engir axla-
púðar / auðvelt að hreyfa sig /
stráhattar með stórum börðum
/ dragtir, sjómannastíll, dökk-
blátt og svart / pils plíseruð og
slétt.”
Blaðamennirnir máttu skrifa
hjá sér punkta en ekki skrifa
nákvæmar lýsingar eða rissa.
Það var orðið enn heitara.
Stúlka í loðkápu hneig niður
og var samstundis borin út.
Sýningarstúlka úr húsinu,
með hrafnsvart hár og í rauðum
hlýralausum samkvæmiskjól úr
netefni, veitti því athygli að
einn blaðamannanna var að
teikna. Stúlkan nam staðar, brá
fingrum upp að eyrnasneplum
og brosti beint framan í blaða-
manninn.
Anní lét til skarar skríða.
Teikningar og minnispunkt-
ar voru gerðir upptækir og nafn
blaðamannsins sett á svarta list-
ann. Seinna voru tveir blaða-
menn til viðbótar reknir út.
Reiði, hótanir, bænir og tár
stoðuðu ekki hót.

lukkutíma síðar
heyrði Júdý allt í einu mikil
fagnaðarlæti inn í búningsher-
bergið. Monsieur Dior, í óað-
finnanlegum ljósgráum jakka-
fötum og með andlitið gljáandi
af hita og þreytu, hafði stigið
fram til þess að hneigja sig í
þakklætisskyni. Júdý stóð kyrr
þar sem hún var að losa gull-
keðju af sýningarstúlku sem að-
eins var með fjaðrahatt og í
sokkabandabelti. Það sást á
yfirfatabuskunni að henni létti.
,,Ekki eins mikið og ’47 en
meira en í júlí í fyrra,” sagði
hún. Smám saman fóru allir að
brosa, síðan kom Monsieur Di-
or inn í búningsherbergið og
upphófst þá eitt allsherjar
kossaflens.
46 Vikan 24. tbl.