Vikan - 13.06.1985, Blaðsíða 50

ástæða sem er dugar,
'málið er að koma henni
á óvart heima.
María var í hvítum
I náttkjól og með hárið
vafið upp á pappírsrúllur.
Hún var sannarlega hissa
þessari síðbúnu heimsókn
Guys. Hún bauð honum strax
inn og hún var reiðubúin að
sauma hvíldarlaust alla nóttina
þar til hún hefði lokið við að
sauma upp flíkurnar.
„Strikaðu hana út af listan-
um,” sagði Guy þegar hann
klifraði upp í Benzinn. ,,Þá er
það sníðarinn. Ég spyr hann
hvort hann geti verið lengur á
vinnustofunni á morgun og
unnið fram eftir kvöldi.” Þó
það væri komið nærri miðnætti
var Guy aftur boðið inn og
sníðarinn féllst strax á að vinna
allt næsta kvöld.
,,Strikið hann út af listan-
um. Förum nú tiljosé.’’
José var greinilega óttasleg-
in. Hún rak höfuðið út um
gættina á íbúðinni sinni á ann-
arri hæð. Guy spurði hvort
hann mætti koma inn en hún
neitaði því afdráttarlaust. Hún
var ekki klædd á þessum tíma
sólarhringsins, maðurinn
hennar var sofandi og hún vildi
ekki raska ró hans, hann þurfti
að fara snemma á fætur til þess
að mæta á kjötmarkaðnum
klukkan flmm um morguninn.
Guy sagði að hann vildi að hún
reyndi að muna hvort nokkur
ókunnugur hefði komið inn á
vinnustofuna í síðustu viku.
José sagði að lögreglan hefði
spurt sig tvisvar að þessu og
hún hefði sagt að sendlar og
efnasölumenn væru alltaf að
koma og fara. Aftur spurði
Guy hvort hann mætti koma
inn og aftur neitaði José hon-
um með hræðsluglampa í aug-
um. ,,Ég skal tala um allt sem
þú vilt á morgun á vinnustof-
unni en ekki núna. Það er orðið
of framorðið. Ekki núna, Mon-
sieur Guy. Ég þori ekki að
vekja hann.”
uy bauð góða nótt
og þrammaði með hávaða fram
ganginn. Síðan læddist hann
til baka á tánum og lagði eyrað
að hurðinni. Hann greindi
naumlega lágraddað, sundur-
slitið rifrildi. Guy var öskureið-
ur, hann var viss um að fötin
hans væru þarna inni og lang-
aði helst til þess að brjóta hurð-
ina. Hann skalf af reiði og van-
mætti, gekk fyrir næsta götu-
horn að Benzinum sem beið og
sagði Hortense frænku tíðind-
in.
,,Hvað heldur þú, Maur-
ice?” spurði hún.
,,Það er ólíklegt að hér sé á
ferðinni kaupandi eða blaða-
maður eða heildsali, frú,
áhættan er of mikil fyrir aðeins
átta milljónir franka. Það er
líklegra að um sé að ræða ein-
hvern sem hefur litlar tekjur,
sendil, sölumann eða einhvern
af starfsfólkinu. ’ ’
,, Sendill eða sölumaður
hefði aldrei sagt ,,klippur”,
benti Guy á, ,,en starfsfólk á
vinnustofu kallar það aldrei
annað.” Hann hikaði aðeins.
,,Ég skutlaði José einu sinni á
Rubis kafflhúsið. Maðurinn
hennar vinnur á kjötmarkaðn-
um. Ef samningaviðræðurnar
eiga að fara fram þar þá fellur
hann í hópinn því ég býst við
að hann komi þar mjög oft. Og
jafnvel ef svo færi að einhver
tæki eftir honum þá efast ég
um að sá hinn sami færi að
segja löggunni eitthvað. Þetta
er rustastaður. ”
,,En ef maðurinn veit að þú
hefur farið þangað meðjosé þá
væri ólíklegt að hann notaði
hann.”
,,Ég fór ekki lengra með
henni en að dyrunum. Ef til
vill nefndi hún það ekki og
kannski er hún búin að gleyma
því. Hún er ekkert gáfnaljós og
hún var logandi hrædd í kvöld.
Hún lét hvaðeina sem henni
datt í hug út úr sér, hún vildi
ekki hleypa mér inn og hún
laug að mér. Hún sagði mér að
maðurinn sinn væri sofandi en
ég heyrði þau tala saman
tveimur mínútum síðar. Af
hverju skyldi hún ljúga að
mér?”
,,Sú staðreynd að hún laug,
að hún hleypti ekki Guy inn og
að hún fer á Rubis sem er kaffi-
hús við kjötmarkaðinn og að
maðurinn hennar er kjötburð-
armaður benda allar á José og
engan annan,” sagði Júdý.
,,Þar fyrir utan er það skrítin |
tilviljun að ekkert sem José hef-
ur saumað hefur verið eyðilagt.
Hún veit hvað ég heiti, hún
veit að ég er útlendingur, hún
hlýtur að vita að pabbi Guys er
ríkur og hún myndi örugglega
segja „klippur”, ekki
,,skæri”.”
, ,Og það sem ekkert ykkar sá
nemaég,” bætti Guyvið, ,,var
hvað hana óaði við tilhugsun-
inni um að hleypa mér inn í
íbúðina í kvöld. Hún sagði
tóma vitleysu af hræðslu. Ég
held að hún hafi verið hrædd
við mig og jafnvel enn hrædd-
ari við manninn sinn. En af
hverju ætti það að vera nema af
því að hún er sek?”
J>
að varð aftur þögn
meðan menn hugsuðu stíft. Þá
tók Hortense frænka til máls:
,,Ef við brytumst inn til hennar
þegar þau eru ekki heima,
hverju hefðum við að tapa ef
þau reyndust vera saklaus? Lög-
reglan gerði ekkert í málinu
nemajosé legði fram kæru, og
ef svo ber undir held ég að hún
vildi heldur fá nýja hurð og
væna peninga í sárabætur.
Hvað heldur þú, Maurice?”
,,Ég held frekar að þau séu
sek, Madame. Ég legg til að við
brjótumst inn í íbúðjosé óboð-
in á sama tíma og fyrirhugað er
að afhenda peningana. Við
sjálf, Madame. Lögreglan verð-
ur ekki nógu snör í snúning-
um.”
„Nákvæmlega það sem ég
vildi sagt hafa. Ó, þetta er eins
og í gamla daga! Ég ek Benzin-
um eins og ég var vön. Þið Guy
brjótist inn, þú getur séð um
þá sem kynnu að búast til varn-
ar. Það sem Guy á að gera er að
opna glugga og kasta fötunum
út til Júdýjar. Hún bíður á
gangstéttinni albúin að troða
fötunum í stóra ruslapoka og
fleygja þeim inn í Benzinn. Ef
eitthvað fer úrskeiðis keyri ég
burtu með fötin og læt ykkur
um að leysa úr því. Vertu í lág-
hæla skóm, Júdý, ef þú þyrftir
að hlaupa.” Hún sneri sér að
Guy. „Maurice er mjög góður í
svona nokkru en þú verður að
hafa snör handtök. Þú getur
ekki treyst því að hafa nema
fimm mínútur. En þú átt samt
eftir að verða undrandi á hverju
þú getur komið í verk á fimm
mínútum.”
C^t^aginn eftir fóru Júdý
og Guy á vinnustofuna eins og
venjulega. Guy lék hlutverk
hins örvinglaða fatahönnuðar
en starfsfólkið tók aftur til
starfa. José, sem var vissulega
óttaslegin á svipinn, bað Guy
afsökunar á því að hafa ekki
hleypt honum inn í íbúðina
kvöldið áður.
„Gleymdu því alveg að ég
hafi komið. Ég var búinn að fá
mér neðan íðí.”
Guy fór í bankann og náði í
nokkra smáa seðla sem hann
setti í umslag sem hann var
þegar búinn að troða út af
venjulegum hvítum pappír.
A vinnustofunni hættu
saumavélarnar að suða og allir
stirðnuðu upp af eftirvæntingu
hvenær sem síminn hringdi.
Símtalið kom um miðjan dag,
aftur var beðið um Júdý.
„Vertu fyrir framan Odéon
kvikmyndahúsið á Champs
Elysées klukkan fimm mínútur
yfir fimm í dag. Vertu ein eða
við verðum ekki til viðræðu.
Snúðu þér í áttina að ljósmynd-
unum hægra megin við kvik-
myndahúsið. Haltu út pening-
unum í hvítu sendibréfaum-
slagi. Og hreyfðu ekki höfuðið.
Umslagið verður tekið af þér.
Hreyfðu þig ekki í fimm mín-
útur eftir það.”
„Hvernig vitum við að við
fáum fötin aftur?”
„Við höfum ekkert með föt-
in að gera. Þegar við erum búin
að fá peningana sendum við
þér skilaboð um hvar við geym-
um fötin.”
%y ortense frænku
voru flutt þessi tíðindi.
„Snjallt,” sagði hún. „Mynd-
in er sennilega búin klukkan
fimm og þess vegna yrði
hópur fólks í kringum Júdý og
þeirra maður yrði þar á með-
al. Júdý fyndi tæplega þegar
þriftð yrði í umslagið og hún
gæti örugglega ekki borið
50 Víkan 24- tbl.